اما آیا رسانه‌ای نکردن این ماجرا می‌تواند منجر به کاهش جرائم این‌چنینی در جامعه شود؟ رضا اسماعیلی، جامعه‌شناس و مدرس دانشگاه، در گفت‌وگو با «اصفهان‌زیبا» به این مسئله پرداخته است.
در روزهای گذشته برخی از منابع آگاه از ضرب‌وجرح تعدادی از زنان در خمینی‌شهر خبر دادند؛ آن‌چنان که یک موتورسوار با چاقو به این زنان حمله و آن‌ها را زخمی کرده است؛ زنانی که برخی از آن‌ها متأهل و دارای فرزند هستند. چرا شاهد تکرار بزه علیه زنان در جامعه هستیم؟
خشونت علیه زنان می‌تواند منشأ روان‌شناختی داشته باشد. درواقع چنین خشونتی ممکن است حاکی از اختلال‌های روحی‌روانی فرد ضارب باشد.
بخشی از این خشونت‌ها نیز از الگوهای فرهنگی حاکم در جامعه تأثیر گرفته است؛ الگوهایی که جایگاه زنان در جامعه را محترم نشناخته است و در فرایند جامعه‌پذیری افراد به‌گونه‌ای تربیت‌نشده‌اند که جایگاه همه انسان‌ها به‌طور عام و زنان به‌طور خاص را موردتوجه قرار دهند.
چرا افراد خشونت دیده و همچنین اهالی شهری که چنین اتفاقی در آن رخ‌داده است، از رسانه‌ای کردن این ماجرا واهمه دارند و این مسئله را به آبروی شهر خود گره می‌زنند. از سوی دیگر نیروی انتظامی هم چندان تمایلی به سخن گفتن در رابطه با چنین مسائلی ندارد و معمولا مخالف رسانه‌ای شدن آن است. اصلا وظیفه رسانه‌ها در برابر چنین جرائمی چیست؟
رسالت رسانه‌ها بازنمایی واقعیت است، واقعیتی که ممکن است زشت یا زیبا باشد. در این میان، مسئولان و تصمیم‌گیران فرهنگی و اجتماعی هستند که باید خشونت و بازتولید مداوم آن در جامعه (شهر یا روستا) را موردتوجه خود قرار دهند و در خصوص آن، حساسیت‌های اجتماعی به‌وجود آورند؛ چراکه عدم ورود مسئولان به این مسائل و سکوت درباره آن می‌تواند منجر به تبعات بسیار دیگری در کوتاه‌مدت و بلندمدت شود.
اما سکوت مردم درباره این موضوع در خمینی‌شهر و گره زدن آن به حفظ آبروی شهر و دیارشان شاید ناشی از تعلق بیش‌ازاندازه آن‌ها به محل زندگی‌شان باشد یا اگر از بعد منفی بخواهیم به این قضیه بپردازیم، این سکوت می‌تواند نشان از ساده‌انگاری و عادی‌انگاری چنین خشونت‌هایی در شهر باشد؛ ضمن اینکه افراد می‌پندارند رسانه‌ای‌شدن این مسئله و انعکاس آن در رسانه‌های مختلف می‌تواند به چهره و وجهه شهرشان آسیب بزند؛ به همین دلیل نیز آن‌ها برای پرهیز از برچسب‌زنی و انگ‌زنی ترجیح می‌دهند دراین‌باره سخن نگویند.
