به گزارش اصفهان زیبا؛ ذوب‌آهن اصفهان در سال‌های ابتدایی شکل‌گیری لیگ برتر فوتبال ایران، تیمی همواره مدعی بود که برای قهرمانی نبرد می‌کرد و در هر فصل، می‌شد انتظار داشت که چندهفته‌ای را در صد جدول لیگ نیز به سر ببرد. فصل 84-83 یکی از فصل‌هایی بود که ذوب‌آهن از ابتدا تا انتها در جمع مدعیان قهرمانی حضور داشت و سرانجام به بهترین عنوان خود در تاریخ لیگ فوتبال ایران دست پیدا کرد.
اما اوج هنرنمایی شاگردان محمدرضا کربکندی در آخرین هفته قبل از تحویل سال 1384 اتفاق افتاد. رقابت‌های لیگ برتر هفته بیست‌و‌سوم خود را سپری می‌کرد که ذوب‌آهن برای برگزاری مسابقه مقابل استقلال به تهران سفر کرد؛ البته نه به قلعه حسن خان بلکه به ورزشگاه اصلی تهران؛ استادیوم آزادی. استقلالی‌ها با امیر قلعه‌نویی که آن روزها جوان بود و جسور، برای قهرمانی می‌جنگیدند و برد مقابل ذوب‌آهن می‌توانست آن‌ها را هم‌پای فولاد خوزستان در جمع مدعیان قهرمانی نگه دارد.
در مقابل ذوب‌آهن هم نمی‌خواست شانس قهرمانی خود را کمرنگ ببیند. وقتی فراز فاطمی گل نخست ذوب‌آهن را وارد دروازه تیم سابق خود کرد، همه اطمینان پیدا کردند که امروز، روزی دشوار برای قلعه‌نویی و شاگردانش خواهد بود؛ حتی با اینکه استقلال در آن دوران توانایی عجیبی در بازگشت به بازی و تبدیل باخت به برد داشت.
نقطه اوج اتفاقات مسابقه زمانی بود که استقلال صاحب ضربه پنالتی شد و رضا عنایتی پشت توپ ایستاد، اما آرمناک پطروسیان سنگربان ارمنستانی ذوب‌آهن توپ عنایتی را مهار کرد تا از آن به بعد ذوب‌آهن با ضدحمله های خود آخرین شانس‌های استقلال را هم نابود کند. علی طهماسبی و سپهر حیدری گل‌های دوم و سوم ذوب‌آهن را به ثمر رساندند و ذوب‌آهن با دست‌پر استادیوم آزادی را ترک کرد و در حالی سه بر صفر پیروز شد که کسی در آن روزها نمی‌توانست تصور کند که اصفهانی‌ها برای تکرار این نتیجه مقابل استقلال باید بیست سال انتظار بکشند.
در آن روزها جبهه‌ای علیه ذوب‌آهن کربکندی به سردمداری برنامه تلویزیونی 90 وجود داشت که ذوب‌آهن را صاحب تیمی دفاعی می‌دانست. کربکندی با این نظر کاملا مخالف بود و می‌گفت: همه تیم‌ها دفاع می‌کنند، اما ما خوب دفاع می‌کنیم و کم گل می‌خوریم.
وقتی در پایان فصل ذوب‌آهن 58 امتیازی شد و با تفاضل گل بهتر نسبت به استقلال عنوان دوم جدول را از تهرانی‌ها گرفت، مشخص شد که چقدر خوب دفاع کردن تیم کربکندی مثمر ثمر واقع شده است. این در حالی بود که تیم هجومی قلعه‌نویی یک پله نسبت به فصل قبل سقوط کرد و به‌این‌ترتیب با قهرمانی فولاد و نایب‌قهرمانی ذوب‌آهن(که هر دو برای اولین بار رخ می‌داد) اتفاقی بی‌سابقه در تاریخ لیگ ایران رخ داد؛ برای اولین بار دو تیم اول و دوم لیگ ایران، شهرستانی شدند!
