به گزارش اصفهان زیبا؛ در روایات و آموزههای دینی ما تأکید بسیار زیادی بر معرفت و شناخت خدای متعال شده است. معرفت و شناخت است که موجب تقرب ما به خدای متعال میشود. اگر عبادت را منهای معرفت و شناخت کنیم، چیزی جز اعمال ظاهری باقی نمیماند. از نماز، این فریضه بزرگ الهی، یک هیکل و جسم خالی میماند که در زندگی کارکرد ندارد. دیگر بازدارندگی از فحشا و منکر ندارد.
از روزه جز چند ساعت گرسنگیای که انقلاب و تغییری در احوال انسان ایجاد کند، خبری نیست. عبادت بهعلاوه معرفت است که موجب رشد و تقرب ما به خدای متعال میشود. ماه شریف رجب را دروازه ورود به شعبان معظم و رمضان مکرم دانستهاند. خوب است در کنار خواندن ادعیه این ماه، که مضامین بسیار عالی و بزرگی دارد،در معانی آنها هم تأمل کنیم. باید در این فرصت باقیمانده از ماه رجب که زیاد هم نیست، خودمان را آماده کنیم برای تقرب به خدا.در ابتدای دعای معروف ماه رجب میخوانیم: «یا من ارجوه لکل خیر»؛ «ای خدایی که از تو امید هر خیری میرود.»
اولین نکته این است که باید به خدا امیدوار بود. امید به خدا رنگ زندگی انسان را عوض میکند. خدای متعال بنده امیدوار را دوست دارد و در مقابل، شیطان هم تمام تلاشش را میکند که امید را از انسان بگیرد. انسان امیدوار به رحمت و فضل و بخشش خدا در دامهای شیطان گرفتار نمیشود. نجوای شیطان این است: «تو فرصتسوزی کردی، تو آخرتت را از دست دادی، تو گذشته خوبی نداری؛ پس چرا خودت را درگیر حرام و حلال الهی میکنی؟» این نجوای یأس و ناامیدی در انسانِ امیدوار به رحمت خدا اثر نمیکند. او میداند که هر یک روزی که از زندگیاش باقی مانده باشد، این ظرفیت را دارد که تمام گذشته را جبران کند و این از فضل خداست. این همان رجا و امیدواری است.
ایبسا شخصی که تمام عمرش را در نافرمانی خدا و بندگی ابلیس گذرانده است، در روز آخر عمرش متنبه شود که مسیر را اشتباه آمده و در همان یک روز توبه کند و تصمیم به جبران بگیرد. بله، گناه ذاتا ذائقه انسان را عوض کرده و میل بنده به بازگشت را کور میکند؛ اما اگر کسی در مسیرش تجدیدنظر کند، راه بسته نیست. «بابُک مَفْتُوحٌ لِلرَّاغِبینَ» اشاره به همین موضوع دارد. در خانه خدا همیشه برای آنهایی که رغبت دارند، باز است. این مخالف نجوای شیطان است. باید در این فرصت باقیمانده، کوبه در را محکمتر بکوبیم. خدا منتظر ماست.