خــردادمــاه ۱۳۹۸ بــرای دریافت عــضــویــت کتابخانه سلمان فارسی مراجعه کردم تا بتوانم ازآنجا کتاب بگیرم و سطح مطالعات خود را بهتر کنم. کمی بعد، مدیر آموزش و مسئول کتابخانه از بچهها برای کار خبرنگاری دعوت کرد. با مشورت خانواده و توافق آنها در کلاسهای رایگان آموزش خبرنگاری که در کتابخانه گذاشته شده بود، شرکت کردم. مدیر آموزش، سرکار خانم مهندسنژاد بعد از طی یک دوره کوتاهمسیرهای اولیه و روش خبرنگاری از ما درخواست تهیه اولین نشریه دیواری را کردند. واقعا در آن مقطع، حس بسیار خوبی داشتیم؛ چون باور نمیکردیم که میتوانیم خبرنگار شویم.
مدیر منطقه 10 شهرداری اصفهان به مناسبت روز خبرنگار با حضور در دفتر روزنامه اصفهانزیبا ضمن قدردانی از خبرنگاران و عوامل این مجموعه برای انتشار اخبار، بهخصوص درزمینه مــدیــریــت شــهــری، درروند اجرای فعالیتهای این مجموعه قرار گرفت. مدیر منطقه 10 شهرداری اصفهان با اشاره به ابزار قدرتمند رسانهها در شهر برای انعکاس اخبار گفت: موضوع آلودگی هوا و مطالبات شهرداری از دانشگاه صنعتی پیگیری، و مطالبی که در هفتهنامهها چاپ شد، آنقدر قوی بود که بر این دو موضوع تأثیر مستقیمی داشت.
همیشه زمزمههایی درباره شغلم وجود داشت. عزیزان و نزدیکانم گاهی اعتراضهایی به شرایط کارم میکردند: ساعت کاری بد، کار در روزهای تعطیل مانند سیزدهبهدر، خستگیهای زیاد، اضافهکاریهایی که به خانه میکشید و… . اما حالا بعد از آن اتفاق، زمزمهها به فریاد تبدیل شده است.
کموبیش همکاران و مخاطبان رسانهها حالا بعد از گذشت بیش از 40 روز از تصادف اتوبوس خبرنگاران کلیات و برخی جزئیات حادثه را میدانند.
اولین روز از تابستان، یعنی ۲۲ ژوئن «روز رسانه مثبت» نامگذاری شده است؛ روزی که دستیابی به آن، دستکم در یک سال و نیم گذشتهای که ایرانیها پشت سر گذاشتهاند، برای خیلیها آرزو شده است. کرونا و مرگومیرهای ناگهانی، تصادفهای گاهوبیگاه، حوادث پیشبینینشده و… خبر خوب و مثبت را این روزها بدل به کیمیا و نایاب کرده و به همین دلیل نیز جامعه هر روز در معرض حجم زیادی از خبرهای ناخوشایند و منفی قرار میگیرد؛ اخباری که باعث تزریق یأس و ناامیدی در بین افراد میشود و اضطراب و استرس را افزایش میدهد. اما آیا در ایران، اخبار مثبتی برای بازنمایی در رسانهها وجود ندارد؟
در وضعیتی که پدید آورنده از نشر اثر خود بیاطلاع بوده و در نتیجه قطعا قرارداد یا موافقتنامهای نیز با ناشر نداشته است، چه راهها و امکانات قانونی در ابعاد مادی و معنوی پیش روی طرفین است؟ هرکدام چگونه میتوانند از حقوق خود دفاع یا در برابر ادعای طرف مقابل پاسخی داشته باشند؟
این روزهای کرونایی تحریریهها خالیتر و خلوتتر از هر زمان دیگری هستند و در آنها ردپایی از جنب و جوش و تلاش برای ربودن سوژههای روز و بکر و پرداختن به آنها قبل از اینکه رقبا به آن دست یابند و سوژه را از آن خود کنند، نیست. هرچند مطبوعات و خبرگزاریهای اصفهان، حالا چندین و چند سال است که به چنین تحریریههایی تقریبا عادت کردهاند و مدیران مسئول و سردبیران برخی از این روزنامهها و نشریهها برای گریز از پرداخت حقوق و حقالتحریر به خبرنگاران و روزنامهنگاران عطای حضور آنها را به لقایشان بخشیدهاند و ترجیح میدهند که صفحات خود را با عکسها و محتواهای اینترنتی پُر کنند و به قول یکی از همین سردبیران، روزنامهداری این روزها جای روزنامهنگاری را گرفته است، اما وضعیت کرونایی و جولان این ویروس مهارناشدنی معادلات جدیدی را برای مطبوعات و خبرگزاریها به ویژه همان تعداد محدودی که در حوزه تولید محتوا فعال بودند و به عکس و خبرهای دریافتی بسنده نمیکردند، رقم زد و باعث شد تا بنا به مصلحت و رعایت پروتکلهای بهداشتی برخی از آنها از تحریریهها دور شوند و در خانه دورکاری کنند.
کرونا معادله زندگی آدمها را بر هم زد و باعث شد آنها سبک و سیاق جدیدی برای ادامه زندگی خود انتخاب کنند؛ زندگی با کرونا و همراهیکردن این ویروس مهلک و افسارگریخته که اکنون حدود 9 ماه از شیوع آن در ایران میگذرد. از همان ابتدایی که سروکله این ویروس چینی پیدا شد، بسیاری از مشاغل و کسبوکارها رکود و ضرر و زیان بسیاری را متحمل شدند و برخی نیز ترجیح دادند برای مدتی آن کسبوکار خود را تعطیل کنند. در این میان، اما خبرنگارها و روزنامهنگارها و سایر اهالی رسانه از جمله کسانی بودند که از همان ابتدای شیوع بیماری کووید 19 بیکار ننشستند و به تولید محتواهای مختلف در این باره پرداختند؛ برخی پا به میدان گذاشتند و با مراجعه به مراکز و بیمارستانهایی که منبع اصلی آلودگی به شمار میآمد به تهیه گزارش میدانی پرداختند. کرونا، اما برخی از روزنامهنگارها را خانهنشین کرد و سبب شد تا آنها به جای حضور در تحریریهها به صورت دورکاری کارشان را ادامه دهند و تجربه جدیدی از روزنامهنگاری را تجربه کنند؛ تجربهای که مهری مصور، سمیه مسرور و مینا عباسیان که هر سه از اهالی رسانه هستند، در گفتوگو با «اصفهان زیبا» از آن میگویند.
در دنیا شغلهایی وجود دارد که حداقل یکبار به آنها فکر کردهایم و دلمان خواسته برای مدتی آن را تجربه کنیم؛ مثلا من همیشه دلم میخواسته تِستر یک کارخانه شکلاتسازی باشم. کسی که شغلش تستکردن انواع شکلات است و تازه بابت چنین کاری، حقوق هم دریافت میکند. یا اصلا میدانستید که در دنیا شغلی با […]