شرایط کرونایی برای رشته ووشو چه تفاوتی با قبل داشته است؟
در زمان‌هایی که شرایط قرمز بوده و سالن‌های ورزشی تعطیل بوده، تمرینات ووشو هم تعطیل شده، اما در وضعیت مجاز، با رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی و رعایت فاصله اجتماعی، تمرینات انجام شده است. البته در بخش ساندا چون درگیری زیاد است، بیشتر ورزشکاران روی تکنیک متمرکز شده‌اند. حدود یک سالی است با وضعیت کرونایی درگیر هستیم و ورزشکاران نمی‌توانستند این مدت را از ورزش دور باشند.
چطور شد اصلا سمت رشته ووشو رفتید؟
من تقریبا در بیشتر رشته‌های رزمی فعالیت داشته‌ام و رشته ووشو را از هشت‌سالگی دنبال کردم. برادر بزرگم در رشته بوکس فعالیت داشت و به این رشته علاقه‌مند شدم و در اولین اعزام‌های برون مرزی، با مشت حریفان را شکست می‌دادم، همچنین بدن قوی و نیرومندی داشتم. از استعداد خوبی برخوردار بودم و خانواده‌ام هم مرا حمایت می‌کردند. آن زمان مثل حالا نبود که ووشوکاران تنها در یک رشته فعالیت کنند و چند رشته‌ای مرسوم بود. من در کیک‌بوکس، فنی‌ترین بازیکن بودم و در رشته‌های تکواندو و کاراته هم فعالیت داشتم، حتی در رشته کونگ‌فو برای مسابقات برون‌مرزی انتخاب شدم اما چون عضو تیم ملی ووشو بودم، خط خوردم.
خودتان چه تعریفی از خدیجه آزادپور دارید؟
من جاده صاف‌کن ورزش بانوان بودم، نه تنها در ووشو، بلکه در کل ورزش بانوان کشور جاده خاکی را آسفالت کردم. بعد از قهرمانی من در بازی‌های آسیایی، بودجه بخش بانوان افزایش یافت و بعدها کسانی که عضو تیم ملی ووشو بودند، حقوق می‌گرفتند. نگاه‌ها از آن زمان به ورزش بانوان تغییر کرد و می‌توان گفت تاریخ‌ساز ورزش بانوان بودم.
اما چرا از ورزش قهرمانی زود خداحافظی کردید؟ ورزشکاران بزرگ‌تر شما هنوز در تیم ملی هستند.
من در ووشو سابقه قهرمانی در بازی‌های آسیایی، مسابقات جهانی، جام جهانی و مسابقات آسیایی را داشتم و همه آن مدال‌هایی را که می‌خواستم، گفته بودم و شاید اگر ادامه می‌دادم، فقط مدال‌هایم را تکرار می‌کردم و دیگر سقف آرزوهایم پر شده بود. البته من در مقطعی درگیر مصدومیت شدیدی شدم و اگر این مصدومیت نبود، دو سه سال دیگر هم ادامه می‌دادم.
اطلاق عنوان «تاریخ‌ساز» به خدیجه آزادپور چه احساسی دارد؟
خوشحالم ثابت کردم زنان ورزشکار هم می‌توانند مدال‌آور باشند و بر سکوی قهرمانی بایستند. در رویدادی مانند بازی‌های آسیایی، هر مدال طلا رنکینگ کاروان ورزشی ایران را بهتر می‌کند و اصلا مهم نیست مدال توسط ورزشکار خانم دریافت شده یا آقا. احساس خوشحالی برای قهرمانی برای دقایقی است و وقتی سرود کشورمان را می‌خوانند و مدال را اهدا می‌کنند، تمام می‌شود؛ اما تبعات آن همیشه وجود دارد. وقتی نام مرا برای رفتن روی سکو خواندند، با پرش روی سکو رفتم تا به همه ثابت کنم که این قهرمانی می‌تواند پرشی برای ورزش بانوان باشد. خوشحالم راه را برای بانوان ورزشکار باز کردم و تاریخ‌ساز شدم.
قبل از شروع بازی‌های آسیایی، خدیجه آزادپور یکی از شانس‌های قهرمـــــانی محســــوب می‌شد. واکنش‌ها قبل از مسابقه چطور بود؟
من با اینکه اصفهانی بودم، اما در اصفهان تمرین نمی‌کردم. آن زمان اداره تربیت بدنی و مسئولانش هیچ کار خاصی برای من نکردند و مدالی که گرفتم، حاصل تلاش خودم و حمایت‌های دکتر علی‌نژاد، رئیس فدراسیون بود. من حتی برای مدتی با هزینه شخصی راهی چین شدم و در این کشور تمرین می‌کردم و از آمادگی بسیار بالایی برخوردار بودم. اعتمادبه‌نفس من خیلی بالا بود و رئیس فدراسیون نیز به من اطمینان می‌داد که حتما مدال طلا خواهم گرفت. از لحاظ تکنیکی هم شرایط خوبی داشتم، حتی حالا هم که ورزش قهرمانی را کنار گذاشته‌ام، ورزشکاران به من می‌گویند تکنیک آزادپور طور دیگری بود.
به عنوان مربی ووشو چه هدفی را دنبال می‌کنید؟
من تنها کسی هستم که بازیکنی را از صفر به صد در ووشو رسانده‌ام و زمانی هم خودم عضو تیم ملی بودم و هم مائده هاشمی به عنوان بازیکن در تیم ملی عضویت داشت. طی صحبتی که با باشگاه سپاهان داشته‌ام، قرار است آکادمی اختصاصی این رشته فعالیت کند که ورزشکاران را از پایه آموزش بدهیم و طی یک برنامه استراتژیک سه تا پنج‌ساله، قهرمانانی را برای ووشوی باشگاه سپاهان، استان و تیم ملی پرورش بدهیم. من تعصب زیادی روی اصفهان دارم و دلم می‌خواهد ووشوی سپاهان با ترکیبی از بازیکنان بومی قهرمان کشور شود.
