به گزارش اصفهان زیبا؛ جامعه ایرانی با گرایش شدید به برندهای خارجی به یک جامعه مصرف‌گرا تبدیل شده است که اکثر جوانان به دنبال خرید پوشاک خارجی هستند؛ بدون اینکه توجه کنند که برندهای ایرانی می‌تواند نیاز آن‌ها را همپای برند خارجی تأمین کند. فروشندگان هم حرفشان این است که پوشاک برند خارجی سریع‌تر و راحت‌تر به فروش می‌رسد. به گفته تولیدکنندگان صنعت نساجی اصفهان، به خاطر استقبال خریداران از این برندها، پارچه ایرانی در داخل کشور دوخت و دوز شده و راهی کشور ترکیه می‌شود و ترک‌ها با برند خودشان این اجناس را با قیمت بالاتر به ایرانی‌ها می‌فروشند! فروش پوشاک داخلی با برندهای خارجی دلایل مختلفی دارد که در گفت‌وگو با تولیدکنندگان این بخش به اصلی‌ترین مؤلفه‌های دخیل در این موضوع پرداختیم.
برندسازی در نساجی مغفول ماند
رئیس انجمن کارفرمایان نساجی اصفهان به «اصفهان زیبا» می‌گوید: «پارچه‌های ایرانی پس از تولید به کشورهای دیگر مانند ترکیه فرستاده می‌شوند تا به‌صورت لباس‌های برندشده به بازار برگردند. این فرآیند به دلیل ضعف در برندینگ و تبلیغات کالاهای ایرانی است».
حبیب‌الله شاه‌کرمی بیان می‌کند: «ضعف فرهنگ‌سازی در رسانه‌ها، به‌ویژه صداوسیما، منجر شده تا استقبال از پوشاک داخلی کاهش یابد. درواقع هیچ تبلیغی برای ترویج جنس ایرانی انجام نمی‌شود.»
او اذعان می‌کند: «کیفیت دوخت‌ودوز و برندینگ در صنعت پوشاک ایران ضعیف است؛ این در حالی است که این مؤلفه‌ها می‌تواند میزان فروش را افزایش دهد.»
رئیس انجمن کارفرمایان نساجی اصفهان می‌گوید: «تبلیغات مؤثر برای شناساندن کالای ایرانی، روی میزان خرید اثرگذار است و همچنین باید اقداماتی فراتر از تبلیغات در رسانه‌ها انجام شود تا کیفیت و برندینگ بهبود یابد.»
دست پنهان واسطه‌ها در فروش پارچه‌ها با برند ترک
از سوی دیگر یک فعال حوزه نخ و نساجی به «اصفهان زیبا» می‌گوید: «مردم دنبال پارچه ترک هستند و می‌خواهند پوشاکی که برند ترکیه دارند را خریداری کنند. برای فروشنده ایرانی نیز فروختن این برندها راحت‌تر است و خیلی نیاز به تبلیغ ندارند تا بخواهند به‌سختی این اجناس را بفروشند. درواقع برندهای ترک به‌راحتی فروش می‌رود.»
مجید امینی تصریح می‌کند: «بسیاری از تاجرها پارچه را از کارخانه‌های ایرانی پیش‌خرید می‌کنند و وقتی صاحبان کارخانه‌های تولیدی مطلع می‌شوند که با این روش به‌راحتی نقدینگی خود را تأمین می‌کنند، با آن‌ها همراه می‌شوند. درواقع تولید دست این واسطه‌هاست و آن‌ها با سود کلان پارچه‌های خریداری‌شده را با برند ترکیه در بازار عرضه می‌کنند؛ این در حالی است که کیفیت این پارچه‌های ایرانی از پارچه ترک نیز مناسب‌تر است؛ ولی برند ترکیه را می‌خورد و به‌راحتی فروش می‌رود.»
او اذعان می‌کند: «فرهنگ‌سازی برای معرفی برندهای داخلی تأثیر زیادی در فروش دارد. تبلیغات تلویزیونی می‌تواند تا حد زیادی تأثیرگذار باشد؛ بنابراین صداوسیما باید روی این قضیه مانور دهد. از سوی دیگر، اتحادیه‌ها و اصناف نیز باید روی فروشگاه‌داران نظارت کنند تا پوشاک داخلی عرضه شود.»
این فعال حوزه نخ و نساجی عنوان می‌کند: «سال‌ها پیش در قشم و کیش تولیدات ایرانی به اسم جنس وارداتی به فروش می‌رفت. درواقع این اجناس اطراف تهران تولید می‌شود؛ ولی برای اینکه مردم دنبال خرید برند خارجی هستند، تولیدات ایرانی با برند خارجی فروخته می‌شد.»
امینی می‌گوید: «متأسفانه در صنعت نساجی برندسازی صورت نگرفته است و باید یک اتحاد و هم‌افزایی برای برندینگ در این صنعت ایجاد شود.»
ذهنیت فرهنگی مردم مشکل دارد
سجاد توکلی، فعال صنعت نساجی نیز به «اصفهان زیبا» می‌گوید: «یکی از بزرگ‌ترین موانع بر سر راه برندهای ایرانی، ذهنیت فرهنگی مردم است. درواقع مردم به برندهای خارجی ارجحیت می‌دهند و این موضوع به شکل‌گیری یک حس نابرابری در بازار کمک کرده است. درواقع نگاه بسیاری از مردم این است که خارجی‌پوش باشند و این را یک ارزش می‌دانند.»
او خاطرنشان می‌کند: «کیفیت محصولات ایرانی به دلیل تنوع در مواد اولیه و کنترل کمتر بر تولیدات، متفاوت است. این مسئله باعث می‌شود که تولیدکنندگان نتوانند با قیمت‌های رقابتی در بازارهای جهانی حضور یابند.»
توکلی اذعان می‌کند: «هزینه‌های تولید در ایران به دلیل نیروی انسانی و انرژی ارزان‌تر، پایین‌تر است؛ به همین خاطر پارچه ایرانی در ترکیه دوخت می‌خورد و با برند ترک بازمی‌گردد و در ایران تحت عنوان برند ترکیه به فروش می‌رسد.»
این فعال صنعت نساجی می‌افزاید: «تحریم‌ها و مشکلات اقتصادی به‌شدت بر صادرات و برندینگ تأثیر گذاشته است و چون نمی‌توان به بسیاری از کشورها صادرات انجام داد، روی برندینگ نیز کار زیادی انجام نشده است.»
او اذعان می‌کند: «برندهای ایرانی به دلیل مشکلات رسانه‌ای و منفی‌نگری‌ها در سطح جهانی، در معرفی خود به بازارهای بین‌المللی با چالش‌های جدی مواجه هستند.» توکلی تأکید می‌کند: «دولت باید به‌عنوان تسهیلگر عمل کند و نه به‌عنوان یک رقیب و حمایت‌های لازم را از تولیدکنندگان انجام دهد.» او می‌گوید: «مشکلاتی در زمینه واردات مواد اولیه و صادرات محصولات وجود دارد؛ به‌ویژه اینکه برخی کشورها به‌دلیل تحریم‌ها و سیاست‌های اقتصادی، مانع از صادرات مواد اولیه به ایران می‌شوند.»
این فعال صنعت نساجی خاطرنشان می‌کند: «قاچاق رسمی و غیررسمی پارچه و محصولات نساجی نیز به مشکلات این صنعت افزوده و بازار را آشفته کرده است. در نهایت، اینکه تولیدکنندگان خواستار توجه بیشتر به صنعت نساجی و پوشاک به‌عنوان یک بخش اساسی از اقتصاد کشور و اصلاحات در سیاست‌های اقتصادی و تجاری هستند.
برندسازی نکردیم
در این راستا دبیر کمیسیون بازرگانی، خدمات و ارتباطات اتاق بازرگانی اصفهان پیشنهاد‌هایی برای توسعه پوشاک داخلی و عرضه پوشاک داخلی در بازار دارد. سید آرش امامی به «اصفهان زیبا» می‌گوید: «اولین مانع توسعه پوشاک داخلی و صادرات پوشاک، ضعف در برندسازی است. ما تعداد کمی برند پوشاک داخلی داریم؛ در حالی تعداد زیادی تولیدکننده صنفی و صنعتی در حوزه پوشاک کشور وجود دارد.»
استاندارد سایز رعایت نمی‌شود
امامی تصریح می‌کند: «دومین مانع این است که استانداردسایزینگ نداریم. برش‌ها شخصی است و هر تولیدکننده سایز مخصوص به خود را دارد. درصد زیادی از پوشاک دنیا به‌صورت مجازی به فروش می‌رسد و نداشتن سایزینگ استاندارد مانع توسعه تجارت الکترونیک حوزه پوشاک ایران می‌شود.» او می‌افزاید: «مانع بعدی این است که کیفیت پارچه و دوخت مناسب نیست. مردم دنبال جنس کیفی و با دوخت مناسب هستند.»
پوشاک داخلی برچسب مراقبتی ندارند
دبیر کمیسیون بازرگانی، خدمات و ارتباطات اتاق بازرگانی اصفهان اذعان می‌کند: «مسئله بعدی این است که برچسب مراقبتی روی پوشاک نیست. پوشاک ایرانی دستور مراقبتی ندارند و به خاطر همین، سریع این پوشاک خراب می‌شوند. مشتری آگاهی ندارد که چطور شست‌وشو، اتوکشی و آویزان‌کردن پوشاک را انجام دهد.»
مشاور انجمن کارفرمایان نساجی و پوشاک اصفهان بیان می‌کند: «مصرف پوشاک ایران تا 2019 حدود 10 میلیارد دلار بود و مصرف پوشاک ایران در سال 2024 به حدود 5میلیارد رسیده است. طی پنج سال مصرف پوشاک ایرانی‌ها نصف شد و تا سال 2028 هرسال 8درصد مصرف پوشاک ایرانی‌ها کاهش می‌یابد؛ چون مردم قدرت خرید ندارند.» امامی می‌افزاید: «دولت می‌تواند با دادن شوک مثبت به بازار پوشاک در قالب ارائه بن کارمندی و بسته تشویقی در قالب پوشاک و ارائه وام ارزان‌قیمت سرمایه در گردش برای تولید پوشاک، جلوگیری از واردات بی‌رویه پوشاک از مبادی قانونی مانند مناطق آزاد، ته‌لنجی و کالای همراه مسافر، از تولیدکنندگان داخلی حمایت کند.»
از اتاق‌های بازرگانی و اتحادیه‌ها و انجمن‌های صنفی مربوط نیز انتظار می‌رود با بسترسازی و آموزش در حوزه‌های برندسازی و سایزینگ و تشویق به استفاده از لیبل مراقبتی (care label ) در ارتقای دانش تولید پوشاک تلاش مؤثری انجام دهند.»
