به گزارش اصفهان زیبا؛ در اینکه باید آرمان‌گرا باشیم، شکی نیست. در اینکه آرمان‌گرایان انقلابی باید دغدغه جهانی داشته باشند هم شکی نیست. آرمان‌های انقلاب صحبت از اصلاح بشر و سعادت انسان دارند. باید مدام به آرمان نگاه کرد. شک نکنید که اگر چشم از آرمان برداریم، مسیر دچار اعوجاج می‌شود.
اما پیش پای خود را چه کنیم؟ اگر قرار است تنها به آسمان بنگریم، با سنگ‌های جلوی پا چه کنیم؟
پس از طرح چنین پرسشی، این ندای همیشگی ما را همراهی می‌کند که: «جهانی فکر کن، محلی عمل کن.»
ارزش انسان‌ها به آرزوهای آن‌هاست. نمی‌شود از تمناهای دورودراز دست کشید. فکرهای جهانی همواره با ما هستند؛ همچون چراغ راه که کلیت مسیر پیش‌رو را روشن می‌کنند.
از طرفی دیگر باید در مورد گام‌های جلوی پایمان تأمل کنیم. در یک‌کلام باید آنچه انجام می‌دهیم را مهم‌ترین کار دنیا بدانیم. انسان انقلابی هر کاری را که بر عهده بگیرد و در هر جای عالم که بایستد، آنجا را مرکز هستی می‌داند.
«برای دنیایت چنان باش که گویی جاویدان خواهی ماند و برای آخرتت چنان باش که گویی فردا می‌میری.»
خداوندا با این ضدونقیض چه باید کرد؟
در کار دنیا همواره فکر کن که جاویدان خواهی ماند، پس به‌هیچ‌وجه آن را کوچک مشمار و کارها را سرسری انجام نده؛ بلکه آن‌چنان اساسی و با آینده‌نگری انجام بده که گویی تا آخر دنیا زنده هستی. اما در کار آخرت همیشه فکر کن که فردا می‌میری و فرصتی برایت نمانده است.
جهانی فکر کردن و محلی عمل کردن هم خود نوعی نقیضه‌گویی است. صحبت عجیبی است و هضم آن دشوار. لیکن تا پیش‌ازاین نیز چنین کلمات نقیض‌گونه‌ای وجود داشته‌اند. اینکه من چگونه گام بردارم درحالی‌که فکر کنم فردا می‌میرم و چنان عمل کنم که گویی جاودانه هستم، معمایی حل‌نشدنی است. کلید این مطلب تنها در «سلوک» است. این اعتدال تنها در طی مسیر است که برای مؤمن کشف می‌شود.
انقلاب اسلامی به پیش می‌رود و انقلابی برای ارتقای خود و انقلاب، باید آرمان‌گرایانه و جهانی بیندیشد و در کنارش واقع‌گرایانه و به شکل محلی بر هر موضوعی به‌صورت دقیق و کامل تمرکز کند و گام‌به‌گام قدم بردارد. درست اینجاست که باید اقتضائات آن محل و محدودیت‌های آن را نیز درک کند. انقلابی پایی در غُل و بالی رو به پرواز دارد. فعلا باید هر کاری که پیش‌روست را به بهترین نحو انجام داد.
