به گزارش اصفهان زیبا؛ نیازی نیست که حتما معلم نوجوان‌ها باشیم تا از علاقه این بچه‌ها به فرهنگ کره‌ای سردربیاوریم؛ حالا نزدیک به دودهه از ظهور «موج کره‌ای» (Korean Wave) یا «هالیو» (Hallyu) در ایران می‌گذرد و همه می‌دانند که این موج چه توفانی به پا کرده است!
موجی که شاید بتوان گفت با سریال «جواهری در قصر» آغاز شد و با «افسانه جومونگ» به مرحله تازه‌ای رسید.
با وجود اینکه محبوبیت فرهنگ کره‌ای برای همه یا بیشتر ما آشناست، شاید کمتر از پیشینه ظهور و دلایل محبوبیت هالیو بدانیم.
بااین‌همه سال‌های اخیر، جامعه‌شناسان، روان‌شناسان، پژوهشگران فرهنگ و رسانه سعی در تبیین این علاقه‌مندی داشته‌اند؛ علاقه‌مندی‌ای که می‌تواند ساده یا در حد پرستش باشد.
مستند «کی پاپ»، محصول ۱۴۰۳ با مدت‌زمان ۶۵دقیقه، روایتی از محبوبیت هالیو در ایران است. کره‌جنوبی پس از پایان جنگ با کره‌شمالی در اواسط قرن بیستم میلادی به‌سرعت در مسیر بازسازی قرار گرفت.
یکی از صنایعی که با حمایت دولت و با هدف سودآوری در اقتصاد جهانی برای آن تلاش شد، صنعت موسیقی بود.
بر این اساس، گروه‌های موسیقی مثل «اکسو»، «بی تی اس» و «بلک‌پینگ» و گروه‌های دیگری که درکل به آن‌ها «کی پاپ» یا «پاپ کره‌ای» می‌گویند، از زیر بته به عمل نیامدند؛ بلکه طی برنامه‌هایی مدون و فکرشده خودشان را به دنیا ثابت کردند!
آن‌سوی هنرمندانِ این گروه‌های موسیقی هوادارانشان، یعنی کی پاپرها هستند.
وقتی کی‌پاپرها را زیر ذره‌بین می‌گذاریم، شاید این سؤال را جلوی رویمان قرار دهند: مگر می‌توان به دوست‌داشتن یک گروه موسیقی، آن‌هم مثل گروه‌های «بی‌تی‌اس» که ترانه‌هایی به‌دور از الفاظ سخیف، خشونت یا مضامین جنسی دارند، خرده گرفت؟
پاسخ به این سؤال بی‌تردید «آری» نیست؛ چون به باور کارشناسان دنبال‌کردن الگوها در نوجوانی اقدامی اجتناب‌ناپذیر است.
علاقه‌مندی معمولی را هم به جهان سلبریتی ها یا مشخصا هنرمندان کی پاپ می‌توان موردنقد و واکاوی قرار داد. بااین‌حال ماجرای امروز برخی نوجوان‌ها و گروه‌های پاپ کره‌ای از جایی دیگر نگران‌کننده است؛ از جایی که رنگ‌وبوی تعصب می‌گیرد و «دارک» می‌شود.
یک علاقه معمولی کم‌وبیش «وقت» نوجوان را می‌گیرد؛ اما پرستش به «تمام زندگی» او بدل می‌شود؛ به‌طوری که نوجوان جدا از دنیای پیرامونی خود در دنیای دیگر به سر می‌برد.
این دنیا لزوما یک گروه موسیقی و جهان‌بینی‌اش نیست؛ این دنیا می‌تواند جهان «کی‌درام»ها یا سریال‌های کره‌ای، زبان و ادبیات، پوشاک و خوراک، نوشت‌افزار و المان‌های مختلف هم باشد.
به اعتقاد پژوهشگران فرهنگ و هنر، کی پاپ به آن بخش از نیاز نوجوان‌ها پاسخ می‌دهد که موسیقی پاپ خودمان حرفی برایش ندارد.
جذب نوجوان‌ها به کی‌پاپ بعد از ضعف موسیقی ایرانی به گواه خودشان، برآمده از «حس خوب»، «اعتمادبه‌نفس»، «امید»، «خودباوری» و «روحیه‌ای» است که از این آهنگ‌ها دریافت می‌کنند.
به‌گفته این گروه از نوجوان‌ها عشق، دوستی و محبتی را که در خانواده‌هایشان و از دل رفاقت‌هایشان پیدا نکرده‌اند، در دنیای موسیقی و سریال‌های کره‌ای یافته‌اند.
«کی پاپ» به کارگردانی علی کوثری، روایتی دغدغه‌مند از گرایش نوجوانان به هالیو است که ارزش یک بار دیدن را دارد؛ هرچند نمی‌تواند به همه پرسش‌های مخاطب درباره این غول صنعتی پاسخ دهد.
