به گزارش اصفهان زیبا؛ اصطلاحات و مفاهيم پايه در مذاکره برای جلب حمايت از برنامه‌های سلامت، از موضوعاتی است که لیلا غلامی، کارشناس آموزش و ارتقای سلامت دانشگاه علوم پزشکی گیلان به آن پرداخته است.
مشورت و گفت‌وگو با افراد برای رسيدن به توافق درباره برخی موضوعات را مذاکره می‌گويند.
فعالان عرصه سلامت در اغلب موارد به عنوان مذاکره‌کننده عمل می‌کنند و بسياری از تصميمات در حوزه سلامت از طريق مذاکره اتخاذ می‌شود.
آنچه در مذاکره مدنظر است، رسيدن به توافقی است که در آن منافع دو طرف حاصل شده باشد و به عبارت ديگر پيامد آن برد- برد باشد.
دو نوع کلی مذاکره وجود دارد که در نوع (Soft) آن، مذاکره‌کننده برای رسيدن به مصالحه با طرف مقابل، هوشيارانه از تعارض و کشمکش اجتناب می‌کند و يا در صدد حل تعارض برمی‌آيد.
در حالی که در مذاکره نوع محکم(Hard)، مذاکره‌کننده حتی ممکن است برای رسيدن به هدف خويش به روابط شخصی خود با سايرين لطمه وارد سازد و تعارض و کشمکش را به عنوان وسيله‌ای برای رسيدن به موفقيت ببيند.
اغلب موارد اين نوع استراتژی‌های مذاکره ممکن است افراد را ناراضی، خسته و حتی دشمن يکديگر کند.
انواع شيوه‌های مذاکره
رقابت‌کننده: در اين شيوه، مذاکره‌کننده تمايل دارد که با جرات، غير همکاري‌کننده و تسليم‌نشدني باشد.
اين شيوه از مذاکره مي‌تواند در موقعيت‌هايي موثر باشد که موقعيت مذاکره قوي داريد. بايد توجه داشت که اگر اين شيوه به طور مناسب استفاده نشود، مي‌تواند منجر به بروز تنش و عدم اعتماد خواهد شد.
همکاری‌کننده: در شيوه مذاکره همکاري کننده، از زمان و انرژي صرف شده توسط دو طرف برای رسيدن به زمينه‌هاي مشترک استفاده مي‌شود و در عين حال جرات هم وجود دارد.
اين شيوه به ويژه وقتی که قصد برقراری روابط خوب داريد، ايده آل است.
مصالحه‌جويانه: در اين نوع مذاکره همکاري و جرات هر دو وجود دارد، ولی اين دو وجه نسبت به شيوه همکاری‌کننده خيلی پررنگ نيست.
راضي‌کننده: در اين نوع مذاکره اغلب برای افرادي خوب هستند که به آساني تسليم شده و عقب‌نشيني مي‌کنند. اين شيوه فقط هنگامي به صورت عامدانه استفاده مي‌شود که يک طرف آماده و راضي برای سازگاری و تطابق با ديگران است.
اجتناب‌کننده: در اين شيوه هم جرات و هم همکاری ضعيف است و اغلب با کساني سازگار است که اميدوار هستند که اگر از مشکل دور شوند، از بين مي‌رود.
