
«همهچیز زیر آوار موند. خوشگل بودم. پنجه آفتاب. همه حسودیشون میشد. اینجا رو نبین. من بودم و یه خونه قدِ….» کلامش ناتمام میماند و اکرم میرود توی خودش.

اتوبان فرودگاه گم شده لابهلای مه انبوه و فشرده که مثل لحافی ضخیم و پنبهای لبههایش را گسترانده بر آسفالت سرد و یخزده تا خودروهایی را که برای رفتن شتاب دارند مچاله کرده باشد در خود.

جاده مرگآور قلعهشور نزدیک به دو دهه است که آدم میکشد و از مردمان شهرهای اصفهان، بهارستان، جرقویه، کبوترآباد و روستای قلعهشور قربانی میگیرد؛ نمونهاش پنج کشته و ده زخمی تنها در ماه گذشته، مسئولان اما توجهی نمیکنند! بخشدار قلعهشور در گفتوگو با اصفهانزیبا از «استاندارد نبودن این جاده و جشنواره جانمایی پل هوایی توسط ادارههای راه و شهرسازی، فرمانداری، سازمان عمران و شهرداری بهارستان» سخن میگوید و رئیس شورای اسلامی روستای قلعهشور از «جان مردم که برای کسی مهم نیست!»



اصفهان از شهرهای مهاجرپذیر است که با گذشت زمان مهاجران زیادی به آن وارد شدند. مهاجران بیبضاعت، آغاز به ساخت سکونت های غیر رسمی درزمین های اطراف شهر به خصوص در حصه کردند. در این منطقه گور دخمههایی زیر زمین درست شده است که محل زندگی برخی از اهالی حصه شده است.