به گزارش اصفهان زیبا؛ ماه جو واقعی ندارد، اما پژوهشهای جدید نشان میدهد زمین میلیاردها سال است بخشی از جو خود را به ماه میرساند. دانشمندان در مطالعهای تازه توضیح دادند که میدان مغناطیسی زمین ذرات جوی را در امتداد خطوط مغناطیسی به سمت ماه هدایت میکند.
شواهد حضور عناصر فرّار روی سطح ماه
پس از بازگشت نمونههای مأموریت آپولو، پژوهشگران مقدار زیادی عناصر فرّار را در رگولیت ماه شناسایی کردند. باد خورشیدی بخشی از این عناصر را تأمین میکند، اما این پدیده نمیتواند وجود همه عناصر، بهویژه نیتروژن را توضیح دهد. برخورد شهابسنگهای ریز نیز سطح ماه را تغییر میدهد، اما این عامل هم کافی نیست. برخی دانشمندان احتمال دادند جو زمین این عناصر را به ماه رسانده باشد، اما تصور میکردند میدان مغناطیسی زمین مانع خروج ذرات میشود.
نتایج شبیهسازیهای جدید
اخترفیزیکدانان دانشگاه روچستر دو مدل را بررسی کردند:
- زمین اولیه بدون میدان مغناطیسی و با باد خورشیدی قوی
- زمین مدرن با میدان مغناطیسی قوی و باد خورشیدی ضعیف
نتایج نشان داد مدل «زمین مدرن» با دادههای واقعی هماهنگی بیشتری دارد. باد خورشیدی ذرات باردار را از جو جدا میکند و این ذرات در امتداد خطوط میدان مغناطیسی حرکت میکنند. مگنتوسفر زمین شبیه دُم یک دنبالهدار است و ماه هنگام عبور از این دُم، ذرات را روی سطح خود دریافت میکند.
پیامدهای علمی این کشف
پژوهشهای گذشته نشان دادهاند همین فرآیند میتواند اکسیژن، آب و حتی آثار زنگزدگی را به ماه منتقل کند. مطالعه جدید توضیح میدهد این روند میلیاردها سال ادامه داشته و عناصر فرّار فرصت کافی برای تجمع در خاک ماه پیدا کردهاند. از آنجا که جو زمین در طول تاریخ تغییرات زیادی داشته، سطح ماه میتواند مانند یک «کپسول زمان» اطلاعات ارزشمندی از گذشته زمین را حفظ کند. این پژوهش در مجله Nature Communications Earth & Environment منتشر شده است.
