به گزارش اصفهان زیبا؛ مدتی پیش مستند «بذر امید» در حوزه هنری واقع در گذر سعدی اکران شد. این مستند در خصوص گردش علمی دانش‌آموزان یک دبیرستان دخترانه است و حضور نوجوانان در سالن دور از انتظار نبود. مستند «بذر امید» پخش می‌شود. در آغاز از دانش‌آموزان برای حضور در یک گردش علمی دعوت می‌شود؛ ولی دانش‌آموزان نمی‌دانند قرار است از چه رویداد علمی بازدید کنند.
در ادامه، آن‌ها وارد یک گلخانه می‌شوند. شاید آن‌ها با دیدن محیط یک گلخانه از خود بپرسند آنجا چه نکته علمی وجود دارد که آن‌ها را به آنجا کشانده که کارشناسان شرکت به این پرسش پاسخ می‌دهند: بذر هیبریدی. بذر هیبریدی محصولی است که تا قبل از این شرکت، هیچ شرکتی در ایران توان تولید آن را نداشته و نیاز کشور در این بخش از طریق واردات تأمین شده است. اما بذر هیبریدی چیست؟ کارشناسان خط تولید توضیح می‌دهند که یکی از مزایای استفاده از بذر هیبریدی، تولید محصولات کشاورزی با بهترین خواص همراه بهترین ظاهر و اندازه استاندارد است.
توضیحات تخصصی همراه با بیان ساده کارشناسان و حضور میدانی در گلخانه تولید بذر هیبریدی، اشتیاق دانش‌آموزان را افزایش می‌دهد و باعث ایجاد پرسش‌های بیشتر برای آن‌ها می‌شود.در این مرحله گردش علمی به نقطه مطلوب خود می‌رسد؛ اما مستند نه؛ مستند خط واحدی برای دنبال‌کننده ندارد. «بذر امید» با دانش‌آموزان شروع می‌شود؛ اما با مجموعه شرکت ادامه پیدا می‌کند و می‌خواهد داستان موفقیت شرکت را بیان کند؛ اما توفیقی کسب نمی‌کند. دوباره به سراغ دانش‌آموزان می‌رود و آن‌ها را در موقعیت یک شرکت دانش‌بنیان قرار می‌دهد که با همت یک خانم فارغ‌التحصیل رشته کشاورزی به یک موفقیت ارزشمند رسیده‌اند.دانش‌آموزان با اشتیاق پای صحبت‌های خانم مدیرعامل می‌نشینند.
او از سختی‌های کار برای آن‌ها می‌گوید؛ همچون سختی‌های کار پژوهشی و بدتر از آن، تهمت‌هایی است که از دیگران می‌شنیدند درباره اینکه این بذر‌ها تولید خودشان نیست و تولیدات خارجی را در بسته‌بندی خودشان روانه بازار می‌کنند؛ اما آن‌ها دست از تلاش برنمی‌دارند و با اراده قوی به کار خود ادامه می‌دهند. اینجا مخاطب با خود می‌گوید کارگردان می‌خواسته مدیرعامل شرکت را به الگوی موفقیت تبدیل کند؛ اما دقیقا در همین لحظه‌ها دوباره به سمت شرکت رفته و فرایند رسیدن به موفقیت را شرح می‌دهد. اینجا نیاز به نقطه فرازوفرود دارد؛ چیزی که عملا در مستند وجود ندارد.
مستند هیجانی به مخاطب انتقال نمی‌دهد؛ اما در انتقال حس خوبِ ناشی از توانمندی علمی موفق است.یکی از نکته‌های خوب این مستند مصاحبه با دانش‌آموزان حاضر در این گردش علمی، یک هفته بعد از اردوست. آن‌ها با فاصله از این بازدید نکته‌های خود را بیان می‌کنند. هدف بیشتر این دانش‌آموزان شرکت در رشته‌های پزشکی است. یکی از دانش‌آموزان از اهمیت این بازدید برای خودش گفت؛ اینکه برای دانش‌آموزان رشته‌های تجربی این‌طور جاافتاده که فقط در رشته‌های پزشکی و دندان‌پزشکی در ایران آینده خواهند داشت؛ اما او با حضور در این گردش اطمينان پيدا کرده که رشته‌ای مثل کشاورزی هم می‌تواند در ایران آینده داشته باشد.درحین تماشای فیلم پرسشی به‌وجود می‌آید که بی‌پاسخ می‌ماند؛ مثلا ارتباط بذر هیبریدی با مقوله تراریخته چیست؟ یا اینکه این موفقیت علمی فقط باعث خارج‌نشدن ارز برای تهیه بذر سیفی‌جات از کشور است، یا اینکه ابعاد امنیت غذایی نیز دارد؟
دانش‌آموزان که با یک تماس تصویری نظرهای خود را با سرکار خانم گل‌آبادی، مدیرعامل شرکت در میان می‌گذارند، باعث‌می‌شوداشک شوق در چشمانشان حلقه بزند. این آخرین سکانس این مستند است که با تشویق ممتد حاضرانی که بیشتر کارکنان این شرکت دانش‌بنیان بودند، همراه می‌شود. پس از پایان مستند کارگردان از نوجوانان داخل سالن خواست تا روی سن بیایند و صادقانه نظر خود را درباره مستند اعلام کنند.
دختر نوجوانی که به گفته خودش دیدن این مستند برایش امیدبخش بوده است، گفت: تا قبل از این ایران را کشوری ضعیف و بدون منابع می‌شناختم.پس از صحبت‌های نوجوان‌ها، مدیرعامل شرکت ضمن تشکر از حاضران و عوامل سازنده این مستند، به بیان ابعاد امنیت غذایی پروژه بذر‌های هیبریدی پرداخت؛ اینکه عمده بذر‌های هیبریدی وارداتی از شرکت‌هایی است که می‌توانند به‌راحتی ایران را تحریم یا نیازمند و وابسته کنند.حسن ختام اکران مستند «بذر امید» پخش سرودملی جمهوری اسلامی بود.
