تیم مادریار

یازدهم اسفند است و روز مادریاری. اکبرآقا راه‌پله‌ها را تمیز می‌کند.

زمین سفت زیر پا

یک فولدر روی هارد اکسترنال دارم به اسم «مشق بچه‌ها». نزدیک به پانزده سال این پوشه لابه‌لای بقیه فایل‌ها و داده‌های قدیمی خاک می‌خورد؛ تا اینکه چند روز پیش از سر اتفاق، دوباره رفتم سراغش.

تعطیلی‌های گاه و بی‌گاه مدارس و ناهنجاری دانش‌آموزان

باتوجه‌به تداوم پایداری هوا، تشکیل لایه وارونگی دما و افزایش غلظت آلاینده‌های جوی فردا تمامی ادارات، بانک‌ها و مدارس استان اصفهان تعطیل است»؛ این جمله را کلاس چهارم‌پنجم بودم که برای اولین‌بار شنیدم.

قصه‌ای خیالی از روزهای خوش بارداری

ماما مهسا

در آسانسور را هل دادم و از در کاملا باز وارد سالن انتظار شدم. به‌گمانم برق رفته بود و چشم‌هایم که هنوز به تاریکی عادت نکرده بود، همه چیز را تیره و مبهم می‌دید.

خیالی از مادران شاغل در سال ۱۴۲۰!

مادر پاره وقت!

خاله‌‌ام راوی داستان‌های کودکی‌ام است. البته نه آنکه تعریف کند بچگی‌ام چطور گذشته؛ خاله از لحظه‌لحظه قد کشیدنم عکس دارد.

در اصفهان می‌مانم

چراغ‌راهنمایی عبور دوچرخه‌ها سبز شد. با اسکوتر برقی‌اش از چهارراه رد شد و رسید به گذر حافظ.

شهری برای گفت‌وگو شهری برای زندگی

اتاق گفت‌وگو

چترم را می‌بندم و سرم را رو به آسمان می‌گیرم. دهانم را باز می‌کنم. چند دانه برف روی زبانم می‌افتد، خنک می‌شوم و می‌خندم. لحظه‌ای رد نشده که یک دانه هم ناغافل خودش را می‌کوبد توی عدسی چشمم. چشمم می‌سوزد.

رد هیچ‌چیز!

مرضیه در را باز می‌کند و می‌نشیند توی ماشین؛ آرام و شل. بدون اینکه نگاهم کند، سلام می‌کند. «میم» سلامش را درست ادا نمی‌کند.

مادری در سرزمین مادری

توی تمام روزهای هفته چهارشنبه‌ها را گذاشته‌ام برای رفتن به «سرزمین مادری». این هفته لیلا، دخترخاله‌ام را هم دعوت کردم تا با هم یک روزِ مادرانه را تجربه کنیم.

راه امن خانه

در امنیت شهرمان شکی نیست. بارها شده که در خلوتی کوچه‌ها و خیابان‌ها قدم زده‌ایم و چیزی باعث هراسمان نشده. رانندگی کرده‌ایم و مزاحمتی ایجاد نشده. هرچه هم که هست، کم‌رنگ و انگشت‌شمار است و همان حس امن و آسایش توی ذهنمان پررنگ‌تر است.

پرواز تا فردای زاینده رود

جشن شکرگزاری

امروز از وقتی رسیدم خانه، بابا گیر داده بود که باید بعدازظهر همراهش به جشن بروم. هرچه بهانه آوردم قبول نکرد. خسته بودم.

پرواز تا فردای زاینده رود

تولد بیست‌سالگی

همیشه برایم سؤال بود که عمرم به امروز می‌رسد یا نه؟ می‌توانم بعد از آن‌همه سختی و رنج، تولد بیست‌سالگی پسرم را در شهری که دوستش می‌دارم بگیرم یا نه؟