شاید در طول 14 سالی که از سابقه کاریاش در بیمارستان میگذرد، این اولین بار است که با پدیدهای همچون کرونا مواجه میشود؛ بیماری منحوسی که سوغاتی نامبارکی است از آنطرف دیوار سرزمین اژدها و افسانه. سرپرستار اعظم علایی 39 ساله که نزدیک به چهارماه است بهاتفاق دیگر کادر درمانی در خط مقدم درمان قرار گرفتهاند و روزها و شبهای هولناک و پراضطرابی را طی میکنند، کارشناسی پرستاری و کارشناسی ارشد روانشناسی دارد و نزدیک به ده سال است در بیمارستان خورشید کار میکند: «قبلا پرستار بخش نفرولوژی بودم و بعد از آن سرپرستار بخش V.I.P جراحی قلب و اکنون نیز سرپرستار بخش نفرولوژی هستم.» تجربه کرونا تجربهای نادر و دردسرساز بود؛ بهویژه برای او که در بیمارستان خورشید کار میکرد؛ چراکه «این بیمارستان و بخش نفرولوژی از اولین بخشها و بیمارستانهایی بود که به بیماران کرونا اختصاص داده شد.» برای همین هم در ابتدای امر و با شیوع ویروس کرونا پرستاران و دیگر کادر درمانی با چالشهای مختلفی روبهرو شدند؛ برای مثال «اولین چالش آن این بود که مردم آگاهی کامل درباره بیماری نداشتند و اضطراب و نگرانی آنها درباره ویروس کرونا خیلی زیاد بود.» پس اولین کاری که کادر درمان بهویژه پرستاران باید انجام میدادند، کاهش اضطراب و استرس بیماران بود: «سعی کردیم به بیمارانی که طیف مختلفی را شامل میشدند، روحیه بدهیم. به خاطر اضطراب بسیار بالایی که در جامعه وجود داشت و کسی هم آن را نمیشناخت. از طرف دیگر اطلاعات بینالمللی در دنیا در رابطه با بیماری کووید 19 اندک بود؛ بنابراین کار دیگری که در مرحله بعد انجام دادیم، بهروز کردن اطلاعات و دانش کارکنان و کادر درمانی بود تا بتوانیم به بیماران کمک بیشتری کنیم. علاوهبراین، آموزشهایی برای خانوادهها در نظر گرفتیم تا آنها را آگاه کنیم؛ برای مثال با همراهان بیماران، تلفنی صحبت میکردیم و آموزشهای لازم را به آنها میدادیم. زمانی که بیمار قرار بود مرخص شود، وضعیت زندگی آن را کنترل میکردیم که آیا شرایط قرنطینه در منزل را دارد یا خیر. اگر شرایط خوبی نداشت، او را به اقامتگاه میفرستادیم. اگر کسی نیز تمایل به حضور در نقاهتگاه را نداشت، تمامی پروتکلهای بهداشتی را برای خود و خانوادهاش توضیح میدادیم که هم بتوانیم اضطراب مریضمان را کمتر بکنیم و هم اینکه سرعت سرایت بیماری را به دیگران کاهش دهیم.»
پوشیدن لباس مخصوص کارمان را سخت کرد
شرایط کرونا سخت و طاقتفرسا بود و فشار کاری کادر درمانی را چند برابر کرد: «یکی از دلایلی که فشار کاری را افزایش داد، پوشیدن لباس محافظت فردی بود؛ چراکه این لباسها بسیار پوشیده بود و مجبور بودیم روی لباس فرممان آنها را بپوشیم. در کنار آن نیز باید از لباس، شیلد، عینک و دستکش استفاده میکردیم. این مسئله کار را خیلی سخت میکرد. کسی که این لباسها را میپوشید مجبور بود چندین ساعت با همان لباس کار کند و دیگر نمیتوانست چیزی بخورد. گاهی کارکنان شیفت شب که کار خود را از ساعت 7 بعدازظهر شروع میکردند، این لباسها را میپوشیدند و تا 8 صبح نیز با آنها وظایف خود را انجام میدادند.»
نگران خانوادههایمان بودیم
نگرانیهای پرستاران و پزشکان در ایام کرونا که بیشتر مردم در خانهها خود را قرنطینه کرده بودند و جرئت بیرون آمدن از خانههای خود را نداشتند، بیش از بقیه بود؛ نگرانیهایی از این دست: «بههرحال، ما با بیماران بهطور مستقیم سروکار داشتیم و به همین خاطر نگران انتقال ویروس به خانوادههایمان بودیم.» او ادامه میدهد: «اغلب کادر پرستاری از بین زنان هستند و به همین دلیل نیز در این ایام، بسیار به آنها توصیه شد که سر کار نروند و در خانه بمانند، اما هیچکدام از همکارهایمان پا پس نکشیدند و علیرغم اینکه خودشان عهدهدار مسئولیتهای متعددی در خانواده بودند، سعی کردند، وظایف خود را بهخوبی انجام دهند و با آن کنار بیایند. علاوهبراین، به خانواده خود و همچنین کسانی که احتیاج به کمک بیشتری داشتند، کمک کنند. توجه داشته باشید زنانی که شاغل هستند مجبورند هم در خانه و هم محیط بیرون کار کنند و مواظب باشند تداخلی بین این دو ایجاد نشود. از طرف دیگر زنان شاغل هیچکدام از این دو وظیفه را هم کنار نمیتوانند بگذارند.» او ادامه میدهد: «هر زنی که انتخاب میکند شغل داشته باشد، قطعا دلش میخواهد این کار را به نحو احسن انجام دهد. درباره زنان پرستار و پزشک، اما این کار کمی سنگینتر است، چون این افراد با جامعه و بیماران سروکار دارند و هم باید مواظب شرایط روحی آنها باشند و هم اینکه وظیفه سنگین آنها باعث نشود اختلالی در وظایف مادری و همسری آنها ایجاد شود. درواقع این افراد، مجبور هستند از لحظهلحظههایشان استفاده کنند. امروزه زنها پابهپای مردان در جامعه حرکت میکنند و اتفاقا بیماران نیز اکنون هیچ تفاوتی بین زنان پرستار و مردان نمیبینند. درواقع پرستاری شغلی است که افرادی که وارد آن میشوند، باید خودشان را قوی کنند و بتوانند خود را آماده روزهای سخت بکنند.»
