هر سال این مراسم به پاسداشت آرمانها و ارزشهای انقلابی آن سالها که در سخن رهبران و عموم مردم بروز و ظهور داشت، یعنی استبدادستیزی، مردمسالاری، استقلال، آزادی، ظلمستیزی برگزار میشود و در خلال آن بسیاری از یادها و خاطرهها زنده میشود؛ اما چنین مراسمی کارکردهای دیگری چون زندهنگهداشتن و انتقال آرمانهای پیشین به نسلهای بعد، تأکید بر انسجام و همبستگی داخلی، تلاش بر رفع شکاف و فاصله میان دولت و ملت و… را نیز دنبال میکند.
این مراسم و جشن ملی در سالیان پس از انقلاب و بهویژه دوران دفاع مقدس به صورت خودجوش و کاملا مردمی برپا میشد و دولتها و نهادهای مستقر نقش کنترلی و انتظامی برعهده داشتند؛ اما متأسفانه طی سالیان اخیر تا حدودی از نقش و سهم مردمی در این برنامهها کاسته شده است؛ تا آنجاکه برخی از رسانههای معاند به خود جرئت داده و بهگزاف آن را مراسمی حکومتی، غیر مردمی و وابسته معرفی و القا میکنند و این هشداری برای همه ماست که مبادا چنان از خواست و مطالبه مردمی دور شویم که ولینعمتان ما به زینت المجالس تقلیل یابند. اما آنچه در حاشیه مراسم امسال رخ داد و عدهای کوچک و به نظر سازماندهیشده با نشانها و مختصات خاص و رفتارهای نا متعارف شعارهای مرگطلبانه علیه رئیسجمهور قانونی کشور سر دادند، ابهامات و پرسشهای فراوانی را در پی داشت. بزرگترین مطالبه مردم انقلابی ما علیه نظام مستبد و دیکتاتورمآب پهلوی، نبود آزادی و عدم امکان نقد و اعتراض به عملکرد مقامات و مسئولان بود، مطالبهای که باید به یک فرهنگ عمومی بدل شود. نظام اسلامی در کلام امام علی(ع) باید به گونهای باشد که مردم در بیان نظر و اعتراضشان به حاکمان و دولتمردان دچار لکنت و ترس نباشند.
اگر این ویژگی را شاخص یک نظام عدل و انصاف بدانیم، بیتردید بهترین بستر برای بیان اعتراض و انتقاد به مسئولان همین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی است؛ زیرا مردم فرصت دارند با بررسی و مقایسه جامعه امروز و دیروزشان، میزان تحقق شعارها و آرمانهای انقلاب را بسنجند و مطالبه کنند؛ اما و هزار اما اینکه چرا این اعتراض و مطالبه باید تا این حد بیادبانه و هتاکانه باشد، آنگونه که برای مقام مسئولی که منتخب ۲۴میلیون رأیدهنده است، طلب مرگ کنند؟ چرا بیتوجه به سخن و موضع صریح رهبری معظم نظام مبنی بر لزوم رعایت ادب و حرمت افراد در نقدها و اعتراضها، آن پند حکیمانه را بیاهمیت جلوه دهند؟ و چرا فقط گروهی خاص حق اعتراض و نقد دارند، آن هم صرفا به یکی از مسئولان و مدیران، یعنی هیچ فرد معترضی ولو یک نفر نیست تا به دیگر مدیران و مسئولان شهری یا کشوری نقد کند؟
آیا همه افراد میتوانند در عرصههای مختلف اجتماعی، بیهیچ لکنت و نگرانی، با رعایت حرمت و احترام، به نقد مدیران در هر مقام و جایگاهی بپردازند؟ اگرچه طی روزهای گذشته تعدادی از مدیران و چهرههای شهری، استانی و کشوری این اتفاق را محکوم کردهاند؛ اما دیگرانی هم از نمایندگان مجلس و افرادی منتسب به جریان اصولگرا بودهاند که رئیسجمهور را مستحق چنین اهانتها دانسته یا تلاش کردهاند بدون توجه به عواقب چنین خودسریهایی به شوخی و جدی از کنار ماجرا بگذرند. باید منتظر ماند و شاهد پیگیریها و اقدامات بعدی مسئولان مربوط بود، شاید جواب این پرسشها و بسیاری ابهامات را دریابیم.
