من جراح هستم و تخصصم درمان بیمارانی است که دچار اختلالات و مشکلات صوتی هستند. در این راستا، بهطور مداوم و منظم صدای بیمارانم را وقتی در حال صحبت کردن هستند، ضبط میکنم. این صداهای ضبطشده برای من بهطور وصفناپذیری مهم و ارزشمند هستند چون این امکان را فراهم میکنند که از هر ملاقات تا ملاقات بعدی جزئیترین تغییرات را در صدای بیمارانم دنبال کنم و این کار به من کمک میکند تا بفهمم که آیا جراحی یا صوتدرمانی انجامشده نتیجهبخش بوده و بهبودی در شرایط بیمار حاصل شده است یا نه.
بااینحال، چیزی که من را خیلی متعجب میکند این است که چنین جلساتی بعضیاوقات تا چه اندازه به بیمارانم سخت میگذرند. بسیاری از آنها بهمحض شنیدن صدای ضبطشده خودشان آشکارا ناراحت و مضطرب میشوند و چهره در هم میکشند. میتوانم حدس بزنم که از خودشان میپرسند: «یعنی واقعاً این صدایی است که از من به گوش بقیه میرسد؟» و من هم در دلم میگویم: «بله، همینطور است.»
برخی از آنها به حدی آشفته و مشوش میشوند که بیدرنگ و بدون هیچ تعارفی از گوش دادن به صدای ضبطشدهشان امتناع میکنند، چه برسد به اینکه بخواهند تغییرات جزئی و ظریفی را که من قصد دارم رویشان تمرکز کنم، تحلیل و بررسی کنند.
احتمالاً در پس حس تشویش و آزردگی خاطری که هنگام شنیدن صدای ضبطشدهمان به ما دست میدهد، مجموعهای از دلایل تنکردشناختی (فیزیولوژیک) و روانشناختی وجود دارد.
یکی از نکاتی که در این رابطه باید موردتوجه قرار گیرد این است که صدای یک نوار صوتی ضبطشده، در مقایسه با صدایی که خودتان هنگام صحبت کردن تولید میکنید، به شکل متفاوتی به مغز شما مخابره میشود.
وقتی به صدای ضبطشده خودتان گوش میدهید، این صوت از میان هوا عبور میکند و وارد گوشهای شما میشود که به این پدیده «رسانش هوایی» میگویند. انرژی صوت، پرده گوش و استخوانهای کوچک آن را به ارتعاش درمیآورد. پسازآن، این استخوانها ارتعاشهای صوتی را به حلزون گوش منتقل میکنند. در ادامه، حلزون گوش آکسون سلولهای عصبی را برانگیخته میکند و این آکسونها نیز پیام صوتی را به مغز مخابره میکنند.
اما وقتی صحبت میکنید، صدای کلام شما به شکل متفاوتی به گوش داخلی میرسد. اگرچه مقداری از این صوت همچنان از طریق رسانش هوایی انتقال داده میشود اما بخش بزرگی از آن مستقیماً و بهطور داخلی یعنی از طریق استخوانهای جمجمه شما بهسوی گوش داخلیتان هدایت میشود؛ بنابراین میتوان گفت که رسانش داخلی و رسانش خارجی باهم همراه میشوند تا شما بتوانید صدای خودتان را حین صحبت کردن بشنوید و نکته جالبتوجه این است که به نظر میرسد رسانش داخلی که از طریق استخوانهای جمجمه انجام میشود، فرکانسهای پایینتر را تقویت میکند.
به همین دلیل است که وقتی حین صحبت کردن صدای خودمان را میشنویم، معمولاً به نظرمان عمیقتر و غنیتر میآید. در مقابل، صدای ضبطشده میتواند نازکتر و بلندتر به نظر برسد که برای بسیاری از افراد خجالتآور و مشمئزکننده است.
اینکه شنیدن صدای ضبطشدهتان میتواند تا این اندازه برای شما ناراحتکننده و خجالتآور باشد، یک دلیل دیگر هم دارد. در حقیقت این صدا برای شما یک صدای جدید محسوب میشود و تفاوتی را که بین واقعیت و خودانگاره شما (درک شما از خودتان) وجود دارد، فاش میکند. ازآنجاکه صدای شما منحصربهفرد است و بخش مهمی از هویت فردیتان را تشکیل میدهد، این ناهماهنگی میتواند ناخوشایند و آزاردهنده باشد؛ بهعبارتدیگر، شما پس از شنیدن صدای ضبطشدهتان ناگهان متوجه میشوید که در تمام این مدت بقیه افراد صدایی متفاوت از آنچه تصور میکردهاید، از شما میشنیدهاند.
اگرچه احتمالاً صدایی که بقیه از ما میشوند به صدای ضبطشدهمان شباهت بیشتری دارد؛ اما به باور من، دلیل اینکه بسیاری از ما بهمحض شنیدن آن ناراحت و مشوش میشویم این نیست که صدای ضبطشده ما لزوماً از صدایی که حین صحبت کردن از خودمان میشنویم، بدتر است. در عوض، من فکر میکنم دلیلش این است که ما به تصوری که از صدای خودمان داریم عادت کردهایم، همین.
در سال 2005 پژوهشی منتشر شد که در آن از بیماران مبتلا به اختلالات و مشکلات صوتی خواسته شده بود پس از شنیدن صدای ضبطشده خودشان به آن نمره بدهند. علاوه بر این، از پزشکان و درمانگران هم خواسته بودند که صدای این بیماران را ارزیابی کنند. پژوهشگران با بررسی یافتهها به این نتیجه رسیده بودند که تقریباً تمام بیماران، در قیاس با ارزیابیهای بیطرفانه پزشکان و درمانگران، برآورد منفیتری از کیفیت صدای ضبطشده خود داشتهاند.
پس اگر صدایی که در ذهن شماست، آن صدایی را که از دستگاه ضبطصوت بیرون میآید سرزنش میکند، احتمالاً این منتقدِ درونتان است که دارد زیادهروی میکند و شما هم دارید قدری سختگیرانه خودتان را قضاوت میکنید.
این مطلب ترجمه مقالهای است با عنوان
“Why do we hate the sound of our own voices?”
و به قلم نیل بات (Neel Bhatt)، استادیار طب گوش و حلق و بینی در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن، که در وبسایت کانورسیشن (theconversation.com) منتشر شده است. این سازمان رسانهای میکوشد نتایج پژوهشها و مقالات منتشرشده توسط محققان، متخصصین و دانشگاهیان حوزههای مختلف را در دسترس عموم قرار دهد.
