به گزارش اصفهان زیبا؛ یونیس و روبنس پایوا، زن و شوهری میان‌سال‌اند که به‌‌همراه پنج فرزند خود با وجود حکومت دیکتاتورها در کشورشان برزیل یک زندگی بدون حاشیه ساخته‌اند.
این خانواده در میانه تلاش‌هایشان برای زیستن در حاشیه‌ای امن، سرانجام با کینه دیکتاتوری چشم‌درچشم می‌شوند و از این پس یا باید با زندگی قهر کنند یا آن را از نو معنا ببخشند.
داستان این خانواده برزیلی در درام دیدنی «هنوز اینجا هستم» (I’m Still Here) روایت می‌شود؛ فیلمی که برای اولین‌بار سینمای برزیل را صاحب اسکار کرد.
ریودوژانیرو _ ۱۹۷۰ میلادی
فیلم از ۱۹۷۰ میلادی و شهر ریودوژانیرو، یعنی از هنگامی آغاز می‌شود که یک استبداد نظامی بر برزیل حکومت دارد. قرار است بدون اینکه با سران چنین حکومتی به‌طور مستقیم روبه‌رو شویم، تأثیر تصمیم‌هایشان را بر زندگی یک خانواده متوسط در همین زمانه و شهر ببینیم.
بچه‌های خانواده پایوا که چهار دختر و یک پسرند و هرکدام درک متفاوتی از سیاست دارند، به مدرسه می‌روند. آن‌ها هر روز با دوستان و خانواده‌شان لحظه‌های دلچسبی می‌سازند. لب ساحل والیبال‌بازی می‌کنند، از درازکشیدن روی شن‌ها لذت می‌برند، با مهمانی، موسیقی و فیلم به وجد می‌آیند، در آشپزخانه‌شان هر روز غذاهای محبوبشان پخت می‌شود و همیشه دوربین‌به‌دست‌اند تا عکس یا تصویری به یادگار بردارند.
در میانه همین دلخوشی‌های کوچک و بزرگ است که به یک بهانه ساختگی، یعنی همکاری با تروریست‌ها، پدر خانواده بازداشت می‌شود. بازداشت روبنس آن‌قدر برای خانواده‌اش مبهم و ناگهانی است که در مواجهه نخست با آن جز ترسیدن کاری از دستشان برنمی‌آید.
زندگی باید کرد
یک زندگی سرشته با شادی و لذت که ناگهان به جهان ترس و غم پرتاب می‌شود، برای بازیافتن خود به یونیس نیاز دارد! یونیس، مادر خانواده و زنی قوی است که خودش هم مدتی بازداشت شده، اما می‌داند چطور زندگی را نجات دهد.
«هنوز اینجا هستم» بیش از آنکه ماجرای مردی قربانی در نظام استبدادی باشد، داستان یک زن و فرزندانش است که در نبود مرد خانه زندگی را جان دوباره می‌دهند.
یونیس اندکی بعد از روبنس که هنوز وضعیت مبهمی دارد، با مشکلات مالی روبه‌رو و مجبور می‌شود خانه‌شان را بفروشد. فروش خانه با مهاجرت به سائوپائولو همراه است؛ بعد هم به دانشگاه می‌رود تا درس وکالت بخواند و یک زندگی نو برای خودش و بچه‌هایش بسازد.
فیلم تا سال ۲۰۱۴ میلادی که بچه‌ها سروسامان گرفته‌اند و خبر نهایی از پدر خانواده به‌دستشان می‌رسد، ادامه پیدا می‌کند.
برزیلی پرجایزه
زندگی خانواده پایوا بعد از پدرشان نمودی از مبارزه در مسیر روزمرگی‌هاست؛ یک زندگی معمولی نمی‌خواست به مرداب ناامیدی تبدیل شود.
«هنوز اینجا هستم» می‌تواند داستان زندگی هر خانواده دیگری باشد؛ خانواده‌هایی که شاید ورود ترس به زندگی‌شان شبیه به هم نباشد، اما تسلای همه‌شان از یک مسیر، یعنی امید بعد از ناامیدی می‌گذرد.
این فیلم سینمای برزیل به کارگردانی والتر سالس محصول ۲۰۲۴ میلادی است و تاکنون جوایزی متعددی هم به‌دست آورده.
بهترین فیلم جشنواره ونیز (20۲۴)، بهترین بازیگر زن در گلدن‌گلوب (۲۰۲۵) و جایزه اسکار بهترین فیلم بین‌المللی (۲۰۲۵) ازجمله آن افتخارات‌اند.
فیلم فارغ از مفاهیم انسانی‌اش، فرصتی ارزشمند برای آشنایی با تاریخ معاصر برزیل و فرهنگ پرتغالی‌زبانان این کشور است.
