در نوروز ۱۴۰۳ سینماهای اصفهان به پیشواز فیلمهای چهل و دومین جشنواره فجر رفتند. از اواسط اسفندماه فیلمهای «تمساح خونی»، «بیبدن»، «آپاراتچی»، «آسمان غرب»، «پرویزخان» و «نوروز» روی پرده سینماهای اصفهان به نمایش گذاشته شدند.
پرونده خونهای آلوده یکی از پروندههای بزرگ قضایی کشور در حوزه سلامت عمومی است؛ جنجالیترین بحرانی که بر اثر ورود فرآوردههای خونی آلوده به ویروس ایدز و هپاتیت از یک شرکت فرانسوی به ایران در دهه 60 به وجود آمد و بیماران هموفیلی را درگیر کرد.
علی ثقفی در اولین تجربه تولید فیلم بلند خود، به سراغ یکی از اتفاقهای مهم فوتبالی ایران در دهه 60 رفته است.
معمولا در هر کشوری، سریالهای پرمخاطبی وجود دارد که با استقبال مخاطبان همراه میشوند و با توجه به نوع قصه و درام آنها، غالبا سازندگان و سفارشدهندگان در چند فصل آنها را ادامه میدهند.
فیلم «آپاراتچی» با پرداختی طنز، داستان دلبستگی یک نقاش ساختمان به نام جلیل را به سینما روایت میکند. قربانعلی طاهرفر در دومین اثر سینمایی خود به سراغ یکی از داستانهای واقعی رفته که کمتر مورد توجه بوده است.
«معلومه که ما اونها رو کشتیم! بدون هیچ تاسفی… .» این جمله تکاندهنده از زبان یکی از سربازان سابق رژیم صهیونیستی است؛ روایتی مختصر و البته هولناک از آنچه در پانزدهم ماه می 1948 میلادی بر سر مردم فلسطین آمد؛ روزی که فلسطینیها از آن با نام «نکبت» یاد میکنند.
جشنواره فیلم فجر یکی از معتبرترین جشنوارههای فیلم در ایران است که هرساله همزمان با ایامالله دهه فجر انقلاب اسلامی ایران در تهران و شهرستانها برگزار میشود. امسال هم شاهد برگزاری چهل و دومین برگزاری این رویداد فرهنگیهنری در تهران و شهرستانها بودیم.
نشست تأملاتی در مسائل کنونی سینمای ما با موضوع «مردمیسازی سینما» با حضور احمد مقیمی، مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، در سینما سوره حوزه هنری برگزار شد.
مؤلف کتاب «درآمدی بر حکمت سینما» که راوی یکی از نشستهای جنبی چهلودومین جشنواره بینالمللی فیلم فجر در تالار سوره حوزه هنری بود، با بیان اینکه سینما در فرم نظری و عملی قابلمشاهده است، اظهار کرد: گاهی در هر پژوهش سینمایی تنها به تولید فیلم فکر میکنیم و به جوانبی که در ساخت فیلم تأثیر دارد بیتوجه هستیم.
نشست فکری چهاردهمین جشنواره فیلم فجر اصفهان با عنوان «سینما و روایت قدس» با حضور سید مهدی ناظمی قرهباغ و جمال احمدی در سالن سوره اصفهان برگزار شد.
در بین آثار بهروز شعیبی در مقام کارگردان، آغوش باز ضعیفترین است. ضعف اصلی مربوط به فیلمنامه است که در آن شخصیتها خوب جان نگرفتهاند و پشتوانه ندارند تا در ذهن مخاطب جایی برای خود باز کنند. ریتم فیلم بسیار کند است و تا بیست دقیقه ابتدایی حتی هنوز مشخص نشده که فیلم میخواهد از چه بگوید.
بعد از مدتها فیلمی از سینمای گیشهپسند بدنه سینمای ایران دیدیم؛ فیلمی که بدون جانکندن مخاطب قصهاش را تعریف میکند؛ فیلمی که نه شعار اجتماعیبودن دارد و نه شعار هنریبودن؛ فیلمی کمادعا از کارگردانی که بارها ثابت کرده کارش را بهخوبی بلد است.