
یکی از مؤلفههای سرمایه اجتماعی «احساس خوشی داشتن» است، بنابراین میزان خوشیها و حسرتهای هر جامعه بستگی تامی با فرصت سازیها و فرصت سوزیهایی دارد که در آن جامعه ایجاد میشود. به تازگی صفحه اینستاگرام آخرین خبرِ اصفهان با انتشار نمودار «احساس خوشی داشتن» نتایج بررسیهای وزارت اقتصاد را در این زمینه منتشر و اعلام کرده است: «استانهای گیلان، مازندران و کردستان در سال 96 بیشترین امتیاز را در احساس خوشی داشتن کسب کردهاند و استانهای اصفهان، خراسان جنوبی و آذربایجان غربی نیز کمترین امتیاز را در این زمینه داشتهاند.» این خبر اگرچه مربوط به سه سال و اندی پیش است و از نظر حرفهای خبری سوخته محسوب میشود (که نشان از سهل انگاری منتشرکنندگان دارد) اما انتشار دوباره آن موجب جلب توجه مخاطبان شده و نظرات جالبی را به دنبال داشته است.





پیکر آزاده نامداری شنبه شب، 7 فروردین 1400، درحالیکه بیش از یک روز از زمان مرگ وی میگذشت، کشف شد. پس از کشف پیکر وی، گمانههایی مبنی بر خودکشی، قتل، مسمومیت، اوردوز و مرگ نامداری براثر ابتلا به کرونا، توسط برخی رسانهها مطرح شد. باوجود اطلاعرسانی پزشک قانونی و حتی توضیحات دایی آزاده نامداری در فضای مجازی درباره علت مرگ این مجری تلویزیون، مردم به شایعات خود ادامه میدادند. فرضیه و شاید بهتر است بگوییم شایعهای که در این میان قوت گرفت، خودکشی نامداری بود. علتی که همه کاربران فضای مجازی را شوکه کرد.





نمایشگاه گروهی «از قاب دیگری 2» مجموعه عکسهای هنرمندان جوانی است که در قالب «عکاسی فاین آرت» آثاری را خلق و در کنار هم به نمایش گذاشتهاند. آثاری از مرتضی ابراهیم پور، علیرضا احمدی فر، مهدیه افشار، غزاله دومیرانی، امین سعادت، سعیده فراهانی، یوسفی یوسفی با کیوریتوری بابک حقی در این نمایشگاه به نمایش درآمده است. این نمایشگاه که ابتدا در گالری شمیده تهران برپا شده است حالا به اصفهان و گالری اکنون آمده است. برای با خبر شدن از حال و هوای نمایشگاه با بابک حقی عکاس و مدرس عکاسی و کیوریتور این نمایشگاه و همچنین مرتضی ابراهیم پور و غزاله دومیرانی از عکاسان نمایشگاه «از قاب دیگری 2» گفتوگو کردیم.





بهتازگی نایبرئیس مجلس شورای اسلامی از یکونیم میلیون ایرانی در آستانه تجرد قطعی خبر داده است. شاخص تجرد قطعی در دانش جمعیتشناسی، مبین احتمال عدمازدواج افراد جامعه به دلیل عبور از سن مناسب برای این رویداد قلمداد میشود. بهطور طبیعی، تمایل افراد در گروههای سنی ۲۰ تا ۳۵ ساله برای ازدواج بیشتر از سایر گروههای سنی است و بهمرور در گروههای سنی دیگر این میزان کاهش چشمگیری پیدا میکند؛ جمعیتشناسان معتقدند آن دسته از افراد جامعه که وارد سن ۴۰سالگی میشوند (۴۵ یا ۵۰ سالگی که بستگی به خصوصیات جوامع دارد) تمایل آنان به ازدواج بهشدت کاهش مییابد؛ به حدی که ازدواج افراد از این سن به بعد نامحتمل است و معمولا جنبه روانی دارد و به فرهنگ جامعه برمیگردد.