روایتی از همدلی‌ خانواده‌های ایرانی

گره کور

می‌گن توی هر لیوانی دنبال نیمه پُرش باشین، پس اگه جنگ تحمیلی دوم را توی لیوان جا کنیم، نیمه پرش معلوم می‌شه. البته توی پارچ و سطل و هر چیز دیگه هم که باشه باز نیمه پرش از بس که تیزه، خودش رو مثل نیزه فرو می‌کنه توی چشم‌مون.

همیشه حق با یهود است، حتی اگر پرت و پلاهایی بگوید که توی دکان هیچ عطاری پیدا نمی‌شود

واقعا همیشه پای انگلیس در میان است!

واقعا لقب «روباه پیر» برای استاد اعظم کم است! قضیه پنیر و زاغ نیست، جوری رفتار کرده که انگار از بچگی، کلاس‌های پیشرفته «دروغ‌گویی روی مبل» رفته است.

خانه‌های قدیم اهل صفا و خاطره بودند، الان اهل شارژ و قبض‌های درشت

یک رابطه سمی که کات نمی‌شود

«سال به سال دریغ از پارسال» و «همه چی قدیمیش خوبه» فقط شامل حال قیمت‌ها و کیفیت‌ها نمی‌شود‌؛ یک‌جوری داریم در سراشیبی تخت‌گاز می‌رویم که تقریبا انگشت شست‌مان را روی هر چیزی بگذاریم، یک «یادش به‌خیر» از تویش می‌زند بیرون.

ما بچه‌ننه‌ایم

بیش از یک هفته از جنگ گذشته است و دیشب آمدیم خانه مادربزرگ در جنوب تهران. دیروز ظهر که از خرید برگشتیم، همسایه کناری با اضطراب و هراسی که چنگ انداخته بود به گریبانش، چند دقیقه‌ای ما را توی راهرو سر پا نگه داشت و مرثیه خواند که فلان‌طور شده و بَهمان‌طور می‌شود و جمع کنید از تهران بروید.

زندگی در مستطیل شش‌و‌‌نیم اینچی!

جادوگری فقط جاروی پرنده و شنل غیب‌کننده توی فیلم‌ها نیست. همین الان جادوگری نوین توی دست‌های شماست! گوشی تلفن همراه یک اسپری ضداجتماعی است! جوری از آدم‌های اطراف دورتان می‌کند و مثل یک موش آزمایشگاهی که در برابر پنیری سفید و تازه آب از لب و لوچه‌اش راه افتاده، توی تله دنیای مجازی می‌اندازدتان که اصلا خودتان هم متوجه نمی‌شوید چطور چند ساعت از وقت ارزشمندتان را صرف لایک‌کردن رنگ شلوارک پسربچه فلان بازیگر معروف کرده‌اید.

سنگک همیشه تومنی هفت صنار با بقیه فرق داشت!

استحاله سنگکی

بعضی از نانواهایی که وجدانشان را با خودشان این‌طرف و آن‌طرف نمی‌برند و می‌گذارندش خانه که تا لنگ‌ظهر چرت مرغوب بزند، نان سنگک را با آرد تافتون می‌پزند؛ یعنی نان سنگکی را که از قدیم‌وندیم به خاصیتش معروف بوده و برای خودش برووبیایی داشته است، به ذلت می‌کشند …