


















بار دیگر دل فضیلت و پارسایی داغدار شد و چشم بصیرت و دانایی به اشک نشست. آیتالله دکتر داوود فیرحی در اوج شکوفایی و ثمربخشی سر بر آستانِ جانان گذاشت و به آسمانِ جان پیوست. چنین سزاوار است که در سوگِ سترگ آن نماد فرهیختگی و فرزانگی و فروتنی، لَختی قلم را بگریانم و بر او اشک حسرت و دریغ ببارم. شادروان فیرحی از نخبگان کمنظیر و دانشمندان عزیزالوجودی بود که از یک سو پایی در سنت داشت و همه مراتب علوم و دروس حوزوی را با موفقیتی چشمگیر تا رسیدن به قلهی اجتهاد پشت سر گذاشته و فقیهی برجسته و فیلسوفی ژرفنگر در شمار بود و از سویی دیگر با اندیشهی مدرن و عقلانیت جدید کاملاً آشنا و دمخور بود و در دانشگاه دانش و اندیشه سیاسی را تا بالاترین مراحل پیموده و استادی نامدار ونظریهپردازی تاثیرگذار محسوب میشد.






قضاوت تاریخی برای دستیابی به یک تحلیل جامع، درباره تحولات تأثیرگذار گذشته جز با گوش سپردن به شاهدان و افراد مؤثر در اتفاقهای تاریخی امکانپذیر نیست. تاریخ معاصر میهن ما پر از روزهای پرفرازونشیبی است که باید مانند یک گنجینه از آنها حفاظت کرد و حفظ و ثبت روایات از زبان اشخاص حاضر در آن رویدادهای مهم، رسالتی ملی است تا آیندگان با در دست داشتن این روایات چراغی برای عبور از بیراهههای تاریک آینده در دست داشته باشند. هرچند باید آینده را ساخت، اما گذشته چراغ راه آینده است. در گفتوگویی با محمد غرضی، از مؤسسان سپاه پاسداران، وزیر سابق نفت، وزیر سابق پست و تلگراف و تلفن، رئیس وقت سازمان نظاممهندسی و کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری سال 92، درباره گوشهای از تاریخ انقلاب به گفتوگو نشستیم.