حق داوران ضایع می‌شود

شرکت‌کنندگانی که بخواهند در دوره‌های دریافت درجه داوری حضور پیدا کنند، باید دست‌کم بیست و دو سال سن داشته باشند و درجه کمربند آن‌ها نیز دان دوی کمربند مشکی باشد. در ایران هفت درجه داوری وجود دارد که آخرین درجه آن ممتاز محسوب می‌شود. دوره‌های داوری در ایران هرسال یک‌بار برگزار می‌شود و شرکت‌کنندگان می‌توانند در هرسال یک درجه را کسب کرده و بعد از هفت سال و دریافت درجه ممتاز برای دریافت درجه داوری بین‌المللی اقدام کنند. البته این قانون تنها مختص کشور ماست که داوران را ملزم می‌کنند که حتما هفت درجه داوری را در ابتدا کسب کرده و سپس برای دریافت درجه بین‌المللی اقدام کنند. در کشورهای دیگر چنین شرطی وجود ندارد و هر فرد اگر تنها یک درجه داوری هم داشته باشد، می‌تواند مستقیما در دوره‌های داوری جهانی شرکت کند و تنها باید تأییدیه فدراسیون کشورش را داشته باشد. قرار است این رویه در ایران نیز به مرحله اجرا درآید؛ ولی هنوز اقدامی در این زمینه صورت نگرفته است. داوران ایران پس از درجه داوری ممتاز برای دریافت درجه داوری آسیایی باید در آزمون درجه آسیایی که در مسابقات رسمی آسیایی برگزار می‌شود شرکت کنند که در مجموع چهار درجه آسیایی و چهار درجه جهانی داریم.

متأسفانه به بانوان کاراته‌کار بها داده نمی‌شود و تعدادی از داوران که ارشدهای ما محسوب می‌شوند با هزینه‌های شخصی در مسابقات بین‌المللی شرکت کرده و قضاوت کرده‌اند؛ اما از طریق فدراسیون هیچ حمایتی صورت نمی‌گیرد. به دلیل هزینه‌های بسیار سنگین، به‌خصوص در مقطع فعلی، بانوان داور در میدان‌های بین‌المللی چندان حضور چشمگیری نداشته‌اند. من در مسابقات ایران حضوری فعال داشته‌ام که در سطح سوپرلیگ و انتخابی‌های تیم ملی بوده و دو دوره مسابقات بین‌المللی داخل خود ایران برگزارشده که شرکت 

کرده‌‌ام.

تعداد داوران در این رشته در ایران به نسبت و با توجه به این‌که هیچ اسپانسری ندارند و هیچ حمایتی از طریق فدراسیون نمی‌شوند زیاد است و به نسبت رشته‌های دیگر جایگاه خوبی دارند. داوران کاراته تلاش می‌کنند بتوانند سطحشان را ارتقا داده و خودشان را به درجه‌های بین‌المللی برسانند.

به نسبت مربی و ورزشکار، حق داور ضایع شده است. هیچ حمایتی برای ارتقای درجه داوران صورت نمی‌گیرد. شرکت‌کنندگان در داخل ایران برای هر درجه داوری 500 هزار تومان باید هزینه پرداخت کند. متأسفانه حق‌الزحمه‌ای که برای داور درجه ممتاز پرداخت می‌شود، جلسه‌ای سی هزار تومان است و این موضوع نشان می‌دهد که تنها دلیل فعالیت داوران علاقه آن‌هاست وگرنه هیچ منفعت مالی برای داور ندارد.

متأسفانه خانم‌های داور فضایی برای پیشرفت ندارند، البته گفته می‌شود که راه باز است که داوران حضور داشته باشند؛ ولی در عمل این‌گونه نیست.

 به‌جرئت می‌توان بگویم که داوران خانم ازلحاظ سطح کیفی از آقایان چیزی کم ندارند و پا به‌پای داوران آقا در کلاس‌های آموزشی و مسابقات شرکت می‌کنند و حضوری فعال دارند؛ ولی در بحث اعزام، آقایان شرایطشان فراهم‌تر است. برای ارتقای یک درجه بین‌المللی، باید بیست تا سی میلیون هزینه کنید که تأمین این هزینه برای بسیاری از بانوان مقدور نیست؛ ولی شرایط برای آقایان فراهم‌تر است.

هزینه برای داوران بین‌المللی در بازی‌های آسیایی همان جلسه‌ای سی‌وپنج هزار تومان یا نهایت چهل هزار تومان درنظر گرفته می‌شود؛ یعنی سه ساعت در روز یک جلسه در نظر گرفته می‌شود. یک روز کاری که داوری کنی نهایت دو جلسه برایت حساب کنند که این دو جلسه هشتاد هزار تومان می‌شود. خیلی در حق ما لطف کنند برای یک روز داوری صد هزار تومان پرداخت می‌شود، در حالی که برای ارتقای درجه سالیانه باید بیست تا سی میلیون هزینه پرداخت کنند.

من در سن پایین در سطح قهرمانی کار می‌کردم و ملی‌پوش سابق این رشته هستم. در مربیگری کاراته هم فعالیت داشتم و بعد داور شدم. در داوری همیشه تلاشم بر این بوده، وجدان کاری را حفظ کنم تا حق به حق‌دار برسد. هر داوری دوست دارد در سطح بالای جهانی قضاوت داشته باشد؛ ولی با توجه به شرایطی که برشمردم چنین موضوعی بیشتر برای داوران خانم در سطح آرزوست و تحقق آن ممکن نیست.

شرایط داوری در ایران به‌گونه‌ای شده که خیلی‌ها دارند از داوری فاصله می‌گیرند؛ زیرا هزینه‌های ارتقای داوری قابل قیاس با هزینه‌هایی که دریافت می‌کنند نیست و خستگی داوری به درآمد آن نمی‌صرفد و اگر این هزینه را در کارهای دیگر سرمایه‌گذاری کنند، بیشتر برایشان صرفه دارد؛ اما تنها عشق و علاقه به کارشان است که داوران را فعال نگه‌داشته است.