به گزارش اصفهان زیبا؛ هنرهای تجسمی یکی از وسیعترین بخشهای هنر است که ایران عزیز توانسته هنرمندان و آثار بینظیری را در این رشته پرورش دهد.
استاد مسیح احمدی یکی از این نخبههای بااستعداد است که درزمینه مجسمهسازی، ساخت و آموزش مدال هنری توانسته به شهرت جهانی برسد. مسیح یکی از اعضای انجمن مدال هنری لندن است و همچنین تنها نماینده ایران در «فیدم» محسوب میشود. آثار این هنرمند اصفهانی در حدود سیزده نمایشگاه داخلی و بینالمللی نگهداری شده و همچنین صاحب مقالات معتبری در رشته هنری خود است. «اصفهانزیبا» برای شناخت بیشتر شما درباره هنر «مجسمهسازی» و «ساخت مدال هنری» و همچنین بررسی شرایط «استعدادیابی» در این زمینه، با این هنرمند جوان و پرافتخار اصفهانی به گفتوگو پرداخته است.
از چگونگی ورود خود به عرصه مجسمهسازی بگویید.
در سال 1388 که دوره تخیل، تصویرسازی و خلاقیت را با خانم طاهره محبی تابان گذراندم، من را به آقای پرویز تناولی معرفی کردند. ایشان علم کافی درزمینه مدالهای بینالمللی را داشتند و تکنیکهای زیادی را به من آموختند. از سال 1390 تاکنون در کارگاه خودم و همچنین دورههای بینالمللی در سراسر جهان، مشغول فعالیت هنری در این رشته هستم. درواقع حضور من در این رشته بیشتر دلی و قلبی است و درآمد من از طریق رشته معماری تأمین میشود. در این مدت چندین مقاله نوشتم و ازنظر علمی خودم را تقویت کردم؛ اما چیزی که پازل گمشده من بود، تدریس بود.
به همین دلیل تدریس به دانشجویان، دانشآموزان و هنرجویان را آغاز کردم و با آنها ارتباط خوبی دارم. به نظر من اساس هنرهای تجسمی ریشه در تفکرات و تخیلات کودکانه دارد، به همین دلیل تصمیم گرفتم به کودکان آموزش بدهم. در این مسیر هم سراغ گروههای متفاوتی رفتم؛ برای مثال برای آموزش سراغ کودکان اوتیسم، بیسرپرست، کمبرخوردار و… رفتم. فکر میکنم هر روزی که میگذرد، در حال یادگیری تجربه جدیدی هستم و دلیل این موضوع، بزرگی جهان هنرهای تجسمی است.
درباره ماهیت تخصص خود یعنی مدال هنری بگویید.
رشته مدال هنری بسیار خاص و بکر است. بسیاری از دوستان و همکاران من سراغ مجسمهسازی و جواهرات رفتند؛ اما مدال هنری برای من جذابتر بود. در همان زمان که هنرجوی استاد تناولی بودم، به ایشان گفتم میخواهم در حوزه مدال هنری کار کنم و ایشان هم از این انتخاب استقبال کردند. در سال 2015 موفق شدم اولین اثر خودم را به بلژیک ارسال کنم و در سال 2016 نیز، نماینده فیدم به اصفهان آمد و آثار من را مشاهده کرد و مرا به عضویت در انجمن مدال انگلیس دعوت کردند.
در سال 2018 نیز مقاله و آثارم را در کانادا همراه یک سخنرانی به نمایش گذاشتم و درنهایت با پیشنهاد استاد تناولی، نماینده اختصاصی فیدم در ایران شدم. فیدم فدراسیون بینالمللی در حوزه مدال هنری است که 46 کشور در آن عضو هستند. فعالیت اصلی این فدراسیون برگزاری نمایشگاهها و جمعآوری تاریخچه مدال و سکه در جهان است. کشور ایران نیز درزمینه ضرب سکه و ساخت مدال دارای تاریخچه خوبی است. در کل باید بگویم مدال هنری با یک مدال ساده که جایزه محسوب میشود، متفاوت است. مدال هنری یک هنر تجسمی ویژه است که پشت آن مفهوم قرار گرفته است.
در این مسیر موفق به کسب چه افتخاراتی شدید؟
جوایز زیادی را در این سالها به علت کار در رشته مدال هنری کسب کردهام؛ اما فکر میکنم بزرگترین افتخار من، مهمترین افتخار ایران درزمینه مدال هنری است و این افتخار، آموزش هنر مدال به کودکان بیسرپرست بهعنوان تنها کشور صاحب این کلاسهای آموزشی است. اگر حمایتهای استاد تناولی نبود، قطعا این افتخار در تاریخ مدال هنری ایران ثبت نمیشد. درباره طرح آموزش به کودکان بیسرپرست، در حال نوشتن مقالهای هستم که به دو زبان فارسی و انگلیسی منتشر خواهم کرد و از چالشها و تکنیکهای ارتباط با این عزیزان خواهم گفت.
هنر مجسمهسازی شامل چه شاخههایی میشود؟
هنر مجسمهسازی شاخههای گوناگونی دارد. اگر بخواهم مجسمهسازی را تعریف کنم، به نظر من هر جسمی که مفهوم داشته باشد و با کمک تکنیک، به حجم تبدیل شود، مجسمه است. مجسمه فقط برای فضای شهری یا گوشه خانه نیست؛ درواقع مجسمه به دلیل مفهوم داشتن، میتواند شبیه یک فیلم، کتاب، موسیقی یا هر هنر مفهومی دیگر کاربردی و تأثیرگذار باشد. به نظر من مجسمهسازی هنر فرم، مفهوم و تفکر خلاقانه است. مجسمه میتواند مدال، جواهر زینتی، اثر شهری، ماشین، ساختمان یا یک ابزار باشد؛ برای مثال در تاریخ ما، قفلهای ایرانی نوعی مجسمه کاربردی خاص محسوب میشوند. کفگیر، چاقو، کلاهخود و… همگی میتوانند مجسمههایی باشند که کاربردهای متفاوتی در زندگی مردم دارند. در کل به نظر من مجسمهسازی محدودیتی ندارد.
بهترین سن برای کشف استعداد در رشته هنری شما چه زمانی است؟
هر چه از کودکی شروع شود بهتر است. کودکان معمولا دغدغهها و مشکلات بزرگسالی را ندارند و همچنین بسیار خلاقتر هستند. به نظر من کودکان خیلی درزمینه ساختن و ایده پردازی موفقتر هستند و سرمایهگذاری روی آنها میتواند نتایج بسیار خوبی به دنبال داشته باشد. باید بتوان از تفکر کودکان در فضاسازی شهری استفاده کرد؛ چراکه انسانها در این سن انتخابهای خلاقانهتری خواهند داشت و این نکته مهمی در ساخت مجسمه محسوب میشود.
استعدادهای مجسمهسازی چه ویژگیهایی دارند؟
مهمترین ویژگی در استعدادهای مجسمهسازی، میل به تولید حجم است. درواقع وقتی انسان میخواهد تفکر و خلاقیت خود را به ظهور برساند، راههایی مانند کلام، نقاشی و… دارد که حجمسازی نیز یکی از این راههاست. وقتی کودکی برای بروز تفکرات و تخیلات خود دست به ساختن میزند یعنی میتوان گفت استعداد مجسمهسازی در او وجود داشته است. البته یک نکته مهم دیگر این است که نباید به استعدادیابی فقط به چشم پیدا کردن افرادی برای متخصص شدن در این زمینه نگاه کرد، بلکه وقتی یک کودک موفق میشود تفکر خود را تبدیل به یک حجم و اثر هنری کند؛ درواقع داریم به او درسی مهم میدهیم و آن این است که میشود تفکر حال را به ایدهای برای آینده تبدیل کرد و این تفکر را در تاریخ ثبت کرد.
شرایط استعدادیابی هنرهای تجسمی در استان اصفهان را چگونه ارزیابی میکنید؟
انتظار من از اصفهان، به دلیل تاریخچه غنی درزمینه هنرهای تجسمی و وجود اساتید بزرگ در این رشته، خیلی بیشتر از چیزی است که در حال حاضر وجود دارد. البته من برای بهتر شدن شرایط تصمیم گرفتم از خودم شروع کنم. بااینوجود فکر میکنم شرایط این هنر در اصفهان خوب نیست؛ چراکه این شهر دارد به سمت صنعتی شدن میرود و از فضای هنرهای تجسمی دور شده است. اصفهان ازنظر امکانات، اساتید، تکنیکها و ایدهپردازی چیزی کم ندارد؛ اما متأسفانه همچنان شرایط هنرهای تجسمی در این استان راضیکننده نیست.
از تجربه همکاری خود با شهرداری اصفهان بگویید.
من از همان سال نود یکسری همکاری با شهرداری اصفهان داشتم و در این سالها دوستان خوبی برای تداوم این ارتباط پیدا کردم. البته در این سال سالها به دلیل برخی دلایل نتوانستم بهاندازهای که دوست داشتم با شهرداری همکاری کنم. بااینحال در بحث تندیسها و مفاهیم عمیق بینالمللی که پشت تولید آنها بوده توانستم همکاری خوبی با دوستان فعال در حوزه فرهنگ اصفهان چه در شهرداری و چه بخشهای دیگر داشته باشم. برای مثال در سه دوره از جشنواره پوپک، برای ساخت مدال و تندیس این رویداد بینالمللی فعالیت و مشارکت داشتم که دوستان بنده در شهرداری نیز استقبال خوبی از این آثار داشتند و این بهترین همکاری من با شهرداری اصفهان بوده است.
هنرمندان و هنرجویان مجسمهسازی چه چالشهایی را در مسیر خود میبینند؟
مجسمهسازی یک رشته بسیار هزینهبر و پرچالش است. سختی کار این رشته بسیار بالاست و به علت درگیری همزمان جسم و ذهن هنرمند، این هنر میتواند عوارض زیادی را در آینده برای فرد ایجاد کند. بهطور کلی در بین هنرهای تجسمی، رشته مـجسمهسازی بسیار وقتگیر، پرهزینه و سخت به شمار میرود؛ اما وقتی نتیجه تفکر هنرمند تبدیل به یک حجم میشود و بهصورت یک اثر کاربردی در شهر، موزه، خانه و کلکسیون قرار میگیرد، تمام خستگی آن هنرمند برطرف میشود.
توصیه شما به کسانی که میخواهند به این عرصه ورود کنند چیست؟
هنرمندی که میخواهد درزمینه مجسمهسازی فعالیت کند، باید همواره در حال جستوجو در بین تکنیک، متریال، مفهوم و فرمهای جدید باشند. همه این نکات شبیه چهارچرخ ماشین است که باید همزمان با یکدیگر ماشین را به حرکت دربیاورند. به نظر من این چالشها میتواند با تحقیق و پـژوهش لذتبخش شوند. دلیل علاقه من به زمینه آموزش مجسمهسازی نیز این است که میخواهم خودم را همواره در حال تحقیق و یادگرفتن ببینم و همچنین مخالف این نظریه هستم که یک استاد نباید فوت کوزهگری خود را به دیگران بیاموزد.
