به گزارش اصفهان زیبا؛ برای هوادارانی که این روزها با خرید بلیت‌های الکترونیکی به استادیوم می‌روند، عبارت بلیت کاغذی عنوانی نامأنوس و متعلق به گذشته‌های دور است!
زمانی که اولین دوره لیگ حرفه‌ای فوتبال ایران در فصل 81-80 آغاز به کار کرد، تیم‌ها رؤیاهای بزرگی در سر داشتند. داشتن ساختار حرفه‌ای، استادیوم اختصاصی و هزاران هواداری که عضو کانون هواداری هر باشگاه هستند، ازجمله رؤیاهای باشگاه‌ها بود و باشگاه‌ها تلاش می‌کردند با کشاندند هواداران به ورزشگاه و دادن جایزه به‌قیدقرعه، آن‌ها را علاقه‌مند به حمایت از خود کنند.
در بلیت باشگاه ذوب‌آهن که مربوط به فصل 82-81 و دیدار با ابومسلم مشهد است، عنوان دعوت‌نامه روی آن خورده، تصویری از ذوب‌آهن در ابتدای دهه 50 به چشم می‌خورد و پشت بلیت تأکید شده است:
تذکر: دعوت‌نامه فوق غیرقابل فروش است.
انجمن هواداران تیم فوتبال ذوب‌آهن عضو می‌پذیرد. علاقه‌مندان به باشگاه اصفهان و یا ورزشگاه فولادشهر مراجعه نمایند. به طرفداران فهیم و خوب تیم ذوب‌آهن در ورزشگاه به‌قیدقرعه جوایز نفیسی اهدا می‌شود. لطفا بلیت‌های خود را تا پایان بازی‌ها حفظ نمایید.
همچنین درباره عکس قدیمی استفاده شده در بلیت چنین توضیح داده شده است:
تیم فوتبال ذوب‌آهن، تنها نماینده استان اصفهان در اولین دوره مسابقات فوتبال سراسری باشگاه‌های کشور و(جام تخت جمشید) 1352 ایستاده از راست: محمود محوریان، خلیل صالحی، عباس عبدالکریمی، شهریار شفیعی، عبدالواحد بزمه( کاپیتان)، روح‌الله زرگر، هوشنگ نیسی مرغا، سیاوش حیدری، علی شجاعی، منوچهر سید کبیریان، محمود یاوری( مربی) نشسته از راست: نعمت‌الله زرگر، مهدی چلنگریان، غلام درمانده، محمود شیرازی، خیرالله فقیه‌زادگان، شاهپور نصیریان در آن روزها به‌قیدقرعه به برخی از تماشاگران حاضر در ورزشگاه یک عدد توپ فوتبال داده می‌شد. البته در همان دوران کشورهای اطراف ایران همچون امارات متحده عربی به‌قیدقرعه به تماشاگران خود اتومبیل اهدا می‌کردند و دادن یک توپ فوتبال، نه سبب افزایش تماشاگران فولادشهر شد و نه انگیزه‌ای به آن‌ها داد تا با عضویت در کانون هواداران باشگاه، آمار تماشاگران رسمی ذوب‌آهن را افزایش دهند!
بعدها بسیاری از تیم‌های حاضر در لیگ متوجه شدند که کانون هواداران و تقلیدهای مشابه از کشورهای صاحب‌نام هرگز به افزایش حاضران ورزشگاه‌های ایران کمکی نمی‌کند؛ زیرا عضویت در چنین کانون‌هایی، امتیازی برای تماشاگران ندارد و اگر تیمی بخواهد استادیومی مملو از تماشاگر داشته باشد، نیاز به تیمی دارد با بازی‌های جذاب و داشتن تیمی مدعی کسب لیگ. ذوب‌آهن که در سال‌های 1382، 1388، 1394 و 1395 جام حذفی را فتح کرد، در سال 1388 تا یک‌قدمی فتح لیگ برتر هم رفت و هرچند سرانجام ناکام و به خاطر چند گل زده کمتر به نایب‌قهرمانی لیگ بسنده کرد؛ اما بهتر از هر تیم دیگری درک کرد که قرارگرفتن در کورس قهرمانی، استادیوم فولادشهر را پرتر از همیشه می‌کند؛ اما به‌مرورزمان چنین درس گران‌بهایی به فراموشی سپرده شد تا همچنان رؤیای یک استادیوم پر و تماشاگرانی همیشه حاضر در استادیوم، دست‌نیافتنی به نظر برسد؛ چه برای ذوب‌آهن و چه برای سایر تیم‌های لیگ برتر.
