به گزارش اصفهان زیبا؛ باتوجه‌به تداوم پایداری هوا، تشکیل لایه وارونگی دما و افزایش غلظت آلاینده‌های جوی فردا تمامی ادارات، بانک‌ها و مدارس استان اصفهان تعطیل است»؛ این جمله را کلاس چهارم‌پنجم بودم که برای اولین‌بار شنیدم. آن زمان خیلی شایع نبود. شاید در کل طول سال تحصیلی یکی‌دو بار بیشتر مطرح نشد. در کل تعطیل‌شدن مدرسه امر رایجی نبود.
البته بنا به تصمیمات ریاست‌جمهوری گاهی تعطیلی‌هایی به اسم بین تعطیلی داشتیم؛ ولی درمجموع بنا به مدرسه‌رفتن بود؛ مگر اینکه خلافش اتفاق بیفتد. حالا اما داستان فرق کرده؛ روال مدرسه تغییر کرده است. اصلا انگار ترکیب «مدرسه‌رفتن» بی‌معنی شده است. بنای کار بر تعطیلی شده؛ مگر اینکه خلافش ثابت شود! اگر دانش‌آموز بودم قطعا از چنین شرایطی خوشحال می‌شدم. حتی گاهی همین‌الان هم می‌گویم خوش به حال بچه‌های امروز. زمان تحصیل ما از این خبرها نبود؛ ولی بعدتر که ادای بزرگ‌ترها را درمی‌آورم و به موضوع نگاه می‌کنم، روی دیگر سکه کاملا زنگ‌زده است.
دانش‌آموز امروز آن کسی است که با ظاهری جذاب، بیشترین خسارت را متحمل می‌شود. او آن کسی است که بزرگ‌سالی‌اش هم همین‌طور شکل می‌گیرد؛ بی‌نظم و برنامه، بی‌قاعده و قانون و حتی شاید بی‌هنجار و بزهکار. مدرسه، در ظاهر آن مکانی است که «الفبا» را به دانش‌آموزهایش یاد می‌دهد و در بهترین حالت و بالاترین مقاطع تحصیلی، انتگرال و دیفرانسیل و فرمول‌های ریاضی را هم کنارش می‌گذارد. اما پیش‌ترها، مکتب‌ها «الفبای زندگی» را بچه‌ها یاد می‌دادند. چیزی شبیه خدمت سربازی که می‌گویند تا پسرها نروند، مرد نمی‌شوند؛ مکتب هم تا نمی‌رفتی و چوب معلم نمی‌خوردی، آدم نمی‌شدی. اینکه می‌گوییم چوب معلم، نه اینکه بخواهیم گذشته‌پرستی کنیم و بگوییم مدافع خشونت فیزیکی در مدرسه هستیم؛ نه. بحث این است که مدرسه امروز بی‌تأدیب شده، بی‌معنا شده و حتی کژکارکرد شده است.
مهم‌ترین درس مدرسه امروز به دانش‌آموز این است که روی فردایت حساب نکن. معلوم نیست امروز که از کلاس می‌روی، فردا دوباره برگردی. معلوم نیست کلاس‌های درست آنلاین باشد یا مجازی یا اصلا کلاسی باشد یا نباشد. دانش‌آموز امروز یاد می‌گیرد که قدرتی برای برنامه‌ریزی و مدیریت ندارد. قدرتی برای تنظیم امور و حساب‌کردن روی تاریخ‌ها ندارد. قرار نیست از قبل به چیزی فکر کند. تنها باید چشمش به لحظه باشد تا ببینید در کانال‌های خبری کارگروه اضطرار تشکیل می‌شود یا نه و اگر می‌شود، خروجی‌اش خوشحال‌کننده است یا نه. مدرسه و دانش‌آموز همان‌طور که دنیای امروز رو به سیالیت و لحظه‌گرایی می‌رود، از درون تهی‌تر می‌شود و خروجی این تصمیمات لحظه‌ای و گاه بدون منطق و دلیل، خیلی زود به ناهنجاری‌های آتی جامعه منجر می‌شود.
