بار دیگر «اصفهانزیبا» و معرفی «کانونهای فرهنگی شهر» که در گوشهای از اصفهان مشغول فعالیتاند؛ اما نامشان کمتر به گوش خورده است.
در سالهای اخیر فرهنگها در مقابله با موجهای جهانیشدن که سعی در ادغام فرهنگی دارند، واکنشهای متفاوتی داشتهاند: برخی، خود را به جریان اضمحلال سپردهاند و برخی دیگر، اجزای جهان فرهنگیشان را بیش از قبل پررنگ کردهاند؛ ازجمله آیینها که ریشههایشان پیوند فرد با گذشته، جامعه و سرزمینش را محقق میکند.
ما در دورانی زندگی میکنیم که مارشال مکلوهان آن را «دهکده جهانی» نامید، دهکدهای که البته ساکنان آن، بیش از آنکه احساس همبستگی کنند، دچار نوعی اضطرابِ وجودی
فرض و خیال است؛ اما اگر یک ماشین زمان داشتیم و با سفر به پنجاهشصت سال پیش، دست بزرگترهایمان را گرفته و به دنیای اکنون میآوردیم، به احتمال زیاد از دیدن خیابانها تعجب میکردند.
استان اصفهان همراستا با دغدغههای ملی در حوزه «جوانی جمعیت» و «توانمندسازی بانوان»، اقدامهای ساختاری و میدانی را آغاز کرده است؛ از راهاندازی بسترهای مجازی بومی برای فروش محصولات بانوان کارآفرین تا تشکیل اتاقهای رصد دقیق جمعیت و اعطای تسهیلات به خانوادهها.
اصفهان بهعنوان شهر خانوادهمحور همزمان با سایر کلانشهرهای کشور به حوزه مسائل زنان ورود کرده است؛ از مبانی حقوقی گرفته تا فراهمآوردن زیرساختهایی برای حضور فعالانه بانوان شهروند.
عصر امروز که به عصر تغییر و تحولات سریع و گسترده معروف بوده، پدیدههای جدیدی را با خود بههمراه آورده است؛ مفاهیمی که متناسب با دنیای امروز کاربرد پیدا کردهاند و درواقع پیشتر اصلا نیازی به آنها نبود. ازجمله آنها میتوان به «شتابدهندهها» اشاره کرد.
اصفهان در دهههای گذشته تاکنون یکی از کانونهای اصلی تحرکهای فرهنگی، مذهبی و اجتماعی در کشور بوده است؛ شهری با پیشینهای فلسفی، علمی و دینی که از عصر صفویه تا امروز، همواره در بطن تحولات فرهنگی و فکری ایران حضور داشته
جهیزیه، سنتی فرهنگی و اقتصادی است که از قدیمالایام در بیشتر نقاط جهان به اشکال مختلف مرسوم بوده است؛بهطورمثال، اینطور نقل است که مردم هند جهیزیههای سنگینی تأمین میکنند و گاه علاوهبر وسایل منزل، وسیله حملونقل و ویلایی نیز به داماد هدیه میدهند.
این روزها که ایام فاطمیه و شهادت حضرتزهرا (س) است، همچون دیگر مناسبتهای مذهبی و بهخصوص شهادت امامحسین(ع)، بر دیوار کوچهها و خیابانها، اعلامیههای مراسم عزاداری جا خوش کرده است.
میگوییم «کودک» و در ذهنمان خندهها و گریههای بچههای کوچکی میآید که هرکدامشان ظاهری منحصر به خودشان دارند؛ ریزجثه و تپل، سیاه و سفید، موهای لخت یا فر، قدبلند یا کوتاهتر…
«سرمایه اجتماعی علاج همه مشکلات جوامع مدرن است»؛ گزارهای که میتوانیم آن را همینقدر دستنخورده موردتوجه قرار دهیم یا بخواهیم کمی از ضریبش کم کنیم، فرقی نمیکند.