به گزارش اصفهان زیبا؛ جامعه امروز ما دنیایی است که کلمات در آن ارزش خود را ازدست داده‌اند و برای هر کدام از ما بارها پیش‌آمده که از عبارات و کلماتی استفاده می‌کنیم که هیچ نسبتی با آن‌ها نداریم. دنیای ورزش و به‌ویژه فوتبال در ایران یکی از جاهایی است که ادبیاتی دارد که اکثرا در آن ادعا داریم ادبیات گفتمانی در آن را بلد هستیم؛ ولی در واقعیت فاصله تا ادعا فرسنگ‌ها فاصله دارد.
شاید یکی از دلایلی که این روزها مردم کشورمان حالشان با فوتبال (که پر از حس نوستالژی و وطن‌پرستی است) خوب نیست، به همین دلیل است که واژه‌ها در فوتبال کارکردشان را ازدست داده و به‌اصطلاح لوث شده‌اند.
مثال‌ها در این زمینه بسیار است؛ ولی با کدام فایده دوباره و دوباره و دوباره بیانش کنیم. بارها همه گفته‌اند واژه «فرهنگی» در اسم باشگاه چه تأثیری در باشگاه‌های فوتبال کشورمان داشته است وقتی‌که حتی در بیانیه باشگاه‌ها علیه هم اصلی‌ترین موضوعی که قربانی می‌شود، «فرهنگ» است.
یا سال‌های سال گفته شد در ورزشگاه‌ها نیاز به فرهنگ‌سازی داریم تا بتوانیم مجوز ورود بانوان به ورزشگاه‌ها را صادر کنیم؛ اما آخرش بانوان با فشار فیفا وارد ورزشگاه‌ها شدند، اما رویکرد ضدفرهنگی که بعضی‌اوقات رویکرد نژادپرستی و حتی فاشیستی در استادیوم‌های کشورمان وجود داشت، هیچ‌گاه از بین نرفت. حتی با ورود بانوان به ورزشگاه، بعضا شاهد ناهنجاری‌ها و پدیده‌هایی هستیم که تاکنون در استادیوم‌های ما رخ نداده و مسائل جدیدی در گفتمان ادبیاتی فوتبال ایران خلق کرده است. به‌نوعی می‌توان گفت فوتبال مدرن امروز در ایران دچار تأخر فرهنگی شده است.
جدیدترین مثال برای این تأخر فرهنگی در فوتبال ایران به «وار» مربوط می‌شود. با اینکه تعدادی از اهالی فوتبال قبل از آمدن وار به ایران با یک نقاب روتوش‌شده و فرهنگی از لزوم ورود وار به فوتبال سخن می‌گفتند، اما حالا و در روزهایی که وار به‌صورت نصفه‌نیمه در لیگ برتر اجرایی می‌شود، نقاب تروتمیز خود را کنار زده و ادبیات جدیدی برای فوتبال خلق کرده‌اند. بیایید یک‌بار با هم تأخر فرهنگی را تعریف کنیم.
تأخر فرهنگی به پدیده‌هایی در جامعه گفته می‌شود که عناصر مادی و معنوی یک فرهنگ هم‌زمان باهم وارد یک جامعه نشده‌اند و معمولا عناصر مادی زودتراز عناصر معنوی وارد می‌شوند.
حالا با تعریف بالا بار دیگر و با نگاه جدیدتری می‌توان به مسئله وار در ایران تأمل کرد و از خود پرسید آیا خود مایی که همیشه منتظر ورود این سیستم به فوتبال بودیم، آیا به لحاظ فکری و فرهنگی آماده ورود چنین تکنولوژی بودیم یا صرفا وار را به‌مثابه یک ابزار در فوتبال می‌خواستیم؟
