به گزارش اصفهان زیبا؛ آمارها نشان میدهد که طلاق در سالمندی، پدیدهای رو به رشد است. موضوعی که شاید عجیب به نظر برسد، اما واقعیتی تلخ از عمق مشکلات پنهان در روابط بلندمدت و بیتوجهی به نیازهای عاطفی سالمندان است.
چرا طلاق در سالمندی افزایش یافته است؟
در دهه گذشته، نرخ طلاق سالمندان، بهویژه در شهرهای بزرگ مانند تهران، بهشکل چشمگیری افزایش یافته است. برخلاف باور عمومی، این جداییها معمولاً از سر شجاعت یا آزادی نیست؛ بلکه نتیجهی سالها سکوت، خستگی روانی و نبود حمایت اجتماعی است.
تنهایی سالمندان بعد از طلاق؛ واقعیت یا انتخاب؟
بسیاری از سالمندان پس از طلاق، با انزوای شدید، مشکلات روانی و بیپناهی روبهرو میشوند. زنانی که هیچ منبع درآمد یا شبکه حمایتی ندارند، بیش از دیگران آسیب میبینند. این وضعیت، «رهایی» نیست؛ بلکه شکل تازهای از تنهایی است.
طلاق در پیری؛ انتخابی فردی یا هشداری جمعی؟
وقتی طلاق در سالمندی حاصل بیتوجهی، نبود مهارتهای عاطفی و فقدان سیاستهای رفاهی است، دیگر یک انتخاب شخصی نیست؛ بلکه هشداری برای جامعهای است که از سالمندانش غافل شده.
چه باید کرد؟
برای کاهش طلاق در سالمندان، باید:
-
آموزش مهارتهای ارتباطی از جوانی آغاز شود
-
حمایت روانی و اجتماعی از سالمندان تقویت گردد
-
نگاه جامعه به سالمندان تغییر کند
-
برنامههایی برای زندگی مستقل سالمندان طراحی شود
نتیجهگیری
سالمندی نباید پایان خاموش یک زندگی باشد. اگر جامعه مسئولانه رفتار کند، میتوان این فصل را به دورهای از آرامش، استقلال و رضایت تبدیل کرد؛ نه سرآغاز طلاق و تنهایی.
