به گزارش اصفهان زیبا؛ کیهان ورزشی در صفحه 18 شماره 180 خود مورخ 18 اردیبهشت 1338 با تعجب از سنگ پرانی گروهی تماشاگر در بازی منتخب مشهد و اصفهان یاد کرد و با یک غلط املایی، آن را تراژدی مشهد- اصهفان! نامید.
بخشهایی از مقاله کیهان ورزشی را با هم میخوانیم:
«عکسی را که در این صفحه ملاحظه میکنید از جوانان فوتبالیست مشهد و اصفهان برداشته شده.
آنها دست به گردن هم انداخته و نشان میدهند که در عین رقابت هنگام مسابقه، برادرانی هستند.
اما چه حیف که در آخر مسابقه و در وقت دوم این اصل را فراموش کردند و گویی میدان مسابقه صحنه کارزار است و محل جنگ و دعوا.
مسابقه بین اصفهان و مشهد انجام و با ترک گفتن زمین مسابقه توسط بازیکنان مشهد دو بر یک به نفع تیم اصفهان خاتمه یافت.
اما آنچه برای تماشاچیان واقعی و خود بازیکنان باقی مانده، خاطرهای تلخ و ناگوار بود.
وقت اول مسابقه با خاطرهای خوش یک بر یک تمام شد.
در وقت دوم اوایل بازی دومین شلیک توپ توسط بازیکنان اصفهان در آغوش تور دروازه مشهد نشست.
روش بازیکنان عوض و احساساتی کاذب چنان بر افراد هر دو تیم مسلط و چیره شد که از هر گونه خشونت و ناروائی نسبت به یکدیگر دریغ نداشتند.
آقای صدری داور مسابقه مرتباً اخطار میداد تا آنجا که دو نفر بازیکن از مشهد و اصفهان از بازی اخراج شدند و به دنبال این دو، بازیکن سوم نیز از اصفهان بیرون فرستاده شد.
سنگ پرانی تماشاچیان اصفهانی
آن قدر خشونت و اهانت به یکدیگر رواج داشت که هر آن بیم خطر میرفت و چندین مرتبه بازی متوقف شد و با وساطت این و آن از نو شروع گردید.
تا بدانجا که ربع ساعت به آخر وقت مانده تیم مشهد با اعتراض زمین مسابقه را ترک گفت و در جلو جایگاه به صدای بلند به آقای استاندار گفتند:
از آن طرف میدان بچهها به ما سنگ میزنند. ما تأمین نداریم.
اگر این موضوع سنگ پرانی راست باشد واقعاً هنوز سطح رشد تربیتی و اخلاقی برخی از بچههای اصفهان خیلی پایین است.
بالاخره بازی 2 بر یک به نفع تیم اصفهان پایان یافت.
در حالی که نه این برد ارزش داشت و نه ترک گفتن زمین مسابقه توسط بازیکنان مشهد عمل پسندیده و درستی بود.
معمولاً بازیکنان در این گونه موارد گناه را به گردن داور میاندازند در حالی که در این مسابقه داوری آقای صدری قاطع بود.
علی ایحال بسیار جای تأسف است که هنوز در میادین مسابقات ما این گونه صحنههای غیر ورزشی پدید میآید.
علت آن هم عدم خونسردی و احساسات کاذب و جنون آمیز برخی از ورزشکاران است.
آنها میخواهند مسابقه را ببرند ولو به قیمت شکستن پای نفر دیگر یا اهانت به این و آن باشد.
در حالی که این برد بی ارزش است.
ما امیدواریم جوانان ورزشکار ما آن قدر رشد اخلاقی پیدا کنند که بفهمند میدان ورزش صحنه دوستی است نه محل دشمنی.
من مطمئنم هنگامی که فوتبالیستهای دو تیم این مقاله را میخوانند هر یک حق به جانب خود میدهند و چند تا فحش هم به نگارنده.
اما اگر به دیده حقیقت بنگرند در مییابند اینها حقایق تلخ و صوابی است دور از ریبا تا چگونه قضات کنند.»
