به گزارش اصفهان زیبا؛ «بچه مردم» فیلم بلندی به کارگردانی محمود کریمی، نویسندگی محمود کریمی و فائزه یارمحمدی و تهیهکنندگی سید علی احمدی است که در ۱۳ بهمن ۱۴۰۳ در فیلم فجر اکران شده است.
داستان روایتی از پسری است که در پرورشگاه بزرگشده و حالا به دنبال پیدا کردن مادرش است. فیلم از همان ابتدا با استفاده از جزئیات قدیمی در حال تلاش برای هر چه بیشتر کردن همزادپنداری ما با آن فضاست.
قلبهای روی آجر در تیتراژ، نوستالژیهای دهه ۵۰، سازهای متناسب با هر صحنه همه و همه ویژگیهایی هستند که فیلم بچه مردم را بهبود دادهاند.
فیلم پر از صحنههایی است که گاهی تو را میخنداند و گاهی اشک بر چشمانت میآورد و دوبارهکاری میکند که در میان اشکها لبخند بزنی.
بچهها لحظهای که در حال رمزگشایی از پرونده و گذشته خود هستند، در جلوی برج میلاد نشستهاند؛ مثلاینکه شاید آنها بچههای مردم نباشند؛
اما فرزندان این مرزوبوم و این شهرند. ابوالفضل هنگامیکه در اتاق نوزادان گریه میکند، انگار به ما یادآوری میکند که او همچنان کودکی است در فضای کودکی و دوستانش.
شخصیتهای اصلی و فرعی به هنرپیشگی بازیگران توانمند همگی در راستای خدمت به روایتاند و چهبسا نقشهای کوتاهی که بخش مهمی ایفا میکنند.
آنها هرکدام ویژگیهای شخصیتی برای خود دارند که همین آنها را متمایز و درعینحال آسیبپذیر میکند.
داستان و آینده فیلم همزمان با انقلاب و جنگ، اما نه در راستای پوشش دادن آنهاست.
بچه مردم روایتی بسیار متفاوت از زمانی است که همه ما بارها و بارها در سینما دیدهایم. فیلمنامه سعی میکند که به بیراهه نرود و طنز فیلم هم به جلو رفتن داستان کمک میکند، نه زمان پر کردن!
بچه مردم تا اواخر فیلم بدون هیچگونه شعار و کلیشهای اضافی داستان را منتقل میکند و در انتها ضعف خود را نشان میدهد؛ وقتی که تمام کلیشهها بهیکباره سرازیر میشوند و فیلم را در خود میگیرند.
فیلم بچه مردم تمام تلاش را برای بهکارگیری رنگ، صدا و کادر در راهبرد داستان میکند و آهنگ بهخودیخود روایت میکند و با شرایط تغییر میکند؛
هرچند این فیلم پررنگ و لعاب میتوانست از رنگ استفاده بهتری کند.
در آخر میتوان گفت که بچه مردم بهعنوان اولین محصول کارگردانش، شگفتانهای است که میتواند یکی از خاصترینهای سیوهفتمین جشنواره فیلم کودک و نوجوان باشد.
برج آزادی
برج میلاد اون زمان ساخته نشده بود
ای وای، اشتباه نوشتم🤦😅