رازهای مرگ قاضی منصوری

تجزیه و تحلیل رویدادها براساس شواهد، مدارک، انطباق رخدادهای گذشته و حال امکان‌پذیر است. ناظران و کارشناسان سیاسی و اجتماعی در هنگام سخن گفتن شماری از آمارها، سندها و تجربیات گذشته را کنار هم قرار داده و در نهایت تصویری را که با دیدگاه‌ و ذهنیت خودشان هم‌خوان است، به مخاطبان ارائه می‌دهند. انتشار خبرهای روزانه و چاپ شماری از تحلیل‌ها در نشریات سیاسی و اجتماعی بر گرفته از رویدادهای به وقوع پیوسته است. افتادن درختان در پارک‌ها و محل تردد عابران پیاده، درگیری‌ سازمان میراث با شهرداری‌ها برای مدیریت مکان‌های تاریخی، ورود حجم نقدینگی به بازارهای سکه و ارز و بازار سرمایه، بررسی وضعیت کاندیداها در انتخابات مجلس شورای اسلامی، کاهش و افزایش فروش نفت و سایر محصولات پتروشیمی و… هر کدام از موارد مطرح شده براساس شواهد و آمارهای قابل تجزیه و تحلیل است. اینکه در میان نشریات به یک موضوع و رویداد مشخص از دریچه‌های مختلف نگریسته می‌شود، نخست به فهم تحلیلگران باز می‌گردد؛‌ فهمی که براساس اطلاعات، مدارک، آمار و تجربیات شکل گرفته است، از همین‌رو تحلیل‌های مختلف نشانه روشن فهم‌های متفاوت از یک رویداد خاص و مشخص است. فهم‌هایی که هر کدام منتقل‌کننده بخشی از واقعیت‌های پیرامون هستند. درباره قاضی منصوری طی چند روز گذشته و با طرح اتهام‌های او در دادگاه معاون اجرایی سابق قوه قضائیه (اکبر طبری)، سخن‌ها گفته شده است؛ اما حادثه اخیر و پایان عمر قاضی بازنشسته از جنس خبر نیست. خودکشی، پرت شدن از طبقه پنجم هتل دوک در رومانی و پرتاب کردن او از پله‌های طبقه پنجم و ششم و… خبرهای متفاوت و متناقضی است که طی چند روز گذشته منتشر شده است. در این مورد خاص، تحلیل‌ها نشان از آن دارد که ما با یک امر مخفی،‌ پوشیده، آمیخته با نگفتن‌ها و ندانستن‌ها و کاملا ناشناخته روبه‌رو هستیم. روشن کردن و تابانیدن نور روی امر مخفی ممکن نبوده و نیست. آخرین خبرها از قاضی منصوری به غیر از فیلم منتشر شده از سوی او خبر نیست، بلکه حدس و گمان است. اخبار منتشر شده نیز نشر گمان و دامن زدن به چنین جوی است. گویی در این مورد خاص بیش از آنکه با خبر روبه‌رو باشیم، تنها با حدس‌های پرشمار از زوایای مختلف روبه‌رو هستیم. امر پنهان قابل بازخوانی نیست. امکان بررسی و شفاف کردن آن وجود ندارد. می‌توان درباره هر امر ناهویدا نوشت؛ ولی این نوشته‌ها نیز همچنان آمیخته با فرض، خیال و با ترسیم خطوطی همراه است که پیوندی به عالم واقع نخواهد داشت. مواردی از این دست به وفور در تاریخ دیروز و معاصر هر کشوری یافت می‌شود؛ مانند ترور جان‌اف کندی و سایر چهره‌های سیاسی که روزی در قدرت بودند؛ ولی سرنوشت برای آنان فرجامی دیگری رقم زد و همچنان در‌هاله‌ای از ابهام و گمان به سر می‌برند. سخن گفتن درباره امر ناپیدا به غیر از افزودن به ابهام‌های جدید افق جدیدی نمی‌گشاید، درباره قاضی منصوری نیز چنین خواهد بود.