به گزارش اصفهان زیبا؛ در دوره وزارت حمید سجادی در وزارت ورزش و جوانان، تشکیل فدراسیونهای جدید باب شد که فدراسیون بادبانی یکی از این تازهتأسیسها بود و در آبان 1401 با نظر مساعد وزیر وقت و دستورالعمل ابلاغی معاون وزیر، رشته بادبانی از فدراسیون قایقرانی جدا و مقرر شد بهعنوان یک فدراسیون مستقل فعالیتش را آغاز کند.
بادبانی یکی از رشتههای جذاب قایقرانی است که از اواخر دهه هشتاد در ایران شروع به فعالیت کرد و کارشناسان معتقد بودند به خاطر وجود دریا و سواحل آن در شمال و جنوب ایران و همچنین سدهایی چون طالقان و کرج این رشته مهیج میتواند در ایران رونق خوبی پیدا کند و در سطح قهرمانی نیز در این رشته که در بازیهای آسیایی و المپیک حضور داشت، صاحب جایگاه شود.
در ادامه نیز فدراسیون قایقرانی برای خرید قایقهای این رشته شامل کلاپتیمیست، لیسر، لیسر استاندارد و لیسر 420 هزینه هنگفت دلاری کرد و طرح استعدادیابی در چند نقطه کشور آغاز شد؛ در ادامه نیز پس از فعالیت حدود دوازدهساله رأی به استقلال این رشته جدید داده شد و خسرو ابراهیمی بهعنوان سرپرست فدراسیون بادبانی منصوب شد تا با ساماندهی این رشته، مقدمات ایجاد مجمع انتخاباتی فدراسیون و هیئتهای استانی را فراهم کند؛ اما در عمل شرایط به گونه دیگری خورد و با محققشدن انتظارات، رأی به انحلال فدراسیون تازهتأسیس داده شد.
ابراهیمی، سرپرست سابق فدراسیون، با گلایه از تصمیم اتخاذشده، تأکید دارد با جداشدن این ورزش از فدراسیون قایقرانی، در این مدت برای حفظ استقلال این ورزش همکاری خوبی را با فدراسیون جهانی و آسیایی این ورزش داشته و برای گسترش آن طرحهایی مختلفی ازجمله آمایش سرزمینی، بهروزشدن تجهیزات، کلاسهای بینالمللی و دورههای مختلف بازآموزی و دانشافزایی را برای مربیان و داوران این ورزش در دستور کار قرار داده بود.
اما مسئولان وزارت ورزش و جوانان توجیه دیگری برای انحلال فدراسیون بادبانی و تبدیل آن به یک انجمن تحتپوشش فدراسیون قایقرانی داشتند. بنا بر این توجیه، حق عضویت در مجامع بینالمللی در زمان تعیینشده پرداخت نشد و صندلی ایران در طول سال در فدراسیون آسیایی و جهانی خالی ماند.
همچنین در تقسیم تجهیزات فدراسیون بادبانی بین استانها سلیقهای عمل شد که اعتراضهای زیادی را به همراه داشت؛ ضمن اینکه فدراسیون جدیدالتأسیس نتوانست شروط کمیته ملی المپیک را برای اعزام به مسابقات آسیایی مهیا کند که درنتیجه آن، با ناباوری فدراسیون بادبانی از اعزام ورزشکار به بازیهای آسیایی جا ماند تا این فدراسیون نوپا پیش از آنکه به ساماندهی در استانها برسد، به انجمن تبدیل شود.
درحالیکه جداشدن رشته بادبانی از فدراسیون قایقرانی تجربه ناکامی بود، این بار در وزارت ورزش با نظر مثبت احمد دنیامالی، رأی به جدایی رشته رویینگ داده شد و محسن شادی، ملیپوش سرشناس این رشته، بهعنوان سرپرست فدراسیون منصوب شد.
همزمان با اعلام این تصمیم، رسانهها با انتقاد از کارشناسینبودن آن، این سؤال را طرح کردند که فدراسیون تازهتأسیس قرار است در کجا مستقر شود و با توجه به نبود زیرساخت، ملیپوشان کجا تمرین خواهند کرد؟ زیرا رویینگ با وجود سابقه بینالمللی شاخص و مدالآوری در میادین مهم، با مشکل نداشتن پیست استاندارد درگیر بود و ملیپوشان مجبور بودند در پیست غیراستاندارد آزادی تمرین کنند و ازلحاظ فیزیکی نیز همانند فدراسیون ناکام بادبانی، برای فدراسیون رویینگ نیز پیشبینی لازم جهت ساختمان اداری نشده و فعلا در ساختمان فدراسیون قایقرانی مستقر است.
شرایط پیشآمده باعث شده تا کارشناسان این رشته با اشاره به تجربه ناکامی که بادبانی پشت سر گذاشت، این موضوع را مطرح کنند که بهتر بود وزارت ورزش حداقل در ابتدا جایی برای اسکان بخش اداری رویینگ پیدا و امکانات زیرساختی برای تمرین ورزشکاران را مهیا میکرد و سپس تصمیم به جدایی این رشته میگرفت.
برخلاف بادبانی که رشته نوپایی در کشورمان محسوب میشود، رویینگ یک رشته باسابقه و مدالآور است و ورزشکاران این رشته در هر دو بخش مردان و زنان موفق به مدالآوری در رویدادی مانند بازیهای آسیایی و حضور در المپیک شدهاند و این نگرانی به وجود آمده که با جدایی کارشناسینشده این رشته، نبود ساختار اداری و سازماندهی با تأخیر به ضرر آن شود؛ ضمن اینکه از مدتها قبل بحث نیاز رویینگ به پیست دوهزارمتری استاندارد مستقل انجام شده و اگر ابتدا زیرساختها فراهم و در ادامه این رشته از فدراسیون جدا میشد،جامعه رویینگ از جداسازی آن استقبال بیشتری میکردند.
