به گزارش اصفهان زیبا؛ مادر نیکی دستانم را به گرمی میفشارد و با من احوالپرسی میکند. چشمها، لحن صحبت و همه رفتارهای مادر نشان از شوق و شعف بیشازحد اوست و انرژی این زن مرا به ادامه گفتوگو و شروع یک مکالمه واداشت. ما سه نفر بودیم که قرار بود این مکالمه را شکل دهیم؛ من، نیکی و مادر نیکی اما احیای گفتوگو فقط در صدای مادر بود.
مادر از بیست سالی میگوید که دستبهقلم بوده و هنرهایش را بر بوم زده، از حرفهای که عاشقانه پیگیر آن بوده. از تولد دخترش میگوید، دختر یازدهسالهاش. میگوید: «از زمانی که این فرشته پا به زندگیام گذاشته، هنرم دوچندان شده و عشقم صدچندان.» این را میگوید و بغضش را فرو میدهد. مادر با اشتیاق نقاشیهای نیکی یازدهساله را نشانم میدهد. نقاشیهایی که هنر مادر آنها را احیا کرده. نقاشیهای دختر کمبینا شاید در نمایشگاه چندتومانی ارزش گذاشته شده باشد، اما برای مادرش یک دنیا ارزش دارد. مادر مرا پای بزرگترین اثر نمایشگاه میبرد، همانکه دقیقا وسط سالن قرار دارد و برجستهترین اثر نمایشگاه به نظر میآید؛ یک نقاشی چهارقسمتی روی بوم که قسمت پایین سمت چپ آن به جای بوم نقاشی یک آینه نصب شده. مادر میگوید این بچهها دلشان روشن است، اگرچه چشم سر ندارند. نشان این آینه هم به معنی روشنی دل این بچههاست و آینهای که بدن را روشن نشان میدهد.
من پا به یک نمایشگاه واقعی گذاشتهام نه یک بازارچه خیریه که دستسازهها و آثار هنری افراد معلول در آن به فروش گذاشته شده باشد. نمایشگاهی با همه استانداردهای یک نمایشگاه حرفهای. همه آثار کیفیت قابل قبولی دارند و چشم هر بینندهای را مینوازد. حتی در شناسنامه همه آنها بارکد نسخه دیجیتال هرکدام از آثار موجود است؛ یعنی این آثار در تمام دنیا قابلمشاهده و امتیاز آن قابلفروش است. اصلا این آثار ساخته دست یک هنرمند واقعی، باتجربه و حرفهای است؛ اما ساخته ذهن یک فرد دارای معلولیت. همه آثاری که در این نمایشگاه قرار دارد یک ایده از یک فردی است که شاید الان هنرمند حرفهای نباشد، اما ممکن است در آینده به یک هنرمند حرفهای تبدیل شود.مریم رشغی، مدیر هنری گروه «we»، نقاش و آرتیست بریل، از چگونگی شروع فعالیت این گروه میگوید، از اینکه زمانی از اهواز به اصفهان آمده و اتفاقی با افراد گروه آشنا شده.
از سرک کشیدنشان به مدارس و مجموعههای مرتبط میگوید. مجموعههایی که مخاطبانشان کمی متفاوت بودند. نابینا، ناشنوا و هرکسی که قسمتی از سلامتیاش را در دنیایی دیگر جا گذاشته و پا به این جهان گذاشته است، در این شهر میشود جزئی از «ما». گروهی که فعالیتش با این افراد شروع میشود، پایانش با دل بزرگ هنرمندان ختم میشود.مریم رشغی از کارگاههایی میگوید که برای افراد معلول برگزار میکنند؛ تخصص خود او کار با روشندلان است. مریم دنیای واقعی ما را برای روشندلان تعریف میکند، آن هم به زبان خودشان، بریل. او موضوعات مختلف را با این زبان به تصویر میکشد و آنها دنیا را زیر دستان کوچکشان لمس میکنند و گویی جهان ما را با چشم دلشان میبینند. آنها دنیا را با هنر مریم متصور میشوند، سپس مریم از آنها میخواهد دنیایی را که دیدهاند به تصویر بکشند.
اثری که روشندلان به تصویر میکشند با هنر دست هنرمندان حرفهای جان میگیرد و اعتبار پیدا میکند و در سراسر دنیا به نمایش گذاشته میشود.مریم از نمایشگاهی میگوید که افراد نابینا در آن توانستهاند ببینند. او میگوید: «در یکی از نمایشگاهها که تعداد زیادی حیوان با خط بریل به تصویر کشیده شده بودند، یکی از زیباترین اتفاقات زندگیام برایم رقم خورد. آنجا بچههای نابینا در گفتوگوهایشان از لفظ “دیدن” استفاده میکردند، مثلا میگفتند فیل را دیدی؟ یا میگفتند دیدم که زرافه هم چهارتا پا دارد و گردندرازی دارد. یکی از این بچهها دختر 24 سالهای بود که میگفت من تازه متوجه شدم زرافه هم مثل گاو چهار پا دارد و راه میرود.»مریم و دوستانش در گروه ما دنیای دیگری برای این افراد به تصویر میکشند.
مریم از دلیل بازآفرینی این آثار به دست هنرمندان حرفهای میگوید: «دوست نداشتم یک بازارچه راه بیندازم و مردم با حس ترحم آثار افراد معلول را برای حمایت از آنها بخرند و بعد آن را به گوشهای ناپیدا از خانهشان بیندازند. دلم میخواست مردم با تمام علاقه و اشتیاق این آثار را بخرند و از تماشای آن روی دیوار خانهشان لذت ببرند.»از مریم درباره این رویداد در جهان میپرسم. میگوید: «برای نابینایان بیسابقه است.» واقعا هنرمند سخاوتمند همهجا پیدا نمیشود.در پایان زهرا زهرانی، مدیر اجرایی گروه، از کملطفیها در حمایت از این رویداد میگوید و از مسئولان شهری بابت بیتوجهی به افراد دارای معلولیت بهشدت گلایه میکند. نمایشگاه آثار گروهی «کُد خدا»، اولین نمایشگاه گروه هنری we، 9 تا 12 دی در سرای قزلباش واقع در چهارباغ عباسی میزبان علاقهمندان است.