به گزارش اصفهان زیبا؛ با پیروزی انقلاب اسلامی در ۲۲بهمن۱۳۵۷ نقش ارتش جمهوری اسلامی ایران وارد مرحله‌ای تازه و حساس شد، مرحله‌ای که هم امید در آن جاری بود و هم تردید.
دشمنان داخلی و خارجی که بقای خود را در نبود یک ارتش قدرتمند می‌دیدند، از همان آغاز، پروژه‌ای هماهنگ برای تضعیف و تخریب ارتش را کلید زدند.
آنان که قصد داشتند ایران را یا تحت سلطه خود درآورند یا به‌کلی از صحنه جغرافیای سیاسی جهان حذف کنند، به‌خوبی می‌دانستند که ارتش یکی از آخرین و مستحکم‌ترین سدهای مقاومت در برابر زیاده‌خواهی‌هایشان است.
در چنین شرایطی بود که سیل اتهام‌ها و شعارهای به‌ظاهر انقلابی علیه ارتش بهراه افتاد؛ شعارهایی از قبیل «ارتش ضدانقلاب است»، «ارتش باید منحل شود»، «ارتش خلقی»، «ارتش بی‌طبقه توحیدی» و… .
هرکدام از این شعارها در ظاهر رنگ انقلابی داشت؛ اما در باطن، تلاشی بود برای فروپاشی یکی از ستون‌های اصلی کشور. در اوج این هجمه‌ها، امام خمینی(ره) به‌عنوان رهبر انقلاب، نقشی بی‌بدیل در حمایت از ارتش ایفا کردند.
ایشان در تاریخ ۲۷اسفند۱۳۵۷ در بیانیه‌ای تاریخی فرمودند: «بحمدالله با خواست خدای متعال و پشتیبانی ارتش، این نهضت به ثمر رسید» (صحیفه امام، جلد ۶، ص ۳۷۳).
اما این تنها آغاز ماجرا بود. امام در یکی از مهم‌ترین و راهبردی‌ترین تصمیم‌های خود، در تاریخ ۲۸ فروردین ۱۳۵۸ با قاطعیت بر ضرورت حفظ، تقویت و انسجام ارتش تأکید و فردای آن روز را به‌عنوان «روز ارتش» نام‌گذاری کردند.
این تصمیم، نه‌تنها توطئه‌های تفرقه‌افکنانه را خنثی کرد، بلکه فصل تازه‌ای را در رابطه ارتش و مردم رقم زد. با وجود حمایت صریح رهبر انقلاب، فشارها اما علیه ارتش ادامه داشت. گروه‌های مختلف ازجمله فدائیان خلق، سازمان مجاهدین خلق، توده‌ای‌ها و برخی عناصر نفوذی، جنگ روانی سنگینی را علیه ارتش بهراه انداختند.
در همان ماه‌های ابتدایی پس از انقلاب، درگیری‌هایی در مناطقی چون ترکمن‌صحرا، کردستان، آذربایجان غربی و سیستان‌وبلوچستان و با محوریت نیروهای تجزیه‌طلب و مسلح شکل گرفت، تا ارتش را یک نهاد ضدمردمی و ضدانقلاب معرفی کنند. در این میان، ارتش در خط‌مقدم دفاع از تمامیت ارضی ایران ایستاد.
نخستین یگان‌های داوطلب ارتش، بدون تردید به مناطق بحران‌زده اعزام شدند تا از امنیت ملی دفاع کنند. تداخل و دخالت‌های برخی مسئولان غیرنظامی در امور ارتش، فضای پادگان‌ها را ملتهب و تصمیم‌گیری‌های کلان را مختل کرده بود.
نمونه بارز آن، استعفای زودهنگام و تلخ نخستین رئیس ستاد مشترک ارتش، سرلشکر ولی‌الله قرنی بود که تنها ۴۳ روز پس از آغاز به کار، از سمت خود کناره‌گیری کرد و چند روز بعد، در ۳ اردیبهشت ۱۳۵۸، در منزلش به شهادت رسید. شرایط بحرانی حاکم بر ارتش، فرماندهان را بر آن داشت تا مستقیما با امام خمینی دیدار کنند و راهکاری برای حفظ نظم و ساختار ارتش بیابند.
پاسخ امام، در قالب بیانیه‌ای پنج‌بندی (صحیفه امام، جلد ۷، ص ۲۰-۲۱) صادر شد. در این پیام تاریخی، امام ضمن اعلام رسمی روز ۲۹ فروردین به‌عنوان روز ارتش، تأکید کردند که ارتش با تجهیزات کامل در شهرهای بزرگ رژه برپا کند و حمایت خود را از انقلاب و مردم ایران اعلام دارد. ایشان همچنین از مردم خواستند با ارتش همچون برادری مهربان برخورد کرده و از آن استقبال کنند.
در همین پیام، نکته‌های کلیدی دیگری نیز مطرح شد: حفظ سلسله‌مراتب، جلوگیری از دخالت غیرنظامیان در امور ارتش، ممنوعیت بازداشت بدون مجوز کارکنان ارتش و لزوم هوشیاری عمومی در برابر توطئه‌های دشمنان.
این حمایت همه‌جانبه، روح تازه‌ای به کالبد ارتش بخشید. 29فروردین، فقط یک روز در تقویم برای ارتش نیست؛ بلکه نمادی است از پایداری، اعتماد متقابل و یک تصمیم راهبردی در دفاع از استقلال و تمامیت ایران؛ ارتشی که نه‌تنها از بحران عبور کرد، بلکه در آغاز جنگ تحمیلی در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹، پرقدرت در برابر ارتش بعث عراق ایستاد و لازم به یادآوری است که تنها در فاصله ۲۲بهمن۵۷ تا شروع جنگ تحمیلی، ارتش بیش از دوهزار شهید تقدیم کرد تا امنیت و ثبات کشور برقرار بماند.
