در مسابقات جوانان جهان سال 2008 یک اصفهانی در ترکیب تیم ملی کشتی فرنگی درخشید و به مدال برنز رسید. اما در سال‌های بعد و در دوره آقایی کشتی فرنگی و بعدتر آن، نه نامی از یدالله عرب جعفری به میان آمد و نه کشتی‌گیر اصفهانی دیگری به سطح جهانی و المپیک رسید.
عرب جعفری که سال‌هاست به‌عنوان مربی به تربیت کشتی‌گیر مشغول است، در این گفت‌وگو از اتفاق‌هایی می‌گوید که اجازه نداد نام او در کشتی فرنگی ایران در ردیف مدال‌آوران نامدار ثبت شود.
بعد از یک دوره که اسم شما در کشتی ایران مطرح شده بود، بعدها دیگر خبر خاصی نبود. چرا؟
حدودا 16 سالی از حضور من در مسابقات قهرمانی جهان می‌گذرد. در دوره خدمت سربازی برای اعزام به مسابقات سیزم انتخاب شدم و شش ماه هم در اردوی تیم ملی بودم که به‌یک‌باره اعلام کردند به دلیل هم‌گروهی با نماینده رژیم صهیونیستی، اعزام نمی‌شوم.
این اتفاق تأثیر بدی روی من گذاشت و بعدها با پیگیری‌هایی که داشتم، متوجه شدم به من دروغ گرفته‌اند.
بعد از اینکه از مسابقات سیزم بازماندم، در انتخابی تیم ملی شرکت کردم و به عنوان سوم مشترک دست یافتم. بعدها در چند دوره مسابقات قهرمانی کشور هم شرکت کردم و حتی بعدها هم که مربی شدم، بازهم تمرین‌هایم را رها نکردم.
چه مسیری را برای رسیدن به تیم ملی طی کردید؟
آقای زارع شریف مربی من بود. از دوران مدرسه سمت این رشته رفتم. بعدها فرهاد شیرانی و رسول جزینی مربیانم بودند. در اردوی تیم ملی هم زیرنظر حسن رنگرز کار کردم و از او خیلی چیزها یاد گرفتم.
حضور من در تیم ملی اول لطف خدا بود و مدال‌گرفتنم در مسابقات جهانی نیز با درخشش کشتی‌گیرانی چون سعید عبدولی، بشیر باباجان‌زاده و بابک قربانی هم‌زمان بود. این نفرات در تیم ملی عنوان‌دار شدند. اما من به دلایلی نتوانستم ادامه بدهم و حسرت آن را می‌خورم.
در مقطعی خاطرم هست که عدم‌حمایت و اختلاف با هیئت را دلیل دوری از ورزش قهرمانی عنوان کردید. حالا حسرت نمی‌خورید موقعیتی را که به دست آورده بودید، از دست دادید؟
اگر فکر امروزم را داشتم، حتما از موقعیتی که داشتم، استفاده می‌کردم. اگر بیشتر تمرین کرده بودم و وارد مسائل حاشیه‌ای نمی‌شدم، مدال المپیکی و جهانی داشتم.
من ازلحاظ فنی شایستگی داشتم و مربیانم همیشه می‌گفتند عرب‌جعفری در سرپا جزو فنی‌ترین‌های ایران است. متأسفانه از جایی ورق زندگی من برگشت و نتوانستم به آنچه می‌خواهم، برسم. در مربیگری هم این توانایی را دارم که شاگردهای خوبی تربیت کنم. اما فعلا مشکلاتی سر راهم گذاشته‌اند.
از چه لحاظ؟
در کلاس مربیگری من 115 کشتی‌گیر حضور داشتند و بهترین سانس خانه کشتی تجدد در اختیارم بود. اما حالا این سانس را از من گرفته‌اند و جواب درستی درباره علت این تصمیم نمی‌دهند و به یکدیگر پاس می‌دهند. نمی‌دانم با من چه مشکلی دارند و چرا چنین حاشیه‌هایی برایم ایجاد می‌کنند.
چرا من نباید در کادر فنی تیم کشتی سپاهان باشم. درحالی‌که هفت مربی دیگر از اصفهان هستند و من هم توقع داشتم در این جمع باشم؟ اتفاقا مربیان تیم‌های دیگر هم این سؤال را می‌پرسند که چرا عرب‌جعفری در کادر تیم اصفهان نیست؟
البته اعتراضی ندارم. چون آقارسول (جزینی) بر گردن من حق دارد. اما دلم می‌خواست در کنارش باشم و از او کار یاد بگیرم. جزینی در سه المپیک حضورداشته است و تجربه بالایی در کشتی دارد و کنار او کارکردن برای هر مربی کلاس درس است.
به‌جز سالن کشتی تجدد نمی‌توانید در سالن دیگری به‌عنوان مربی فعالیت کنید؟
یکی از مربیان کشتی آزاد به من پیشنهاد داده است با او همکاری کنم و کشتی سرپا به شاگردانش درس بدهم. اما برای وجهه من که در رشته کشتی فرنگی شناخته‌شده هستم، خوب نیست. نمی‌دانم چرا من مربی را این‌طور دل‌زده کرده‌اند. من با رئیس هیئت کشتی مشکلی ندارم. اما نمی‌دانم چرا این‌طور شده و چه اتفاق‌هایی رخ داده است؟
به دنبال اجاره سالن هم بوده‌ام. اما با این قیمت‌هایی که می‌گویند و ممکن است رخداد غیرمترقبه‌ای مثل کرونا رخ بدهد، اجاره ریسک است. ضمن اینکه مسیر سالنی که پیدا کرده‌ام، برای شاگردانم دور است و احتمالا برخی از خیر کشتی می‌گذرند. اما گویا برای کسی اهمیت ندارد و برایشان مهم است فقط یدالله نباشد. اینکه چه بر سر شاگردانش می‌آید، اهمیتی ندارد.
علیرضا اسدی و علیرضا قناعتی دو شاگرد من قهرمان کشور هستند و نمی‌خواهم به‌واسطه شرایط پیش‌آمده، شاگردانم متضرر شوند. به آن‌ها گفته‌ام سراغ مربیان دیگر بروند.
