دوباره با والیبال آشتی کردیم

به گزارش اصفهان زیبا؛ باگذشت دو هفته از برگزاری مسابقات لیگ ملت‌های والیبال، می‌توان قضاوت بهتری از عملکرد سروقامتان تیم ملی والیبال تحت هدایت روبرو پیاتزا داشت. تیم کشورمان دو هفته کاملاً متفاوت را سپری کرد. به‌گونه‌ای که عملکرد تیم در هفته دوم کاملاً متضاد هفته اول بود.

در هفته اول، سهم ایران سه باخت و تنها یک برد بود، اما در هفته دوم، جوانان ایرانی در بلگراد غوغا به پا کرده و مقابل حریفان قدر خود، موفق به کسب سه پیروزی شدند و حتی اگر جوانی و نا تجربگی بازیکنان نبود؛ این هفته را با چهار برد به اتمام می‌رساندیم.

اتفاق تلخ این هفته مصدومیت ستاره تأثیرگذار تیم، مرتضی شریفی بود. نبود شریفی در ترکیب ایران در دو بازی آخر مقابل آلمان و هلند به‌وضوح به چشم آمد. عملکرد پیاتزا آن‌چنان چشمگیر بوده که خیلی زود هوادارانی که چند سالی بود به قولی با والیبال قهر کرده بودند را با والیبال آشتی داد.

این روزها در کنار اخبار مرتبط با وقایع اخیر می‌توان صحبت‌های مردم و حرص‌وجوش دوباره‌شان برای والیبال را با چشم دید و با گوش شنید، اما چه نکات برجسته‌ای در بازی‌های تیم ملی کشورمان وجود داشت که هواداران را بار دیگر به داشتن تیمی پرافتخار امیدوار کرده است؟

ذهنیت شکسته خورده، شکسته

شاید بتوان یکی از بارزترین مشکلات تیم ملی والیبال در سه چهار سال اخیر را اتمسفر باخت در تیم (از بازیکن گرفته تا مربی) دانست. موضوعی که در بازی‌های زیادی در سال‌های اخیر در عملکرد تیم ایران مشهود و تأثیرگذار بوده است. این غده سرطانی آن‌قدر در تیم ریشه دوانده بود که بسیاری از بازی‌های برده را در نهایت واگذار می‌کردیم.

نمونه بارزش بازی دو سال قبل تیم ملی مقابل ایتالیا که تیم کشورمان در دو دست، زودتر از لاجوردی پوشان به امتیاز 24 رسید؛ اما آن تیمی که در نهایت ست را از آن خود می‌کرد ایران نبود. یا حتی مسابقات سال گذشته لیگ ملت‌ها که برای صعود به المپیک بسیار مهم بود؛ ایران در دو هفته اول چند بازی را در ست پنجم واگذار کرد. موضوعی که به اذعان کارشناسان نشان ازدست‌رفتن ذهنیت برنده داشت.

امسال می‌توان تغییر در ذهنیت را به وضوح مشاهده کرد. به جز بازی اول مقابل برزیل، تیم کشورمان در هیچ مسابقه‌ای خود را از پیش بازنده نمی‌دانسته است. هر چند هنوزهم رگه‌هایی از ذهنیت شکست‌خورده را در برخی از مسابقات به‌خصوص در بازی آخر مقابل آلمان و هلند از ملی‌پوشان شاهد بودیم.

شاید همین عامل بود که باعث باخت ما مقابل آلمان وپنج سته شدن بازی مقابل هلند شد. نکته دیگری که این روزها تحت هدایت پیاتزا کاملاً نقطه مقابل آنچه از سال‌های گذشته تیم ملی را دیده بودیم شاهد هستیم؛ بازگشت‌های درخشان تیم ملی به بازی است. نمونه بارز آن در بازی با آرژانتین شاهد بودیم که در یکی از دست‌ها تیم کشورمان پنج امتیاز عقب بود و تصور بر آن بود که ست از آن آرژانتین خواهد شد، اما سروقامتان در عین شگفتی توانستند ست را از آن خود کردند.

یا بازی با هلند که جوانان ایرانی در نهایت توانستند بر ذهن شکست‌خورده غلبه کرده و بازی دو بر یک باخته را تبدیل به پیروزی سه بر دو کنند. با این اوصاف به نظر می‌رسد پیاتزا توانسته به‌خوبی مشکل اصلی تیم را به‌خوبی شناسایی کند. موضوعی که پیشرفت آن را بازی به بازی بر عملکرد بازیکنان جوان شاهد هستیم.

بالاخره ماهم در بهترین‌ها سهمی داریم

نه‌تنها شاهد پیشرفت در عملکرد تیمی هستیم؛ بلکه پیشرفت فردی را می‌توان در همه بازیکنان دید. جواد کریمی که تنوع و کیفیت پاس‌هایش به‌هیچ‌وجه قابل‌قیاس با سال‌های گذشته نیست، تا مرتضی شریفی که حالا می‌تواند نقطه قابل اتکایی در تیم باشد و نبودش در ترکیب تیم برای پیاتزا چالش بسازد و البته آرمان صالحی که همانند سال گذشته، همچنان بهترین لیبرو مسابقات است. در کنار این بازیکنان، پیاتزا البته شگفتانه‌های خوبی را به والیبال دنیا معرفی کرده است.

ارشیا به نژاد، عیسی ناصری، یوسف کاظمی و علی حق‌پرست بازیکنانی هستند که هرکدام هر موقع که در بازی حضور داشته‌اند، ورق‌بازی را به نفع ما برگردانده‌اند. در کنار این اسامی باید اسم امیرحسین اسفندیار، بردیا سعادت و احسان دانش‌دوست را آورد که توسط پیاتزا متحول شده‌اند.

در جدول بهترین‌های مسابقات، پوریا حسین خانزاده بهترین بازیکن مسابقات در بخش سرویس است. ارشیا به‌نژاد بالاتر از سیمون نیکولوف در رتبه هشت پاسورها حضور دارد که برای پاسور جوانی چون او یک نکته مثبت است. عیسی ناصری هم که تنها در پنج بازی به میدان رفته در رده یازدهم بهترین مدافعان قرار گرفته است. بدون شک اگر مصدومیت ناصری نبود او حالا جزو چند بازیکن برتر بهترین مدافعان قرار داشت.

یکی از نکات مثبت پیاتزا که او را در مقابل مربیانی همچون پیاتزا، عطایی و پائز قرار می‌دهد؛ استفاده تمام از ظرفیت همه بازیکنان است. به‌گونه‌ای که در دو هفته اخیر، پیاتزا از تمام شانزده بازیکن خود استفاده کرده و فشار مسابقات را تنها بر دوش هشت بازیکن نگذاشته است.

موضوعی که بر عملکرد خوب بازیکنان تأثیر گذاشته و همین عدم قطعیت حضور در ترکیب ثابت تلاش بازیکنان را برای قرارگیری در ترکیب چندبرابر از قبل کرده است.

اگر مشکلات اخیر در کشور نبود و مرزهای هوایی باز بود؛ پیاتزا قصد استفاده از بازیکنان دیگری همچون علی حاجی‌پور، علی رمضانی، مبین نصری و… را هم ترکیب تیم ملی در طول مسابقات داشت. هر چند به نظر می‌رسد برای مسابقات قهرمانی جهان شاهد حضور بازیکنان دیگری همچون کاپیتان میلاد عبادی‌پور هم باشیم.

البته که به نظر می‌رسد در سال آینده هم بازیکنان جوان دیگری به تیم ملی اضافه شوند. گلزاده، قلیچ‌نیازی، علیخانی، کوکجلی، داداش آده و… از جمله بازیکنانی هستند که از حالا سودا ملی‌پوش را در سر می‌پروانند.

اگر صعود کنیم، شاهکار کرده‌ایم

قبل از شروع مسابقات، هدف تیم ملی در مسابقات لیگ ملت‌ها کسب رتبه دهم تا دوازدهم خواهد بود. هدفی که به‌خوبی تا هفته دوم محقق شده است. اما جوانان باانگیزه ایرانی توقف‌ناپذیرند و خود را آماده صعود به مرحله نهایی می‌کنند. هرچند با توجه با بازی‌های هفته سوم کشورمان که مقابل تیم‌های قدرتمندی مثل لهستان، فرانسه و بلغارستان از خاک برخواسته است؛ کار صعود را سخت کرده است.

تیمی که این روزها شاهدش هستیم، همان‌طور که بالا گفتیم نشان داده است حریف چغری برای هر تیمی است. به نظر می‌رسد با کسب سه برد از چهار مسابقه، تیم کشورمان باتوجه‌به بازی‌های حریفان مستقیمش در مسیر صعود به مرحله نهایی، به‌طورقطع به مرحله بعدی صعود خواهد کرد. با همه تفاسیر بیان شده از تیم ملی ایران، به نظر شما تیم کشورمان در پایان مسابقات لیگ ملت‌ها چه رتبه‌ای را کسب خواهد کرد؟