انسانهاي بزرگ همانند چراغهايي پرتوافکن هستند که از خود نور ساطع ميکنند و ديگران در شعاع آن نور راه مييابند و از دل تاريکيها گذر ميکنند. حيات و ممات براي علما و دانشمندان تفاوتي ندارد و شخصيت وجودي آنها بعد از مرگشان نيز هدايتگر انسانهاي حقطلب و نفوس مستعد است؛ لذا فرمودهاند: «العلماء باقون ما بقي الدهر» عالمان تا دنيا و روزگار باقي است، وجود دارند.