
وقتی از شاهنامه یاد میشود، عموما داستانهای پهلوانی، نبردهای رستموسهراب، رستمواسفندیار، هفتخان رستم، داستان فریدون و ضحاک و امثال آن به ذهن متبادر میشود؛ حالآنکه بخش بزرگی در شاهنامه وجود دارد که اغلب از آن بیخبریم و با آنکه بیشتر حجم شاهنامه را نیز در بر میگیرد، مغفول مانده است و در جامعه ما جایگاهی ندارد

همزمان با جنگ دوازدهروزه و ثبت صحنههای دلخراش از تجاوزی دیگر در تاریخ ایران عزیز، ذهنهای جستوجوگر در پی کشف ریشهها و زمینههای بروز این جنگ بودند.

بخشی از مقدمه شاهنامه به ستایش پیامبر اسلام و حضرت علی (ع) اختصاص دارد. فردوسی در این ابیات آنچنان که اعتقاد شیعه است، علی (ع) را وصی پیامبر(ص) مینامد و میگوید:

حکیم ابوالقاسم فردوسی، در مقدمه نسبتا مبسوط شاهنامه به ستایش خداوند، ستایش خرد، داستان پیدایش جهان، راز خلقت انسان، ستایش پیامبر اسلام (ص) و حضرت علی (ع) و بیان ماجرای سرودهشدن شاهنامه و درنهایت مدح محمود غزنوی پرداخته است.

آیینهای کهن ریشه در اساطیر و باورهای کهن دارند. غالب پژوهشهای اسطورهشناسان بر کشف و بررسی ریشههای اساطیری و معنای آنها در جهان باستان متمرکز است.

در این ستون قرار است اندیشه و آرمان انسان ایرانی مسلمان را در آیینه شاهنامه بازخوانی کنیم.

فارابی بیگمان یکی از بزرگترین و مؤثرترین پدران فکری و معنوی ایران است …

شاید عجیب به نظر برسد که برای تحلیل یکی از مهمترین رویدادهای سیاسی تاریخ معاصر، دست به دامان تحلیل ادبی شویم. اما گاه رویداد آنچنان بزرگ و بدیع است که مفاهیم سیاسی و اجتماعی معمول کشش تحلیل آن را ندارند.

یکی از پرسشهای اساسی درخصوص معنای دولتمرد، در ایران پس از انقلاب اسلامی، نسبت و نحوه مواجهه آن با نظام سیاسی برآمده با انقلاب است.