به گزارش اصفهان زیبا؛ بدون‌شک باید مهدی طارمی، مهاجم تیم ملی کشورمان را معروف‌ترین لژیونر فوتبال ایران در این دوسال اخیر به‌حساب آورد که با درخشش در لیگ پرتغال توانسته نظر مثبت چندتیم مطرح و شناخته‌شده فوتبال دنیا را جلب کند و این روزها صحبت‌های زیادی مبنی بر حضور طارمی در لیگ ایتالیا و تیم اینترمیلان، صدرنشین فوتبال این کشور به گوش می‌رسد.
درخشش طارمی در تیم پورتو باعث شده تا او نسبت به بازیکنانی مثل علیرضا جهانبخش و سردار آزمون قیمت بیشتری داشته باشد و در این یک‌ماه اخیر همه منتظرند تا خبر انتقال طارمی از پرتغال به ایتالیا نهایی شود. ستاره بوشهری فوتبال ایران برخلاف خیلی از بازیکنان تیم ملی خیلی دیر و توسط علی دایی به فوتبال حرفه‌ای معرفی شد.
اما به قول خیلی از کارشناسان ره صدساله را یک‌ساله رفت و موفق شد به‌عنوان لژیونر راهی خارج از ایران شود و امروز گران‌قیمت‌ترین بازیکن ملی فوتبال ما به‌شمار می‌آید.
طارمی در حالی قرار است پیراهن راه‌راه آبی‌ومشکی نراتزوری را بر تن کند که فوتبال ایتالیا و تیم ملی این کشور محبوبیت بسیار زیادی در بین ایرانی‌ها دارد و ستاره‌های قدیمی فوتبال ایتالیا مثل بوفون، مالدینی، کاناوارو، دل‌پیرو، گتوزو و پیرلو از جمله بازیکنان شناخته‌شده و محبوب در نسل میان‌سال فوتبال ایران هستند و لیگ این کشور با جذابیت بسیار زیادی در بین علاقه‌مندان به فوتبال در کشورمان پیگیری می‌شود.
البته سبک فوتبال دفاعی ایتالیایی‌ها که سال‌هاست در سطح جهان شناخته شده، سدی بزرگ برای درخشش طارمی به حساب می‌آید و شاید تقابل او با مدافعان خشن و سخت‌گیر تیم‌های ایتالیایی بتواند نشان دهد که این بازیکن برای درخشش در سطح اول فوتبال دنیا چه توانایی‌هایی دارد.
جانشین رحمان و سامره
با وجود این، طارمی اولین لژیونر ایرانی حاضر در فوتبال ایتالیا نیست و قبل از این هم ایرانی‌هایی بوده‌اند که به هرطریق‌ممکن خودشان را به فوتبال فیزیکی و خشن ایتالیا رسانده‌اند و چندسالی را هم در این کشور دوام آورده‌اند.
به جز سردار آزمون که چندماهی است راهی رم شده و این روزها مشغول مداوای مصدومیت خودش است، علی سامره، مهاجم سابق تیم استقلال و سرپرست فعلی این تیم، پس از عملکرد درخشانش در استقلال و آقای‌گلی لیگ آزادگان موردتوجه تیم پروجا ایتالیا قرار گرفت و در سال ۲۰۰۱ به این تیم پیوست. سامره پس از انجام تنها هفت بازی (شش بازی در سری آ و یک بازی در کوپا ایتالیا) به استقلال برگشت؛ اما شاید مربی فعلی تیم ملی و دستیار امیر قلعه‌نویی یکی از بهترین و مؤثرترین لژیونرهای تاریخ فوتبال ایران باشد.
رحمان رضایی بعد از پنج سال حضور در تیم ذوب‌آهن، در سال ۱۳۸۰ راهی سری آ شد و به تیم پروجا پیوست. این بازیکن باثبات توانست هفت فصل در کنار بهترین مدافعان جهان در بالاترین سطح فوتبال توپ بزند. بعد از دوفصل به تیم مسینا پیوست که بیشترین حضورش در لیگ ایتالیا در این تیم بود. او در مسینا آمار از ۱۱۰ بازی دو گل زده را به ثبت رساند و در فصل 2007-۲۰۰۶ عضو تیم لیورنو ایتالیا شد و یک‌فصل‌و‌نیم هم در این تیم توپ زد.
رحمان در سری آ ایتالیا از سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۸ بازی کرد و مجموعا از ۱۷۵ بازی هشت گل به ثمر رساند. حالا طارمی باید تلاش کند تا شاید بتواند یاد و خاطره درخشش بازیکنان ایرانی در کشور ایتالیا را دوباره برای علاقه‌مندان به فوتبال زنده کند.
البته این احتمال وجود دارد که با توجه به رفاقت طارمی و سردار در تیم ملی، حضور هم‌زمان این دو بازیکن در کشور ایتالیا هم بتواند ازلحاظ روحی و انگیزشی هردو مهاجم تیم ملی را با شرایط بسیار بهتری راهی میدان رقابت کند و مقایسه این دو مهاجم با یکدیگر، البته به شرطی که سردار فصل بعد را هم در رم بماند، شرایط را برای درخشش هر دو بازیکن فراهم می‌کند.
طارمی ستاره باشگاهی است
طارمی در تیم پورتو عملکرد درخشانی داشت و با مدل پنالتی‌گرفتن‌هایش بیشتر از همیشه در کشور پرتغال معروف شد؛ اما سؤال مهم اینجاست که طارمی در قامت بازیکن تیم ملی یک ابرستاره و نجات‌دهنده نبوده است و در همین جام ملت‌های آسیا در کشور قطر هرگز نتوانست عملکردی به‌اندازه یک ستاره جهانی داشته باشد.
در مسابقاتی که اکرم عفیف قطری یک‌تنه تیمش را به‌عنوان قهرمانی در جام ملت‌های آسیا رساند، طارمی بازیکنی معمولی و قابل‌مهار بود و به‌نظر می‌رسد که نسخه باشگاهی و ملی مهدی طارمی از زمین تا آسمان با یکدیگر تفاوت دارد و نگاه از بالا به پایین این ستاره بوشهری در تیم ملی باعث شده تا طارمی نتواند در رده ملی بازیکنی آن‌چنان ارزشمند به‌حساب بیاید.
البته او معمولا در مقابل تیم‌های کوچک و ضعیف خوب گل می‌زند؛ اما در بازی‌های حساس و حیاتی آن‌چنان تأثیرگذار نبوده و باید امیدوار باشیم با یکی‌دو سال حضور در فوتبال ایتالیا آن هم در آخرین سال‌های دوران فوتبال حرفه‌ای خودش بتواند به بلوغ لازم برای درخشش در رده ملی هم دست پیدا کند و در حقیقت فوتبال ایران در مسیر رسیدن به جام جهانی بتواند مهاجمی داشته باشد که به‌اندازه اسم باشگاه خودش، در رده ملی هم ستاره باشد.
