به گزارش اصفهان زیبا؛ بعضی از نانواهایی که وجدانشان را با خودشان این‌طرف و آن‌طرف نمی‌برند و می‌گذارندش خانه که تا لنگ‌ظهر چرت مرغوب بزند، نان سنگک را با آرد تافتون می‌پزند؛ یعنی نان سنگکی را که از قدیم‌وندیم به خاصیتش معروف بوده و برای خودش برووبیایی داشته است، به ذلت می‌کشند و با خودشان نمی‌گویند که این سنگک بیچاره شاید دچار دوگانگی شخصیت شود، افسردگی بگیرد و بیفتد توی جوی آب و خوراک موش‌ها شود.
سنگک همیشه تومنی هفت صنار با بقیه فرق داشت. همین الان هم ساده‌هایش 10 چوق و بزک‌کرده‌های خاش‌خاشی‌اش 20 چوق معامله می‌شود؛ ولی چه فایده؟ کلاغ را رنگ کرده‌اند و جای قناری می‌فروشند؛ هرچند به کلاغ بربخورد و با خودش بگوید: «مگه من چمه؟» قدیم نان سنگک‌ها یک نارنجی خوش‌رنگ بودند که ری‌به‌ری قلوه‌سنگ‌ها محکم چسبیده بودند به پک‌وپهلویشان و باید با کلید درشان می‌آوردی. اما الان چه؟ سنگک‌ها از بس نا ندارند، رنگ‌ورویشان دارد مثل گچ سفید می‌شود. قلوه‌سنگ‌های کج‌وکوله هم جایشان را داده‌اند به سنگ‌های صیقلی صاف و یکدست که با یک چشم‌غره زرتشان قمصور می‌شود و تِلپی می‌افتند پایین.
از دید زیبایی‌شناسی هم که به سنگک‌های امروزی نگاه کنیم، به زشتی می‌رسیم. بعضی از همان نانواها، فرم را حفظ کرده‌اند؛ ولی تا توانسته‌اند، سنگک را از محتوا خالی کرده‌اند؛ درست مثل خانه‌هایی با نمای گرانیت که فقط باید از روبه‌رو نگاهشان کنی؛ چون اگر کمی به چپ و راست بروی، سیمان سیاهشان از بغل می‌زند بیرون.
این محتوا کاش فقط ضعیف بود؛ جعلی هم است: شکل سنگک، خاصیت تافتون، با قیمت سنگک! شما برای پیتزایی که مزه سوپ می‌دهد و نیم‌میلیون قیمت دارد، شیتیل خرج می‌کنید؟ این‌جور کسبه‌ها قبل از گرفتن پروانه کار، گزینش نمی‌شوند. گزینش فقط برای مدرس‌های قوزی‌شده عینکی‌ست که بعد از بیست‌واندی سال دود چراغ خوردن و شب‌بیداری‌کشیدن، قبل از تدریس حسابداری یا فیزیک، باید به چند نفر که رویشان زوم کرده‌اند تا کوچک‌ترین حرکت غیرارادی پلک چپشان را معنا کنند، جواب پس بدهند. البته دلیلش واضح است. مدرس اگر نتواند به آن سؤالات، درست و کامل جواب بدهد، مطالب علمی توی کله بچه‌ها نمی‌رود؛ ولی شاطری که نان می‌پزد و کارش با سلامتی و جان مردم گره خورده، نیازی به جواب‌دادن به آن سؤالات ندارد؛ چون قرار نیست چیزی توی کله کسی بکند. حالا یک کم پرنمک یا پر جوش‌شیرین چه فرقی می‌کند؟ توی معده همه با هم قاتی می‌شوند و آنجا سگ صاحبش را نمی‌شناسد. اصلا مردم هفت تا جان دارند و بادمجان بم‌اند؛ ولی یک کله که بیشتر ندارند.
جدیدا جوری شده که توی نانوایی‌ها تا یکی می‌گوید تافتون، چند تا سنگک و بربری برمی‌گردند نگاهش می‌کنند. نان‌ها دارند دچار استحاله می‌شوند و عن‌قریب است که لواش هم یواش‌یواش تغییر هویت بدهد و تافتون تمام نانوایی‌های مملکت را بگیرد. کاش به‌جز کله، فکری هم به حال شکم‌ها بکنند! به‌هرحال از قدیم گفته‌اند عقل سالم در بدن سالم است.
