به گزارش اصفهان زیبا؛ بحرانها، اعم از طبیعی، انسانی، سیاسی یا اقتصادی، مرزهای جغرافیایی و فرهنگی را درنوردیده و جهان را به صحنهای پیچیده از تعاملات میانفرهنگی تبدیل کردهاند.
در چنین شرایطی، ارتباطات میانفرهنگی نه به عنوان یک موضوع حاشیهای، بلکه به عاملی کلیدی در موفقیت یا شکست مدیریت بحران تبدیل میشود.
تجربههای جهانی از شیوع بیماریهای همهگیر تا بلایای طبیعی نشان داده است که نادیده گرفتن تفاوتهای فرهنگی میتواند به سوءتفاهمهای خطرناک، مقاومت در برابر راهکارهای مدیریت بحران و حتی تشدید بحران منجر شود.
در مقابل، درک صحیح از ابعاد فرهنگی میتواند به ایجاد اعتماد، تسهیل همکاریهای بینالمللی و طراحی راهکارهای متناسب با بافت محلی بینجامد.درک این واقعیت که فرهنگ به شیوههای گوناگون بر درک بحران، واکنش به آن و پذیرش کمکهای خارجی تأثیر میگذارد، نخستین گام در طراحی استراتژیهای ارتباطی مؤثر است.
برای مثال، در برخی فرهنگها، بحران به عنوان آزمونی الهی تلقی میشود که نیاز به تسلیم و صبر دارد، در حالی که در فرهنگهای دیگر، بحران چالشی است که باید با اقدام قاطع و فناوریمحور با آن مقابله کرد. این تفاوتهای بنیادین در نگرش میتواند بر سرعت و شیوه پاسخگویی به بحران تأثیر بگذارد. ارتباطات میانفرهنگی در چنین شرایطی باید بتواند این تفاوتها را شناسایی کند و بدون قضاوت ارزشی، راهی برای همسو کردن این دیدگاهها در جهت مدیریت بحران بیابد.
زبان به عنوان یکی از بارزترین مظاهر فرهنگی، نقش حیاتی در ارتباطات بحران ایفا میکند. استفاده از نمادها، استعارهها و مثالهایی که برای یک فرهنگ خاص معنادار هستند، میتواند اثربخشی ارتباطات را به میزان قابل توجهی افزایش دهد.
در بحران شیوع ابولا در غرب آفریقا، استفاده از اصطلاحات محلی و همکاری با رهبران سنتی جوامع در انتقال پیامهای بهداشتی نقش تعیینکنندهای در پذیرش این پیامها داشت. این مثال نشان میدهد که ارتباطات میانفرهنگی مؤثر نیازمند احترام به دانش محلی و ادغام آن با دانش علمی است.
