
از کودکی رؤیای مادرشدن داشت و با عروسکهایش مامانبازی میکرد؛ اما بعد از مدتی رؤیای پزشکشدن تمام فکروذکرش را پر کرد.

اصفهان چهارمین کلانشهر پیر کشور است و چند قدمی بیشتر تا سرازیر شدن در سیاهچاله جمعیتی ندارد. طبق آمار مرکز بهداشت سال 1401 نرخ سالمندی در استان اصفهان 12.9 دهم درصد بوده که بهطور یقین این رقم حالا به بیش از 13 درصد رسیده است و گوی سبقت را از سایر استانها خواهد ربود.

مروری بر اعداد و ارقامی که در رابطه با فرزندآوری منتشر میشود، حاکی از کاهش تمایل نسبت به این امر و البته به دلایل مختلف است.

امــروزه رشـد جمعیت و ساختار آن یکی از موضوعهای اصلی در حوزه سیاستگذاری و طراحی برنامههای توسعه اقتصادی اجتماعی کشورهاست. مؤلفه اصلی توسعه هر کشوری جمعیت آن است. هر کشوری که جمعیتش متعادل باشد، برنامهریزی برای توسعه و تحقق شاخصهای پیشرفت و رفاه آن راحتتر است. محور توسعه هم در کشورها به طور معمول جمعیت جوان، پویا، بالنده و اهل کار و خالق است و اینگونه جوامع سرزنده و پویا هستند. در حــال حاضر چالش اصلی کشور ایـــران در زمینه باروری این است که میزان باروری در سطحی پایینتر از نرخ جانشینی(نرخ بـاروری 2/1) قرار دارد که این امر در درازمــدت میتواند به نرخ رشد منفی در جمعیت، کاهش سهم جمعیت جوان از کل جمعیت و سالخوردگی جمعیت منتهی شود. در حال حاضر افزایش جمعیت، نیاز جامعه و توسعه کشورمان است.




جایی میخواندم که پیرشدن جمعیت کشور تلختر از کرونا است؛ نگرانی که این روزها افتاده به جان کارشناسان جمعیت و بهداشت! جمعیت سال به سال در حال کاهش است و مثل گذشته خبری از عیالوار بودن خانوادهها و شلوغی خانهها و از این سر تا آن سر سفره انداختن نیست. مردم دیگر داشتن یک بچه را هم مصیبت میدانند چه برسد به دو بچه و همه اینها در حالی دارد اتفاق میافتد که ما روز به روز به پیری جمعیت کشور یک قدم نزدیکتر میشویم. بالارفتن سن ازدواج و مشکلات اقتصادی، کاهش میل جوانان به بارداری و فرزند آوری، را به دنبال داشته و همین شده که کارشناسان زنگ خطر پیری را به صدا درآوردهاند و معتقدند آینده جامعه سالمندی ایران بسیار سخت و غیرقابل پذیرش است.




بهتازگی نایبرئیس مجلس شورای اسلامی از یکونیم میلیون ایرانی در آستانه تجرد قطعی خبر داده است. شاخص تجرد قطعی در دانش جمعیتشناسی، مبین احتمال عدمازدواج افراد جامعه به دلیل عبور از سن مناسب برای این رویداد قلمداد میشود. بهطور طبیعی، تمایل افراد در گروههای سنی ۲۰ تا ۳۵ ساله برای ازدواج بیشتر از سایر گروههای سنی است و بهمرور در گروههای سنی دیگر این میزان کاهش چشمگیری پیدا میکند؛ جمعیتشناسان معتقدند آن دسته از افراد جامعه که وارد سن ۴۰سالگی میشوند (۴۵ یا ۵۰ سالگی که بستگی به خصوصیات جوامع دارد) تمایل آنان به ازدواج بهشدت کاهش مییابد؛ به حدی که ازدواج افراد از این سن به بعد نامحتمل است و معمولا جنبه روانی دارد و به فرهنگ جامعه برمیگردد.