مدتی قبل وقتی بر آن شدم که از مرحوم استاد عیسی بهادری و نقش او در احیای هنرهای سنتی بنویسم، به فردی رسیدم که سالهاست در احیای نام عیسیخان و روستای موطن او، آقچه کهریز، تلاش بسیاری کرده است. «علیاکبر آقچه کهریزی» زاده 1353 در روستای آقچه کهریز است و از دوره نوجوانی با شنیدن و دیدن هنرمندیهای استاد عیسی بهادری، به فرهنگ و هنر علاقهمند شده و با خواست استاد فرشچیان به جمعآوری و حفظ آثار استاد بهادری و مرمت و احیای نقاشخانه ایل بزچلو اقدام کرده است.
«اگر میخواهی نقاش باشی باید به باطن اشیا راه پیدا کنی. تا وقتی اسیر صورت هستی فقط یک مقلدی و نقاش نیستی. باید سیرت را بشناسی.» این جمله پدری است به فرزندی که آوازه هنرش از کوچههای محله پشت بارو تا آنسوی سپاهان و این سرزمین شنیده شد و «چرچیل» و «روزولت» و «چیانک کایشک» را به ستودنش واداشت. قلم قدرتمند و سحرآمیز استاد «حاجمحمدحسین مصورالملکی» بر هیچ صاحب ذوقی پوشیده نیست و تابلوهای تخت جمشید، جنگ نادرشاه و فتح هند، شکست محور و پیروزی متفقین، شیخ صنعان و دختر ترسا، چوگانبازی در میدان نقشجهان، مجنون، مسجد خیالی و تابلوی جشن حیوانات، بخشی از آثار بیشماری است که دستان شگرف استاد مصور الملکی به جهان هدیه داد و اثبات کرد که نقاشی ایرانی ریشه در تاریخ دارد و هنرمندان سپاهان همواره از غنیترین ایدهها برای خلق آثار خود بهره جستهاند.
محمود لاهیجانیان متولد پانزدهم دی 1333 در خیابان مدرس اصفهان است. او مشق نقاشی را با حضور در مغازه روحالله روحانی معروف به طالعات و از شاگردان حاج مصورالملک آغاز کرد که در همسایگی آنها قرار داشت و به مدت هفت سال نزد تنها استاد خود قلم زد. در دوران دبیرستان هوش و هنر محمود لاهیجانیان در زمینه مینیاتور بیش از پیش آشکار شد و سه سال متوالی در رشته مینیاتور، مقام اول استان اصفهان را به دست آورد و همزمان با این دوران، حاجآقا فخرالدین امامی فرزند میرزاآقا امامی او را برای همکاری فراخواند و بهاینترتیب کاشیسازیهای آثار آقای فخر به عهده محمود لاهیجانیان گذاشته شد. بعد از دوران سربازی به خدمت بانک عمران درآمد و به گفته خود تا این لحظه قلم از دستانش جدا نشده و همچنان میسازد و میپردازد.