جایگاه خبرنگاران در تسخیر تماشاگران اصفهانی!

به گزارش اصفهان زیبا؛ هفته‌نامه دنیای ورزش در دهه 50 در صفحه «شهر فرنگ» خود نارسایی‌های موجود در ورزش شهرستان‌ها را مورد بررسی قرار می‌داد. این نشریه در روز 6 اردیبهشت 1354 و در شماره 238 خود در ستونی با عنوان «پهلوون پنبه» نوشت:

شرح خارج از قرارومدار تیتر:

فرق خبرنگار با تماشاگر نورچشمی در این است که تماشاگر توی جایگاه می‌تواند بایستد، بنشیند، سرپایی دست توی جیبش بکند، پسربچه‌اش را هم کنار خودش قرار دهد. ولی خبرنگار فقط می‌تواند سقلمه‌ها را توی جمع انباشته دیگران نوش جان کند.

جایزه برای هیئت کشتی اصفهان:

شنیده‌ام گزهای اصفهان دل شما را زده، چندین بسته گز مغزپسته‌ای اعلای ساخت شاه عبدالعظیم سفارش داده‌ام تا به‌خاطر شیرین‌کاری‌های جالب شما تقدیم شود.

رفراندوم برای خوانندگان:

حقوق ناقابل، حق‌التحریر ناقابل‌تر، اضافه کار و عیدی سال 1355 و پاداش‌های ماهانه‌ام را به شرطی دو دستی تقدیم خدمتتان خواهم کرد. که همین عکس و مطلب را پیش مسوولان تربیت بدنی اصفهان ببرید و بفرمایید یک خبرنگار خوش‌خنده در جایگاه خبرنگاران به شما نشان دهد.

تبصره برای رفع هرگونه تردید و تشدید:

بختیار شفیعی زاده خبرنگار عکاس و هدایت بهبهانی خبرنگار مجله هیچ گونه مداخله‌ای در توزیع جوایز پلوون پنبه ندارند. چون عکس اختصاصی از پهلوون پنبه است. جوایز همراه تقدیرنامه گردانندگان شصت قبضه پست خواهد شد.

تذکاریه‌ای برای تکمیل عرایض:

لطف کنید به همه مراکز مطبوعاتی اصفهان و مخصوصاً به تربیت بدنی بروید و لیست آقایان خبرنگار را که شق و رق توی جایگاه نشسته و ایستاده‌اند دریافت دارید. به دردتان می‌خورند، مشکلات و مسائل ورزشی شما را همراه رپورتاژ مسابقه‌ها و تفسیرهای مربوطه به مجله ما می‌فرستند.

محض دلخوشی شما:

سعی کنید هر شغل و مقام و مصدری دارید، کنار بگذارید و فی‌الفور خبرنگار یک نشریه بشوید که مطالب و خبرها و تفسیرهای ورزشی چاپ می‌کند.

شهر فرنگ همچنین در شماره 27 اردیبهشت 54 در شماره 241 خود با چاپ تصویری از یک دختر دونده از مدرسه راهنمایی خرم اصفهان با روپوش مدرسه، روسری و گرمکن در میانه زمین فوتبال نوشت: «این نه تنها یک شنیدنی اختصاصی است بلکه دیدنی اختصاصی هم بود! که تنها نصیب تماشاگران انگشت شمار ورزشگاه باغ همایون اصفهان شد.

مربی این دخترخانم معلوم نبود کجا رفته بود که او در میان ناباوری حاضران در استادیوم، با گرمکن و روپوش و روسری به دویدن پرداخت و به رقابت با دانش آموزانی که مثلاً- و به اسم- مسابقه دوومیدانی آموزشگاه‌های ناحیه یک اصفهان را برگزار می‌کردند.

بی تفاوتی به این موضوع از نظر برگزارکنندگان بازی‌ها به قدری بود که کسی از آقای مربی نخواست بپرسد: این دیگر چه ابتکاری بود؟ و جالب این‌که این دختر بیچاره نه تنها در پیست نمی‌دود بلکه دارد داخل زمین چمن فوتبال را می‌پیماید. راستی این کار با مقررات و قواعد ورزش منافات ندارد؟»