سی‌وهفتمین جشنواره فیلم کودک و نوجوان اصفهان، مثل همیشه پر از رنگ، خنده و ذوق کودکانه است، اما یک چیز به‌طور عجیبی در میان رنگ‌ها کم‌رنگ شده: فیلم‌های مقاومت!
در سالی که منطقه بیش از هر زمان دیگری درگیر روایت‌ها و نبردهای واقعی است، سینمای کودک ما در برابر بازنمایی مفهوم مقاومت، مقاومت کرده است.
نه از قهرمانان کوچک فلسطینی خبری است، نه از روایت‌های کودکانه جنگ و ایثار، نه حتی از آن جنس قصه‌هایی که به زبان کودک، بزرگی فداکاری را یادآوری کنند.
آیا مقاومت، مفهومی سنگین و نامناسب برای دنیای کودک است؟
یا این نگاه، حاصل نوعی راحت‌طلبی فرهنگی و ترس از مواجهه با موضوعات جدی در سینمای کودک است؟
واقعیت این است که کودکان امروز بیش از هر زمان دیگری با تصاویر جنگ، ظلم و نابرابری در رسانه‌های جهانی مواجه‌اند.
حذف مقاومت از جشنواره، نه به معنای محافظت از دنیای کودک، بلکه به معنای سپردن ذهن او به روایت‌های دیگر است.
سینمای کودک قرار نبود فقط سرگرم کند؛ قرار بود تربیت کند، آگاه کند و بذر ارزش‌ها را بکارد اما در این جشنواره، به نظر می‌رسد سینمای ما از رسالتش عقب‌نشینی کرده و به جای مقاومت، راه آسان فرار را برگزیده است.
همین عقب‌نشینی، خودش را در آمار خشک و بی‌رمق جشنواره در حوزه مقاومت نشان می‌دهد.
فقط شش فیلم کوتاه و پویانمایی با موضوع مقاومت در بخش مسابقه، آن هم در جشنواره‌ای که قرار است بزرگ‌ترین رویداد سینمای کودک کشور باشد؟!
این عدد نه فقط کم، بلکه نگران‌کننده است. از فیلم‌های کوتاه که بگذریم، جای فیلم‌های بلند کودک نیز در این جشنواره خالی بود؛ آثاری که بتوانند قصه‌ای ماندگار بگویند، شخصیت‌هایی درست بسازند و مخاطب کوچک را تا آخرین دقیقه با خود همراه کنند.
نبود فیلم بلند، یعنی نبودِ جسارت در روایت، نبود سرمایه‌گذاری بر روی داستان‌های عمیق‌تر و نبود ایمان به تأثیرگذاری سینمای کودک به‌عنوان یک رسانه تربیتی جدی.
جشنواره‌ای که باید محل نمایش رویاها، شجاعت‌ها و آرمان‌های نسل آینده باشد، امسال بیشتر شبیه یک زمین بازی بی‌صدا بود؛ پر از بادکنک و لبخند، اما بی‌قصه و بی‌قهرمان.
مگرنه اینکه جشنواره قرار است آیینه وضعیت تولید باشد؟
پس این آیینه چه تصویری از سینمای کودک امروز ما نشان می‌دهد؟
تصویری رنگ‌پریده، محتاط و بی‌ماجرا.
در این میان، مقاومتِ واقعی، همان است که غایب بزرگ این جشنواره شد؛ مقاومتی در اندیشه، در روایت و در ایمان به اینکه کودک ایرانی شایسته شنیدن قصه‌های واقعی و بزرگ است.
