به گزارش اصفهان زیبا؛ هفته ازدواج، همیشه مصادف است با وعده‌وعیدها و اعلام اعداد و ارقامی از سوی مسئولان و سیاست‌گذاران در رابطه با ازدواج؛ وعده‌هایی که البته چند روز بعد و پس از به پایان‌رسیدن این هفته به دست باد سپرده می‌شوند و تنها تعداد اندکی از آن‌ها تحقق می‌یابند.
در این میان، اما آنچه سال‌هاست به محلی برای بحث و جدل تبدیل شده، ازدواج دهه شصتی‌هاست؛ نسلی که این روزها کم‌کم در حال پا گذاشتن به سنین میان‌سالی هستند و اما همچنان ازدواج آن‌ها با چالش‌ها و اما و اگرهایی روبه‌روست.
این درحالی است که به‌تازگی حجت‌الاسلام مهدی متقی‌فر که مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی و توسعه اجتماعی جوانان است، در گفتوگو با رسانه‌ها مدعی شده که دهه‌هشتادی‌ها در امر ازدواج پیشی گرفته‌اند.
او همچنین عنوان کرده است که برنامه‌ریزی‌ها و هدف‌گذاری‌ها برای ازدواج همه افراد مجرد دهه ۶۰، ۷۰ و ۸۰ است و باید مدنظر قرار بگیرد.
از سوی دیگر ازدواج‌نکردن دهه‌شصتی‌ها با نگرانی‌هایی هم روبه‌روست؛ نگرانی‌هایی از جنس نزدیک‌شدن آن‌ها به تجرد قطعی؛ موضوعی که باعث شده برخی از ضرورت راه‌اندازی مراکز همسریابی سخن بگویند.
رضا اسماعیلی، جامعه‌شناس در گفتوگو با «اصفهان‌زیبا» چالش اصلی ازدواج نکردن را فراهم‌نبودن زمینه‌های لازم می‌داند؛ ضمن اینکه می‌گوید پیشی‌گرفتن ازدواج دهه‌هشتادی‌ها ادعایی نادرست است.
اخیرا اعلام شده است که دهه‌هشتادی ها در امر ازدواج نسبت به دهه‌های پیشین خود سبقت گرفته‌اند؛ موضوعی که باعث شده است از اهمیت ایجاد و فعالیت مراکز همسریابی سخن بگویند. آیا این مراکز می‌توانند به افزایش آمار ازدواج دهه شصتی ها کمک کنند؟
این ادعا که دهه‌هشتادی‌ها در امر ازدواج از باقی نسل‌ها پیشی گرفته‌اند، نادرست است؛ چرا که این دهه هنوز به آمادگی لازم نرسیده‌اند و شاید خیلی‌هایشان شرایط و زمینه‌های کافی برای ازدواج نداشته باشند.
اما موضوع مهم این است که ازدواج نکردن دهه‌های پیشین به دلیل نیافتن همسر نیست؛ بلکه مشکل اصلی فراهم‌نبودن زمینه‌های خانواده و زندگی زناشویی است؛ زمینه‌های اقتصادی مثل نداشتن مسکن و شغل مناسب و نگرانی نسبت به آینده.
به‌هرحال، ازدواج نیازمند پیش‌نیازهایی است که افراد بتوانند به واسطه آن به زندگی فردای خود و ثبات عاطفی‌اش، امید و اطمینان بیشتری داشته باشند.
پس تا مادامی که این زیرساخت‌ها فراهم نباشد، آمار ازدواج نیز پایین خواهد بود؛ چرا که اکنون همسریابی نسبت به گذشته که بیشتر به صورت سنتی اتفاق می‌افتاد، تغییر کرده و به «برق نگاهی» که توأم با عشق و علاقه است، تبدیل شده است.
افراد در محیط کار و گذران اوقات فراغت و مکان‌های تفریحی و… همسر خود را می‌یابند؛ بنابراین مراکز همسریابی اگرچه می‌توانند نقش مؤثر و افزاینده‌ای در ازدواج داشته باشند، اما در تغییر نرخ ازدواج و افزایش آن چندان تأثیری نخواهند داشت.
ازدواج‌نکردن دهه‌شصتی‌ها و نزدیک شدن سن آن‌ها به سنین میان‌سالی باعث شده تا برخی از تجرد قطعی در رابطه با آن‌ها سخن بگویند. آیا این ادعا درست است؟
تجرد قطعی در جمعیت‌شناسی شاخصی تعریف شده است که البته برای مردان صادق نیست؛ چرا که مردان به دلیل قابلیت باروری امکان ازدواج در سنین بالا را دارند؛ درحالی‌که تجرد قطعی برای زنان در سنینی رخ می‌دهد که آن‌ها دیگر قابلیت باروری نداشته باشند؛ مثلا سنین 45 تا 50 سال.
هفته ازدواج معمولا مصادف است با ارائه آمارها و ارقام‌های بسیار در رابطه با ازدواج و همچنین وعده‌وعیدها از سوی مسئولان. سیاست‌گذاران برای افزایش ازدواج چه کاری می‌توانند بکنند؟
سیاست‌گذاری برای ازدواج و تشکیل خانواده ذیل سیاست‌گذاری‌های اجتماعی و اقتصادی است. آسان‌سازی ازدواج یکی از اقدامات بسیار مهم در این زمینه است.
آسان‌سازی به چه معناست؟
آسان‌سازی یعنی اینکه شاخص رفاه در جامعه به میزانی افزایش یابد که افراد بتوانند به شغل مناسب دسترسی داشته باشند و از پس هزینه‌های خود برآیند و امکانات و زیرساخت‌ها نیز برای آن‌ها فراهم شود؛ برای مثال هزینه بهداشت و درمان و آموزش و نگهداری از فرزند و… باید کاهش یابد.
از سوی دیگر در حوزه فرهنگی نیز نیازمند اقداماتی هستیم؛ چرا که جامعه درحال حاضر در‌گیر برخی از سنت‌ها و آداب و رسوم دست‌وپا‌گیر است که همه آن‌ها می‌توانند مانع ازدواج شوند. اگر این اقدامات انجام نشود، دستیابی به نرخ بالای ازدواج نیز رؤیایی بیش نخواهد بود.
