به گزارش اصفهان زیبا؛ اگر ادعا کنیم تاریخ ورزش اصفهان را باید به قبل و بعد از مدال المپیکی سهراب مرادی تقسیم کرد، پر بیراه نگفته‌ایم. برای ورزش نصف جهان که پنجاه سال در حسرت مدال المپیکی بوده، مدال گرفتن در این رویداد بزرگ، کم اتفاقی نیست.
نیمه‌شبی که اصفهان تا صبح نخوابید. همان نیمه‌شبی که انگار همه ما اصفهانی‌ها پشت وزنه رفته بودیم و انگار همه ما آن وزنه سنگین را بلند کردیم و بعد همراه با سهراب روی سکوی اول المپیک ایستادیم.
مدال طلای المپیک کم‌چیزی نیست و مرادی هم برای ما اصفهانی‌ها کم از محمود فرشچیان، جلال‌الدین همایی و دیگر مشاهیر نام‌آور این دیار نداشته و نخواهد داشت.
تهران، مازندران، اردبیل، فارس، خوزستان و البرز و بسیار استان‌های دیگر مدال المپیکی داشتند، اما اصفهان با همه سنگینی نامش این مدال را در کارنامه‌اش نداشت.
اولین حضور اصفهانی‌ها در المپیک به 1964 توکیو باز می‌گردد که رضا استکی در رشته وزنه‌برداری و حسین غفوری‌زاده در رشته دوومیدانی در کاروان اعزامی ایران حضور داشتند؛ اما کسب مدال تا ریو 2016 به طول انجامید؛ البته در سیدنی 2000 محمد طلایی تا یک‌قدمی مدال رفت؛ اما در آن زمان هنوز مدال سوم مشترک مرسوم نبود تا شانزده سال دیگر برای برآورده شدن آرزوی اصفهانی‌ها فرصت نیاز باشد.
اصفهانی‌ها بعد از قهرمانی سهراب مرادی برای او سنگ تمام گذاشتند، از برگزاری مراسم استقبال مردمی حد فاصل گستان شهدای اصفهان تا خیابان تختی در مشایعت موتورسواران و گروه موزیک تا برگزاری چندین مراسم تقدیر و تجلیل، اما یک ناهماهنگی در بحث اهدای کلید یک آپارتمان به او و منتفی شدن آن قهرمان قصه ما را گلایه‌مند کرد.
بعدها نیز مدیران ورزشی استان تلاش کردند به نحو دیگری شرایط اهدای یک آپارتمان به او را فراهم کنند که گویا این اتفاق نیز رخ نداد تا دلخوری‌های پیدا و پنهان سهراب بیشتر شود و او که حتی در موسم قهرمانی هم چندان خوش رسانه نبود، بیش از گذشته خودش را از دسترس رسانه‌ها دور کرد.
مرادی که به‌واسطه مصدومیت‌های زیاد نتوانست سهمیه المپیک توکیو را به دست بیاورد، برای شرکت حضور در المپیک پاریس تصمیم جدی گرفته بود و حتی در مسابقات قهرمانی آسیا هم در دسته B ثبت رکورد کرد تا یکی از مراحل کسب سهمیه را پشت سر بگذارد؛ اما درست در روزهایی که ورزش دوستان ایرانی، منتظر اعلام لیست وزنه‌برداران اعزامی به جام جهانی بودند، به‌یک‌باره اعلام شد مرادی از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده تا پرونده اولین المپین طلایی اصفهان بسته شود.
پرونده قهرمانی سهراب در ورزش ایران بسته شد، اما نام پرآوازه او بر تارک نصف جهان همیشه خواهد ماند و هر المپیک گوشه چشم اصفهانی‌ها به یاد آن شب خاطره‌انگیز نم خواهد شد.
