به گزارش اصفهان زیبا؛ کمتر از سه هفته دیگر و از روز دوشنبه ۲۷ شهریور، فصل جدید رقابت‌های باشگاهی لیگ قهرمانان آسیا برای نمایندگان فوتبال ایران آغاز خواهد شد و سه تیم سپاهان، نساجی و پرسپولیس وارد این تورنمنت معتبر آسیایی خواهند شد.
اواخر هفته گذشته بود که با مشخص‌شدن گروه‌بندی رقابت‌ها و تقابل نمایندگان فوتبال ایران با غول‌های فوتبال آسیا و ستاره‌های جهانی که در ترکیب خودشان دارند، تحلیل‌های مختلفی درباره عملکرد تیم‌های باشگاهی ما در قاره کهن انجام شد؛ اما باید منتظر ماند و دید که این سه تیم چگونه می‌توانند از اعتبار و شخصیت فوتبال ایران در سطح قاره آسیا دفاع کنند.
البته هرچند در شش روز اخیر بحث فقدان تکنولوژی کمک‌داور ویدئویی در استادیوم‌های آزادی و نقش‌جهان خبرساز شده بود، با اعلام سرپرست وزارت ورزش، عزمی ملی شکل گرفته است تا در اسرع وقت در خصوص تجهیز استادیوم‌های میزبان نمایندگان فوتبال آسیا در کشورمان اقدام شود و هواداران این سه تیم و البته بقیه علاقه‌مندان به فوتبال بتوانند شاهد حضور ستارگان فوتبال دنیا در کشورمان باشند.
اما پرسش اصلی اینجاست که آیا این عزم و اراده ملی فقط در سطح وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال برقرار است یا بقیه ارکان مسئول و تصمیم‌گیر در این زمینه هم وظیفه دارند تا به‌خاطر مطرح‌بودن نام سربلند ایران خودشان را در چهارچوب برنامه‌های این سه نماینده کشورمان قرار دهند؟
مدیرعامل سپاهان ساکت نبود
اوایل همین هفته بود که مصاحبه انتقادی و جنجالی محمدرضا ساکت، مدیرعامل باشگاه سپاهان که به‌صورت تلفنی با برنامه شب‌های فوتبالی انجام شد، فضای رسانه‌های ورزشی را تحت‌تأثیر خود قرار داد.
انتقادهای ساکت به نگاه تبعیض‌آمیز تلویزیون به تیم‌های ایرانی نشان داد فوتبال و البته تلویزیون ما برای حرفه‌ای‌شدن راه بسیار طولانی در پیش دارند و عدم درج پسوند ایران در مقابل نام تیم فوتبال سپاهان به‌خوبی نشان می‌دهد هنوز آن عزم ملی در حوزه صداوسیما شکل نگرفته است و مانند سال‌های گذشته نگاه رنگی باعث شده است تیم‌های شهرستانی از تیررس رسانه ملی ما خارج شوند.
سپاهان در مسیر ذوب‌آهن
البته این موضوع اتفاق جدیدی نیست؛ در آذر ۹۷ بود که سعید آذری، مدیرعامل وقت باشگاه ذوب‌آهن، به‌خاطر همین نوع نگاه صداوسیما به تیم فوتبال این باشگاه اجازه ورود دوربین‌های تلویزیونی را به ورزشگاه فولادشهر نداد تا از حق تیمش در این رابطه دفاع کند که البته موفق هم شد؛ ولی امروز بعد از گذشت پنج سال از آن ماجرا هنوز نگاه رنگی در بین برنامه‌سازان و ارکان تصمیم‌گیر در برنامه‌های تلویزیونی وجود دارد.
از نگاه آن‌ها فقط تیم‌هایی که مشخصا در شهر تهران بازی کنند، نمایندگان ملی به‌حساب می‌آیند و بقیه تیم‌های شهرستانی مثل سپاهان، نساجی و حتی تراکتور فقط برای مردم شهرهای خودشان مهم هستند و این موضوع متأسفانه به چالشی جدی برای فوتبال باشگاهی ما تبدیل شده است.
آنتن کم‌بیننده شبکه ورزش
بهانه‌های نخ‌نماشده‌ای مثل اشتباه‌های تایپی که دوشنبه‌شب در برنامه فوتبال برتر هم به آن اشاره شد، دیگر موردپذیرش هواداران تیم‌های شهرستانی نیست. آن‌ها درخواست دارند علاوه بر نگاه ملی به اسامی تیم‌ها حتی بازی‌های تیم محبوبشان از شبکه سوم سیما هم روی آنتن پخش زنده برود.
بهانه دیگری مثل پخش از شبکه اختصاصی ورزش که برای پرداختن به موضوع‌های ورزشی تأسیس‌شده موضوع دیگری است که تیم‌های شهرستانی را آزار می‌دهد.
آن‌ها معتقدند که اگر شبکه ورزش نسبت به شبکه سه فراگیری بیشتری دارد و البته مخاطبان بیشتری را هم پای تلویزیون می‌نشاند، پس چرا بازی‌های دو تیم استقلال و پرسپولیس حتی در سطح لیگ برتر ایران هم برای یک‌بار از شبکه ورزش پخش نمی‌شود و همیشه آنتن شبکه سه در اختیار این تیم‌ها قرار می‌گیرد؛ در شرایطی که تیم‌های شهرستانی باید برای پخش بازی‌های خودشان به‌صورت مستقیم از شبکه استانی تلاش زیادی انجام دهند.
از طرف دیگر، عدم وجود امکانات پخش زنده و مشکلاتی که در بحث کیفیت دوربین‌های تصویربرداری وجود دارد، نشان می‌دهد که فوتبال شهرستان‌ها اهمیت آن‌چنانی برای صداوسیمای مرکز ندارد.
در انتظار نگاه ملی
به‌هرحال کمتر از ۲۰ روز تا اولین‌بازی دو تیم سپاهان و نساجی در لیگ قهرمانان آسیا زمان باقی مانده است. این دو تیم باید در کشورهای عراق و هند به دیدار رقبای آسیایی خودشان بروند.
انتظار می‌رود در این مدت برنامه‌ریزی‌های لازم برای کمترکردن نگاه تبعیض‌آمیز به نمایندگان آسیایی ایران انجام شود و همان‌طور که پرسپولیس می‌تواند با ترکیب رنگی قرمز از دکور برنامه‌های ورزشی شبکه سه سیما روی آنتن برود، دو تیم سپاهان و نساجی هم از این امکانات برخوردار باشند تا این شک و تردید ایجاد نشود که این دو تیم اصفهانی و مازندرانی فرزندان ناتنی ورزش ایران هستند.
پخش مستقیم بازی‌های سپاهان و نساجی از شبکه سه سیما همراه با ایجادکردن فضای ملی در خصوص این تیم‌ها، کمترین انتظار از صداوسیمایی است که با بودجه ملی باید نگاهی یکسان به تیم‌های فوتبال ایرانی داشته باشد.
