چرا حاج حسین خرازی در بیشتر عکس هایش می خندد؟! این لبخند نشانه چیست و از کجا آمده است؟ حاج حسین ، فرمانده بود ، فرمانده جنگ ، یک جنگ نابرابر ؛ جنگی که بار اصلی آن نه بر دوش امکانات و تجهیزات بلکه بر دوش آدم هاست. او در واقع «فرمانده ترین فرماندهان تاریخ» بود و باز هم لبخند بر لب داشت. لبخند در چنین شرایطی چه معنایی می تواند داشته باشد؟! در فیلم مشهوری که همه دیده ایم ، حاج حسین خرازی جلوی دوربین و در نقش گزارشگر ، شوخی می کند. «فرمانده ترین» از شکسته شدن ابهتش نمی ترسد ، اصلا به ماجرایی فراتر از آن چه در آن زمان در حال اتفاق افتادن است ، فکر نمی کند ؛ او آزاد و رها با نیروهایش شوخی می کند ، می خندد و ما را در برابر این سوال تاریخی تنها می گذارد که میانه جنگ چه وقت خندیدن و شوخی کردن است؟
در میان شهدای ِ نامی ، معدود بودند کسانی که هم در زمان حیات و هم بعد از شهادتشان ، شهرت داشتند. حاج حسین خرازی یکی از آنهاست. خرازی در زمان حیاتش ، مشهور شده بود به همین صفاتی که بعد از شهادتش او را به آنها می شناسیم. شاید درست باشد اگر بگوییم او شهادت را «زندگی» می کرد. شهادت برای او یک هدف دور نبود ، یک حیات و رویه جاری در زندگی بود ، یک طبیعت آزاد و فارغ از تمام تعلقات دنیوی.
شهید خرازی با آرمانش زندگی می کرد و به همین خاطر در دوراهی هدف و وسیله سردرگم نمی شد . من اگر هدفی ارزشمند داشته باشم و آن را در دوردست تصور کنم ، همه وسایل را برای رسیدن به آن بسیج می کنم و شاید به بیانی دیگر ، همه را برای رسیدن به هدفم وسیله کنم. کسی که با آرمان هایش زندگی می کند ، از افتادن در چنین دامی مصون است. برای او هرچه پیش آید ، خوش است و عین هدف ؛ ولو آنکه فرماندهی مدبر و آینده نگر باشد ، باز هم در «حال» زندگی می کند و از «حال» لذت می برد.
برای ما که معمولا در راه رسیدن به اهدافمان ، هیچ کس را نمی شناسیم و عادت کرده ایم همه را وسیله ای برای ساخت ِ طراحی های ذهنی مان ببینیم ، حاج حسین خرازی یک استثناست . ما به قهرمان های اخمو ، بداخلاق و مغرور عادت کرده ایم اما حاج حسین ، یک قهرمان خندان است. بله ؛ در افق معنایی او، قهرمان ها همه خندان اند.
