قضیه از این قرار بود که کلهر و گروه مینیاتور که تورهای شهر خاموش را در سال گذشته در شهرهای مختلف ایران ازجمله اصفهان برگزار کرده بودند، به حمایت مالی هاکوپیان، تصمیم گرفتند کنسرتی آنلاین را در دو شب برگزار کنند. این دو کنسرت از قبل اطلاعرسانی شده و کلهر تصمیم گرفته بود کنسرت اول را در تهران و بعدی را در اصفهان برگزار کند. در صفحه شخصیاش در اینستاگرام هم نوشته بود که از قبل درصدد بوده در مناطق محروم ایران کنسرت برگزار کند، اما کرونا مانع شد و حالا تصمیمش را با برگزاری کنسرت آنلاین رایگان عملی میکند. انتخاب مکانهایی چون چهلستون یا خانه تاریخی اتحادیه یا حتی کاخ آینه (در اجرای انفرادی کلهر در ماههای گذشته) نشان میدهد که برای کلهر و گروهش بسیار مهم است که کجا بنوازند و مردم ایران را مهمان اجرایشان کنند.
در حقیقت، حضور و اجرا در چنین مکانهایی است که نفس زندگی را به یاد مردم میآورد و آن مکانها را از فضاهایی خالی از خاطره و خاموش به جاهایی پویا و زنده بدل میکند.شب اول کنسرت کلهر با موفقیت به پایان رسید و شب دوم که در اصفهان بود، حتی از شب اول موفقیتآمیزتر که میتوان دلیل آن را استقبال زیاد اصفهانیها دانست. بسیاری از مردم اصفهان از قبل، پخش کنسرت را «استوری» کرده بودند و سر ساعت ده منتظر بودند تا کنسرت یکی از هنرمندان بزرگ معاصر در یکی از زیباترین مکانهای تاریخی اصفهان شروع شود. کنسرت شامل سه قطعه طرقه، آتشگاه و شهر خاموش بود و تقریبا یک ساعت طول کشید.
تعداد مشاهدهکنندگان در حدود بیست هزار نفر بود که خود گویای حجم علاقهمندان استاد و این اجرای خاص در اصفهان بود. قطعه نخست طرقه نام داشت که تکنوازی سه تار کلهر بود و سازهای زهی هم با نواهای ممتد آن را همراهی میکردند. طرقه قطعهای از آلبوم ماندگار و شنیدنی«شب، سکوت و کویر» به نوازندگی و آهنگسازی کلهر است. قطعه آتشگاه نیز از ساختههای کالین جاکوبسن، نوازنده ویلن و آهنگساز گروه جاده ابریشم و از یاران صمیمی کلهر است. کلهر خود تعریف میکند که در سفری که جاکوبسن به اصفهان داشت، عاشق هنر و معماری این شهر می شود. اما آنچه بیشتر از همه او را تحت تاثیر قرار می دهد، «آتشگاه» بوده است؛ کوهی در اطراف اصفهان و آتشکده ای بر فراز آن. این آتشکده آنقدر جاکوبسن را منقلب میکند که قطعه «آتشگاه» را می سازد و سپس، آن را به کیهان کلهر تقدیم میکند. قطعه شهر خاموش هم که معروفترین قطعه استاد و یادآور بمباران شیمیایی حلبچه است و کلهر آن را برای شهر حلبچه ساخته که روزی به خاموشی گراییده اما دوباره برای زندگی و زندهماندن سرپا ایستاده، زیباترین و مهمترین و آخرین قطعه اجرای یکشنبه کلهر بود که به حال و هوای این روزهای ایران و حتی جهان نیز میخورد.
پس از اتمام اجرا، چراغهای چهلستون خاموش شد و صدای دستهای مردم از پشت گوشیها و در خانهها به گوش میرسید که برای این هنرمند طراز اول کشورشان ایستاده دست زدند و حرکتش را تحسین کردند؛ رفتاری که در مقایسه با حرکت خوانندگان دیگری چون همایون شجریان حتی قابل قیاس نبود، آنقدر که اجرای آنها سروصدا و حاشیه داشت و مردم را بهجای اینکه به خود جلب کند، دور کرد. در مقابل، اجرای کلهر بدون هیچ حاشیهای و با بهترین کیفیت و حتی با رعایت پروتکلهای بهداشتی اجرا شد. بسیاری از مردم راضی بودند و از دیدن آن حس خوبی داشتند. شاید همه مردم به موسیقی کلاسیک علاقه نداشته باشند یا بداههنوازی و اجراهایی بدون خواننده برایشان جالب نباشد، اما دیدن نوازندهای که از جانودلش برای آنها مینوازد، هیچگاه بیپاسخ و بیتشکر نمیماند.
